16 มกราคม 2012, 01:17:PM |
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
Special Class LV1 นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 41
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 134
การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด
|
|
« เมื่อ: 16 มกราคม 2012, 01:17:PM » |
ชุมชน
|
ครั้งหนึ่งเคย หกล้ม จนเกิดแผล เจ็บแสบแท้ รีบหา ยามาใส่ เกิดแผลเป็น จำได้ อย่างขึ้นใจ ว่าเกิดขึ้น เมื่อไหร่ จำได้ดี
แต่บาดแผล ที่อยู่ ในใจนั้น ถูกฟาดฟัน จนน้ำ- ตาไหลปรี่ เคยถูกเขา หักอก มากี่ที ทำไมฉัน คนนี้ ไม่เคยจำ
กี่ครั้งแล้ว ต้องมา นั่งร้องไห้ กี่ครั้งแล้ว ที่ใจ ต้องชอกช้ำ เพราะว่าเรา ไม่เคย จะหลาบจำ เลยอกหัก ซ้ำซ้ำ อยู่ร่ำไป
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
[/b]
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ลมหนาว, สุนันยา, ..กุสุมา.., Music, panthong.kh, พ่อค้าพเนจร, รพีกาญจน์, sunthornvit, มานพ, เจ้าดอกรัก, amika29, ระนาดเอก, รัตนาวดี, บูรพาท่าพระจันทร์, ♥หทัยกาญจน์♥, Thammada, สิงขร, กามนิต, สล่าผิน, เมฆา..., ดุลย์ ละมุน, รการตติ
ข้อความนี้ มี 22 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
18 มกราคม 2012, 10:05:PM |
มานพ
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 18 มกราคม 2012, 10:05:PM » |
ชุมชน
|
การอกหักรักสลายหม้ายขันหมาก แสนลำบากอธิบายสายไปไหม จงเริ่มต้นอีกครั้งกำลังใจ ต้องสู้ได้แน่นอนก่อนคิดลา
หากว่าแผลกลางใจได้คุณหมอ มาสานต่อยาดีที่รักษา คงจะหายหม่นหมองนองน้ำตา จะบอกว่าอกไม่หักรักคืนเรือน
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : amika29, panthong.kh, ระนาดเอก, ไพร พนาวัลย์, รัตนาวดี, บูรพาท่าพระจันทร์, ♥หทัยกาญจน์♥, รพีกาญจน์, Thammada, yaguza, Music, สิงขร, กามนิต, กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว, สุนันยา, สล่าผิน, ดุลย์ ละมุน, รการตติ
ข้อความนี้ มี 18 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
19 มกราคม 2012, 12:38:AM |
panthong.kh
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 19 มกราคม 2012, 12:38:AM » |
ชุมชน
|
อกหักเพียง ครั้งเดียว อย่าเสียวไส้ แค่ลองใจ ดูเล่น เป็นเสมือน กามเทพ แผลงรัก ปักจิตเตือน กาลเวลา คล้อยเคลื่อน เวียนหมุนไป
จงมุ่งมั่น สัญญา ว่ารักแท้ ไหวหวั่นแน่ แพ้พ่าย คลายรักไหม แผลที่เกิด ช่างเถิด หนาทรามวัย ใช้ความรัก รักษาให้ หายทันที พันทอง
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : amika29, ไพร พนาวัลย์, รัตนาวดี, บูรพาท่าพระจันทร์, ♥หทัยกาญจน์♥, รพีกาญจน์, Thammada, yaguza, Music, สิงขร, กามนิต, กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว, สุนันยา, สล่าผิน, ดุลย์ ละมุน, รการตติ
ข้อความนี้ มี 16 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
19 มกราคม 2012, 11:33:AM |
yaguza
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 19 มกราคม 2012, 11:33:AM » |
ชุมชน
|
ร้าวลำเค็ญ เป็นแผล แก้ไม่หาย ช่างน่าอาย เหลือทน คนเป็นฝี วอนพันทอง เอ็นดูด้วย ช่วยสักที นะคนดี พี่รอ ขอยาทา
จะเจ็บอื่น หมื่นแสน ไม่แม้นเหมือน โอ้แม่เพื่อน ดันเป็นฝี ที่หน้าขา หรือจะเป็น ปรวด ปวดจนชา ช่วยทายา ให้ฉัน นะพันทอง
.......ยากูซ่า.......
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Music, บูรพาท่าพระจันทร์, รพีกาญจน์, panthong.kh, สิงขร, กามนิต, กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว, Thammada, สุนันยา, สล่าผิน, ดุลย์ ละมุน, รการตติ
ข้อความนี้ มี 12 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
05 กุมภาพันธ์ 2012, 12:57:AM |
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
Special Class LV1 นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 41
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 134
การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 05 กุมภาพันธ์ 2012, 12:57:AM » |
ชุมชน
|
เมื่อแผลรัก กลัดหนอง ต้องอักเสบ เลยต้องเก็บ ความช้ำ นั้งร้องไห้ ตั้งแต่วัน ที่เธอ เดินจากไป น้ำตาต้อง รินไหล ทุกค่ำคืน
ได้แต่กอด หมอนข้าง น้ำตาร่วง สุดแสบทรวง ข้างใน ใจสะอื้น ต้องอยู่อย่าง เจ็บช้ำ ทนกล้ำกลืน สุดข่มขื่น ระทม ตรมอุรา
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
[/b]
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : รัตนาวดี, Music, รพีกาญจน์, บูรพาท่าพระจันทร์, Thammada, panthong.kh, สุนันยา, สล่าผิน, เมฆา..., ดุลย์ ละมุน, รการตติ
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
05 กุมภาพันธ์ 2012, 01:48:PM |
|
|
06 กุมภาพันธ์ 2012, 03:12:PM |
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
Special Class LV1 นักกลอนผู้เร่ร่อน
คะแนนกลอนของผู้นี้ 41
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 134
การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด
|
|
« ตอบ #7 เมื่อ: 06 กุมภาพันธ์ 2012, 03:12:PM » |
ชุมชน
|
อย่าระทม ขมใน ฤทัยหมอง อย่ามัวร้อง น้องเอ๋ย เชยหนักหนา เขาจากไป ไกลแสน แม้นไม่ลา แต่ใช่ว่า เขาจากลับ ไม่กลับคอน
อันแผลรัก มักเจ็บ เหน็บสี่ห้อง โปรดไตร่ตรอง มองหา ยาใส่ก่อน เดี๋ยวมันเกาะ กินใจ ให้ร้าวรอน จำเป็นต้อง รีบรักษา นะคนดี
หากปล่อยไว้ ข้างใน ไร้ทางแก้ ทั้งดวงแด แย่ย่ำ ระกำนี่ อาจลามลุก บุกกิน ดวงฤดี สิ้นชีวี คราวนี้ ซี้แน่นอน
พันทอง
โอ้อุรา ระกำ ช้ำไปหมด สุดสลด ใจฉัน มันลุ่มร้อน ด้วยบาดแผล เนื้อทอง น้องบังอร อาจเกิดโรค แทรกซ้อน ข้างในทรวง
กระอักเลือด อาเจียน ทั้งเวียนหัว เจ็บทั้งตัว ใครล่ะ จะมาห่วง ต้องถึงครา มรณา แล้วพุ่มพวง เพราะรักร่วง สุดช้ำ ระกำใจ
กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว
[/b]
|
|
|
|
|