ใบไม่ร่วงราวกับสดับสิ่ง ไม่ไหวนิ่งทิ้งล่างบนทางพื้น
มองใบแดงแฝงสมดูกลมกลืน แนบกับผืนพื้นดินถิ่นธานี
ราวจะเอ่ยเผยว่าอาเพศล้น ตนจึงหล่นบนพื้นกล้ำกลืนนี่
พนาไพรใจหวั่นพรั่นฤดี ธรณีนี้ต้องหมองครางครวญ
พฤกษ์พงไพรในป่าพนากว้าง ดูอ้างว้างพรางเสียงเจรียงหวน
หริ่งเรไรใคร่เงียบเชียบจนจวน- กำสรวนครวญมาน้ำตาริน
มฤคจะหมดสลดเศร้า อดชมเขาเจ้าแล้วจากแนวถิ่น
สัตว์ใหญ่น้อยค่อยลดหมดแผ่นดิน กระแสสินธุ์ผินแจ้งแห้งเหือดไป
ท้องนภาครามืดจนชืดหมอง กลั่นน้ำตาพร่านองเหมือนร้องไห้
หล่นเปาะแปะแหมะพื้นวันคืนใด เหมือนโลหิตพิศไหลฤทัยตรม
น้ำที่แห้งแสร้งเล่นประเด็นเก่า ไม่บรรเทาเท่าเดิมเสริมท่วมสม
สิหล่นลงตรงพืนกลืนระทม ธานินทร์จมล่มสลายทลายไป
ขอบคุณภาพจาก Internet ค่ะ
