เกิดมาพึ่งเคยเจอ
เห็นเธอผู้เดินผ่าน
ทรวงร้อนค่อนดวงมาน
เดือดพล่านท่ามกลางคืน
ฉันมองด้วยจ้องยิ้ม
พักตร์พริ้มริมปากผืน
โปรยรักอยู่ดาษดื่น
ร้อยหมื่นดอกไมตรี
เธอมองแล้วจ้องหน้า
แววตาซื่อ ทอสี
ร่างรดหยดวารี
ฤดีถูกตรึงตรา
เวลาคงหยุดเดิน
หลงเพลินว่าเดินช้า
หลุมรักอำพรางตา
ตัณหาถึงลุกลาม
อยู่ใกล้ไม่ชิดใกล้
ชื่อไรไม่ทันถาม
ปากทื่อไม่ทำตาม
โฉมงามเดินผ่านไป
สายลมกระหน่ำซัด
ระบัดเปลวเทียนไข
มอดดับเหมือนดับไฟ
เพลิงใจเจ้าร้างรา
เวลาซึ่งหยุดนิ่ง
ดุจดิ่งห้วงเวหา
ดินจืดและมืดฟ้า
มัวมายานงเยาว์
ยิ้มกรังจนแตกแห้ง
ลมแล้งในคืนเหงา
โลกทึมนัยน์ตาเทา
ซึมเศร้าแล้วเมื่อวาน
บทหักที่ 7
มรชุน มิวเก้
ขอบคุณพี่ระนาดเอกที่ช่วยคอมเมนท์ครับ
