ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เหนือเทพเมฆา]

นั่งแต่งกลอนสุดฝืนในคืนหนาว
มองสกาวพราวระยิบหวนคิดถึง
แม่กระผมทิ้งผมทิ้งไปไม่คำนึง
ให้คิดถึงแม่คนดีที่ลาไกล
อยากจะถามแม่จากไปห่างไกลที่
ทิ้งผมหนอคนดีที่ชื่อแสน
นั่งร้องให้ครวนหาในดวงแดน
ผมมองแหงนดูฟ้าเหงาใต้เงาจันทร์
มาทำงานเป็นยามที่กรุงเทพ
ทนปวดเจ็บทุกค่ำคืนตอนคืนหงาย
ทนปดเปลื้อนข้างแรมเหงาใจกาย
นอนละม้ายคอยเหงารอแม่มา
ยี่เอ็ดปีที่ลาไกลเหมือนอยู่ใกล้
นอนร้องให้เวลาคิดถึงแม่
ใกล้วันเกิดผมแล้วหนอแม่ดวงแด
อยากเห็นแม่อีกสักครั้งให้อุ่นใจ

ลูกจะกราบซบตักของแม่นั้น
อยากขอขวัญกำลังใจให้ล้นเหลือ
อยากจะดูแลแม่และจูนเจือ
แต่ไม่มีแม่นั้นให้กราบเอย
อยากขอบคุณที่ให้ผมมาเกิด
จะทำดีไม่ละเมิดผิดสิ่งไหน
จะเป็นลูกที่ดีตลอดไป
ฝากคำกลอนผ่านฟ้าไปให้แม่เอย

[เปรียว]

แว่วคำลูกฝากมาพาใจหาย
คำลูกชายบอกเหงาเศร้าหนักหนา
มองหาแม่ไม่เห็นเช่นก่อนมา
แม่ลับลาจากไกลใจคร่ำครวญ

ยามที่ไกลจากลูกแม่ทุกข์หนัก
รักแสนรักลูกยาพากำสรวล
ความจำเป็นบรรจบคิดทบทวน
แม่ยิ่งหวนอาลัยให้จาบัลย์

ที่จากไกลมิใช่จะไม่รัก
แม่จำหักใจลาแทบอาสัญ
อยากจะอยู่ใกล้ลูกทุกทุกวัน
ยังผูกพันรักเจ้าเท่าชีวา

อย่าร้องไห้เลยลูกทุกข์พอแล้ว
เห็นดวงแก้วไร้สุขแม่ทุกข์กว่า
อีกไม่นานคงพบกันแม่สัญญา
เช็ดน้ำตาเถอะเจ้าอย่าเศร้าเลย

เปรียว

 

[yaguza]

ยินคำแม่ ลูกยา น้ำตาไหล
แม่จากไป ไกลตา นิจาเอ๋ย
จะห่วงหนู ดูแล แม่ไม่เคย
สุดจะเอ่ย เผยคำ พร่ำรำพัน

แม่มีทุกข์ เรื่องใด ไยไม่บอก
มาพิสูจน์ พูดออก ใช่หลอกฉัน
ลูกอยู่เดียว เปลี่ยวเอกา มานานวัน
แม่มาพลัน ทิ้งไป ไม่หวนคืน

ลูกหิวนม แม่จ๋า อย่าผลักไส
มาไวไว เถิดหนา อย่าขัดขืน
ลูกอดอยาก ยากจน ทนกร้ำกลืน
ทั้งหลับตื่น ไส้กิ่ว เพราะหิวนม


.......ยากูซ่า.........

[Music]

(ขออนุญาตเขียนแทนคุณแม่หลายท่านบนโลกนี้.. มิใช่กรณีของคุณแสนนะคะ)


๐ วันที่เจ้าลืมตา...ร้องหาแม่
ความเปลี่ยนแปรแล่นวูบเมื่อลูบผม
ตั้งแต่อยู่ในครรภ์ผูกพันปม
แม่หวังชมร่างเจ้าครบ..เมื่อพบกัน

๐ เสียงอุแว้..แม่..แม่.แม่.เจ้าแพร่เพรียก
ดั่งเสียงเรียกไพเราะเสนาะขวัญ
เมื่อได้แนบแอบอิงสิ่งผูกพัน
ยิ่งผลักดันความรู้สึก..แม่ตรึกตรอง

๐ หวังเลี้ยงเจ้าเฝ้าถนอมมิยอมห่าง
ทิ้งปัญหาทุกอย่าง..ไว้ที่สอง
ที่พ่อเจ้าเลี้ยงไม่เชื่องเป็นเรื่องรอง
แม่ต้องมองการณ์ไกล...เอาไงดี

๐ เอาเจ้าไปฝากญาติ...กลัวพลาดพลั้ง
ทิ้งเจ้าไว้ข้างหลัง...ก็ใช่ที่
อยู่ด้วยกัน...ที่หมายจะตายฟรี
แม่ต้องมีเวลาไปหาตังส์

๐ วันกอดเจ้าร่ำลา...น้ำตาหล่น
ต้องทุกข์ทนจวบวันแม่ฝันหวัง
แม่...มิได้แก้ตัวกลัวเจ้าชัง
ความจริงจังเพื่อชีวิตต้องคิด.....ไป

๐ จึงมิมีคืนใด?...หลับไปก่อน
ความร้าวรอนอ่อนล้าน้ำตาไหล
ย้ำเรื่องราวเปล่าเปลี่ยวห่อเหี่ยวใจ
โปรดอภัย.....แม่ด้วย..แต่ช่วยจำ

๐ จำว่าแม่คนนี้...มันขี้ขลาด
ที่ไม่อาจ..ดูแลแม่งามขำ
ให้กล่าวโทษโกรธได้...แม่ใจดำ
งานที่ทำ...หนักเพื่อเจ้า..โปรดเข้าใจ


 

[บูรพาท่าพระจันทร์]

พระคุณแม่ แผ่ไกล ยิ่งไพศาล
งามตระการ ปานสมุทร พิศุทธิ์ใส
พระคุณท่าน ประมาณค่า กว่าสิ่งใด
สามภพไตร ไร้ท่า เทียบค่านม

เสียงเห่กล่อม พร้อมพรัก แทรกรักร้อง
เพื่อเนื้อทอง อุ่นไอ ใจสุขสม
โอ้ละหนอ กลีบลำดวน เจ้าชวนชม
โปรดลอยลม พรมไล้ ให้หนูที.../

บูรพาท่าพระจันทร์


 

[สุนันยา]

แม่คงอยู่ที่ใจ ไม่ไกลห่าง
ทุกเส้นทาง แห่งหน บนวิถี
สถิตแนบอยู่ห้วงดวงฤดี
ไม่เคยหนี จากเงา ของเจ้าไป

แม้ร่างกาย แม่นี้ มิได้ชิด
แต่ดวงจิต ยึดมั่น อย่าหวั่นไหว
เข้มแข็งรอ แม่กลับ ซับทรวงใน
โอบกอดให้ ไอ่อุ่น กรุ่นดวงแด

อย่าร้องไห้ อาวรณ์สะท้อนโศก
อยู่บนโลก เดียวดาย ใช่พ่ายแพ้
โอกาศยัง มีให้ ได้เหลียวแล
สักวันแม่ ต้องคืนกลับ รับขวัญเอย...

"สุนันยา"

[sunthornvit]

        แม่พระ  ผู้ประเสริฐ          สร้างเราเกิด  กำเนิดมา
      โอบอุ้ม  คุ้มชีวา            เปี่ยมเมตตา  เป็นอาจิณ

         แม่เฝ้า  เอาใจใส่        ตามห่วงใย  ไม่จบสิ้น
      รับใช้  เหงื่อไหลริน       กัดเกลือกิน  ก็ยินดี

         รากฐาน  ซึ่งแม่ปลูก    ดลให้ลูก  ล้วนสุขศรี
      สารพัน  อันลูกมี            เกิดจากที่  แม่ชี้ทาง

         ถึงครา  แม่ลาไกล       ลูกอาลัย  ไม่รู้สร่าง
      ดุจเรือ  เมื่ออับปาง         โลกดูอ้าง-ว้างฉับพลัน

         น้ำตา  ลูกชุ่มโชก       วิปโยค  แสนโศกศัลย์
      แต่นี้  ทุกวี่วัน               ใครจะหมั่น  หันเหลียวแล

         แม้เกิด  ชาติไหนไหน   ขอปักใจ  ไว้แน่วแน่
      ผูกพัน  มิผันแปร            เป็นลูกแม่  ทุกชาติไป
                     
     คุณแม่ผมเสียชีวิตไปแล้วครับ ขออนุญาติเขียนอีกอารมณ์หนึ่งครับ

                                สุนทรวิทย์