เหลือสองปี ม.ปลายได้เล่าเรียน
เกิดผันเปลี่ยนเหตุใหม่ในใจข้า
นักเรียนสาวร่วมห้องต้องอุรา
มีสัญญารักกันนั้นสืบไป
ต่างก็จบ ม.ปลายแยกย้ายจาก
มีรับปากรอกันนานแค่ไหน
จะเรียนต่อหางานกันดารไกล
สื่อหัวใจสมัยก่อนร่อน จม.
เข้าห้าปีห่างหายไม่ได้รับ
หลายฉบับส่งไปหายไหนหนอ
หรือเขามีคนใหม่หมายเคลียคลอ
ทิ้งเรารอพะวงเหมือนหลงทาง
ตัดสินใจส่ง จม.ต่อสองปี
ไม่ตอบนี่เช่นก่อนหล่อนหมายห่าง
ความหวานชื่นเคยเห็นเป็นเลือนลาง
ค่อยชืดจางบางไปไม่เหลือรอย
ฝ่ายคุณพ่อรุกไล่หมายเป็นปู่
จัดหาคู่อยู่เคียงเถียงกันบ่อย
การวิวาห์บังคับให้ไม่รอคอย
มีเด็กน้อยให้ท่านไม่นานรอ
เมื่อปีใหม่ครอบครัวใหญ่หมายพักผ่อน
หลบลมร้อนต่างถิ่นใจจินต์จ่อ
แยกกายเดี่ยวซื้อของสำรองพอ
แม่ค้าเตรียมจัดห่อขอรับตังค์
ต่างตะลึงถลึงตาเพ่งมาจ้อง
ปากก็ร้องสมจิตที่คิดหวัง
เจอะเจอกันวันนี้ดีใจจัง
เล่าเบื้องหลังไม่ตอบความตาม จม.
พอบอกข่าวเรานี้มีลูกแล้ว
ตาวาวแววหล่อนมองหมองใจฝ่อ
สารภาพจากหล่อนรู้ยังอยู่รอ
นักเรียน ม.ภาพเก่าให้เราดู
น้ำไหลคลอเบ้าเข้าใจนะ
ที่มาละวางไปใจอดสู
ผิดไปหมดทุกสิ่งยืนนิ่งอยู่
น้ำตาพรู ผมขอโทษ โปรดอภัย.
นพ
3 ม.ค.55
