เกิดเป็นคนวนเวียนเปลี่ยนวิถี
ล้วนทวีโศกเศร้าเคล้าสุขสม
ไม่จีรังยั่งยืนนั้นกลืนกลม
จะขืนข่มความตายได้หรือไร
แม้มั่งมีดีเลวหรือเหลวแหลก
ก็ดับแตกตัวตนคนไหนไหน
ทุกชีวาตม์ขาดสบั้นไม่ผันไป
แม้ยิ่งใหญ่คับฟ้าไม่ช้าวาย
ความมัวขุ่นหมุนโยคโลกมนุษย์
ที่โศกสุดเศร้าแสนไม่แม้นหมาย
สรรพสิ่งจริงแท้แค่ความตาย
ที่สุดสายลายมนุษย์คือจุดเดียว
เคยช่วยมาว่าเคยอย่าเอ่ยเอื้อน
ไม่แม้นเหมือนเมื่อหนุนอย่าฉุนเฉียว
ถ้าเหมือนหมายมาดมั่นอย่าพันเกลียว
มีเศษเสี้ยวเชี่ยวชาญอย่าพาลโต
ถึงกำเนิดเกิดมาประดาพร้อม
ไม่ถนอมน้ำมิตรจิตผกโผ
แม้ใครชวนสรวลเสล้วนเฉโก
ดุจดั่งโคคอยคมมีดกรีดเฉือนกิน
ถึงกำเนิดเกิดมาปัญญาพร้อม
ไม่อ่อนน้อมนอบนบก็กลบกลิ่น
แม้ถามหนคนห่างล้วนพรางจินต์
ดุจกรวดหินบิ่นแหว่งเพราะแข็งเกิน
เกิดเป็นคนคือคนเหมือนคนอื่อ
ร้อยพันหมื่นมากแสนคำสรรเสริญ
จะกำหนดบทใดให้ใครเดิน
อย่าหมางเมินหมิ่นคนเขาเราก็คนฯ
จ.รัตติกาล
