ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[sunthornvit]

                           




                            ดอกตะแบก  บานแล้ว  แก้วตาเอ๋ย
               สองเราเคย  สัญญา  ว่าคิมหันต์
               ตะแบกบาน  อีกคำรบ  มาพบกัน
               เพื่อยืนยัน  จัดการ  งานวิวาห์

                  ใต้ตะแบก  วันนี้  พี่รออยู่
               คอยโฉมตรู  รำพึง  คะนึงหา
               จนตะแบก  หลุดโปรย  เริ่มโรยรา
               น้องไม่มา  ให้เห็น  เช่นจำนรรจ์

                  ดอกตะแบก  สีม่วง  ร่วงเจียนหมด
               นึกรันทด  ระทม  ตรมโศกศัลย์
               ปฏิญญา  เอื้อนเอ่ย  เคยผูกพัน
               เกิดแปรผัน  เปลี่ยนมือ  หรืออย่างไร

                  ดอกตะแบก  ร่วงหล่น  จนหมดต้น
               ดวงกมล  ยอดชู้  เธออยู่ไหน
               ยามนี้แดด  แผดเผา  ร้อนเท่าใด
               มิเท่าใจ  พี่กลัดกลุ้ม  รุ่มร้อนทรวง

                  ตะแบกรู้  ไหมหนอ  ข้าท้อแล้ว
               เมื่อน้องแก้ว  หนีหน้า  จำลาล่วง
               ตัดอาลัย  ความหลัง  เรื่องทั้งปวง
               หญิงหลอกลวง  คนนั้น  ฉันขอลืม
                        


                 

[สะเลเต]

ใต้ตะแบกลืมได้...อย่างไรพี่
น้องยังจำ...เป็ปซี่ที่เราดื่ม
พี่ทวงตังค์...พันสี่ที่น้องยืม
เลยไม่ปลื้มเท่าไร....ไยมาทวง

ความทรงจำสดใสใต้ตะแบก
คือรักแรกของเรายังเฝ้าห่วง
แม้พี่ลืมสุดแท้แล้วแต่ดวง
เปลี่ยนคนควงใหม่ปลื้ม....ลืมสัญญา

 
---สะเลเต---

[กังวาน]

ใครกันแน่...ไม่ปลื้มลืมรักแรก
ต้นตะแบกเป็นพยาน...วานเรียกหา
เงินพันสี่ที่น้องยืม...ลืมทุกครา
แล้วยังมาเอาข้าวพี่...ไปสี่เกวียน

บอกจะคืนตั้งแต่ก่อนตอนปีใหม่
แล้วหลบไปอยู่วัดฉวัดเฉวียน
พอตามไปอีกทีหนีโรงเรียน
จนจวนเจียนจะพบเธอหลบทัน

[ไพร พนาวัลย์]

ต้นตะแบกพี่เอาไปเผาถ่าน
เจ้าบัวบานบังใบอยู่ไหนนั่น
เฝ้าชะแง้แลชะเง้อเก้อทุกวัน
จนหมดควันกองไฟที่ไหม้รุม

หวังขายถ่านซื้อทองเป็นของหมั้น
มอบจอมขวัญคนไกลด้วยใจกลุ้ม
เจ้าเฟื่องฟุ้งรุ่งเรืองเมืองปทุมฯ
จนลืมหนุ่มท้องนาบ้านป่าไพร

กลับเถิดหนาคนดีพี่คอยเจ้า
ยังนั่งเฝ้าตอตะแบกดังแขกใบ้
กำแหวนทองสองสลึงตะลึงไป
เพราะเจ้าใส่แหวนเพชรเม็ดโต..โต

ต้องหันหลังนั่งงุดอยากมุดโลก
เจ้ามีโชคสองชั้นคู่หมั้นโก้
ขี่รถเก๋งคันงามยามนั่งโชว์
อพิโถ คนเผาถ่านพาลล้มตึง
 

"ปรางค์  สามยอด"

[panthong.kh]

ชักยุ่งเหยิง ไหงเป็น เช่นนี้ได้
ดอกตะแบก ทำไม กันล่ะนั่น
เรื่องสัญยิง สัญญา อะไรกัน
แล้วเกี่ยวพัน เงินยืม เริ่มมึนงง

ฉันเลยส่ง มือปืน ไปทวงหนี้
สุนทรวิทย์ พันสี่ อย่าไหลหลง
ถ้าไม่จ่าย ชวิต ต้องปลดปลง
ตามประสงค์ ตอนยืม ลืมหรือไร

สะเลเต เหมือนกัน จำได้ชัด
ชมมวยวัด หยิบยืม ลืมไปได้
ไปพนัน ขันต่อ กับคานไถ
ทำเฉยเมย จัดให้ ในครานี้

เรื่องอย่างอื่น ตัวฉัน นั้นไม่เกี่ยว
ขออย่างเดียว ดอกตะแบก แตกเต็มที่
ยุ่งนุงนัง สัญญา หาไม่มี
จึงจบลง ตรงที่ หนี้สูญนา
พันทอง

มันเกี่ยวกันตรงไหนว๊ะ

อ้าวไม่สัมผัส มาช้ากว่าพี่ปรางค์ สามยอด แค่เส้นยาแดง ขออภัยเจ้าค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

ไม่จำแนก แยกรัก จึงหนักอก
เช่นพลัดตก ผกพราก สู่ฟากผา
รักร้อนสุม รุมเร้า เผากายา
หนักอุรา น่าแปลก ดังแบกใจ.../

บูรพาท่าพระจันทร์   

[sunthornvit]

ใต้ตะแบกลืมได้...อย่างไรพี่
น้องยังจำ...เป็ปซี่ที่เราดื่ม
พี่ทวงตังค์...พันสี่ที่น้องยืม
เลยไม่ปลื้มเท่าไร....ไยมาทวง

ความทรงจำสดใสใต้ตะแบก
คือรักแรกของเรายังเฝ้าห่วง
แม้พี่ลืมสุดแท้แล้วแต่ดวง
เปลี่ยนคนควงใหม่ปลื้ม....ลืมสัญญา

 
---สะเลเต---

                    ใต้ตะแบก ต้นเก่า เฝ้ารอน้อง
               ใจหม่นหมอง โศกศัลย์ ขวัญผวา
               รอแล้วรอ ไฉน เธอไม่มา
               หลายทิวา ราตรี พี่ยังคอย

                    ข่าวลือว่า คนดี มีแฟนใหม่
              จึงเปลี่ยนไป ทำนิ่ง ทิ้งพี่หงอย
              ใต้ตะแบก ยามนี้ พี่เหม่อลอย
              แอบใจน้อย หดหู่ อยู่ลำพัง

                   เงินพันสี่ ยกให้ ไม่ทวงแล้ว
              ขอน้องแก้ว เลิกพะวง จงกลับหลัง
              ลืมเสียเถิด มูลหนี้ ไม่กี่ตังค์
              เงินพี่ยัง มีเป็นเข่ง เร่งมายืม

[sunthornvit]

ต้นตะแบกพี่เอาไปเผาถ่าน
เจ้าบัวบานบังใบอยู่ไหนนั่น
เฝ้าชะแง้แลชะเง้อเก้อทุกวัน
จนหมดควันกองไฟที่ไหม้รุม

หวังขายถ่านซื้อทองเป็นของหมั้น
มอบจอมขวัญคนไกลด้วยใจกลุ้ม
เจ้าเฟื่องฟุ้งรุ่งเรืองเมืองปทุมฯ
จนลืมหนุ่มท้องนาบ้านป่าไพร

กลับเถิดหนาคนดีพี่คอยเจ้า
ยังนั่งเฝ้าตอตะแบกดังแขกใบ้
กำแหวนทองสองสลึงตะลึงไป
เพราะเจ้าใส่แหวนเพชรเม็ดโต..โต

ต้องหันหลังนั่งงุดอยากมุดโลก
เจ้ามีโชคสองชั้นคู่หมั้นโก้
ขี่รถเก๋งคันงามยามนั่งโชว์
อพิโถ คนเผาถ่านพาลล้มตึง
 

"ปรางค์  สามยอด"

                 พี่มีทอง สองสลึง พึงสงบ
        ตัวน้องพบ เศรษฐี มีที่พึ่ง
        เขาทุ่มเท เงินตรา มาดูดดึง
        จนตะลึง เปลี่ยนใจ ไม่คิดแคร์

                 ขอเพียงพี่ หาทุน มาหนุนสู้
        เลิกหดหู่ ลมเสีย มัวเลียแผล
        ยกที่ดิน บ้านเรือน อย่าเชือนแช
        มาเผื่อแผ่ ให้น้อง ครอบครองแทน

                 แล้วน้องจะ หวนคืน กลับชื่นชิด
        ร่วมชีวิต ทุกยาม ไปตามแผน
        หากพี่ยัง อนาถ บ่นขาดแคลน
       จงเปลี่ยนแฟน ง่ายกว่า มาเฝ้ารอ

[sunthornvit]

ชักยุ่งเหยิง ไหงเป็น เช่นนี้ได้
ดอกตะแบก ทำไม กันล่ะนั่น
เรื่องสัญยิง สัญญา อะไรกัน
แล้วเกี่ยวพัน เงินยืม เริ่มมึนงง

ฉันเลยส่ง มือปืน ไปทวงหนี้
สุนทรวิทย์ พันสี่ อย่าไหลหลง
ถ้าไม่จ่าย ชวิต ต้องปลดปลง
ตามประสงค์ ตอนยืม ลืมหรือไร

สะเลเต เหมือนกัน จำได้ชัด
ชมมวยวัด หยิบยืม ลืมไปได้
ไปพนัน ขันต่อ กับคานไถ
ทำเฉยเมย จัดให้ ในครานี้

เรื่องอย่างอื่น ตัวฉัน นั้นไม่เกี่ยว
ขออย่างเดียว ดอกตะแบก แตกเต็มที่
ยุ่งนุงนัง สัญญา หาไม่มี
จึงจบลง ตรงที่ หนี้สูญนา
พันทอง

มันเกี่ยวกันตรงไหนว๊ะ

อ้าวไม่สัมผัส มาช้ากว่าพี่ปรางค์ สามยอด แค่เส้นยาแดง ขออภัยเจ้าค่ะ

                   หนี้สินเก่า พันสี่ ที่ยืมน้อง
          อย่าขุ่นข้อง หมองใจ ไปหนักหนา
          รออีกไม่ กี่วัน นะขวัญตา
          จะขายนา มาใช้ อย่าได้เคือง

                  แถมดอกเบี้ย ให้น้อง อีกสองหมื่น
         ขอใช้คืน ครันครบ คงจบเรื่อง
         ส่วนมรดก เพชรทอง อีกนองเนือง
         ห้ามชำเลือง ขอแบ่ง แสร้งคืนดี

                 จะไปหมั้น หญิงอื่น มีดื่นดก
        ที่ไม่งก ฟั่นเฟือน เหมือนยาหยี
        ลองทบทวน อยากฟื้น คืนไมตรี
        หรือทวงหนี้ สุดแท้ แต่นงคราญ

[ดาว อาชาไนย]

ใต้ตะแบกลืมได้...อย่างไรพี่
น้องยังจำ...เป็ปซี่ที่เราดื่ม
พี่ทวงตังค์...พันสี่ที่น้องยืม
เลยไม่ปลื้มเท่าไร....ไยมาทวง

ความทรงจำสดใสใต้ตะแบก
คือรักแรกของเรายังเฝ้าห่วง
แม้พี่ลืมสุดแท้แล้วแต่ดวง
เปลี่ยนคนควงใหม่ปลื้ม....ลืมสัญญา

 
---สะเลเต---

เงินน้องยืมพันสี่พี่ยกให้
น้องอยากได้สุนัขพี่จักหา
แต่พิตบูลรู้แล้วนะแก้วตา
มันจะฆ่าน้องตายร้ายสิ้นดี

มาเลี้ยงแมวดีกว่ามันน่ารัก
และรู้จักคลอเคล้าเอาอย่างพี่
ยามนอนแอบอกอุ่นสุนทรี
ไม่ลืมที่ใต้ตะแบกแลกจุ๊บกัน

ดาว อาชาไนย

[สุนันยา]

สัญญารัก ของใจ ใต้ตะแบก
ไม่เคยแยก ห่างหาย ให้โศกศัลย์
หวานละมัย สองเรา เคล้าเคียงกัน
ยังทบทวน คืนวัน มั่นมิคลายคลาย

หากฉันมี เธอนั้น เหมือนวันเก่า
ความโศกเศร้า หมองหม่น คงหล่นหาย
คงไม่ต้อง อับเฉา เฝ้าเดียวดาย
แค่ใจกาย มีเธอเคียง ก็เพียงพอ

แม้สำเนียง เสียงใจ เธอไล้ผ่าน
ความทรงจำ วันหวาน คอยขานขอ
อย่าพรากเรา จากไกล ให้ต้องรอ
เพียงเท่านี้ ที่ร้องขอ ก็พอใจ...


"สุนันยา"

[สะเลเต]

เงินน้องยืมพันสี่พี่ยกให้
น้องอยากได้สุนัขพี่จักหา
แต่พิตบูลรู้แล้วนะแก้วตา
มันจะฆ่าน้องตายร้ายสิ้นดี

มาเลี้ยงแมวดีกว่ามันน่ารัก
และรู้จักคลอเคล้าเอาอย่างพี่
ยามนอนแอบอกอุ่นสุนทรี
ไม่ลืมที่ใต้ตะแบกแลกจุ๊บกัน

ดาว อาชาไนย

จุฟหรือหมัด..ถามซ้ำน้องจำได้
น้องโบกไปปลายคาง... อย่างเชื่อมั่น
ใต้ตะแบกปล่อยหมัด...จัดเย้ยจันทร์
เป็นอีกวันไม่ลืม...ปลื้มผลงาน

พี่ก็รู้หนูนั้น....มันบ้าจี้
เข้าใกล้ที...ศอกหมัดจัดเพื่อท่าน
ชอบจัดเต็มจัดหนัก....รักยืนนาน
อาจมิหวาน...เหมือนใครให้อดทน
 
----สะเลเต---

[sunthornvit]

ใครกันแน่...ไม่ปลื้มลืมรักแรก
ต้นตะแบกเป็นพยาน...วานเรียกหา
เงินพันสี่ที่น้องยืม...ลืมทุกครา
แล้วยังมาเอาข้าวพี่...ไปสี่เกวียน

บอกจะคืนตั้งแต่ก่อนตอนปีใหม่
แล้วหลบไปอยู่วัดฉวัดเฉวียน
พอตามไปอีกทีหนีโรงเรียน
จนจวนเจียนจะพบเธอหลบทัน

                                              ข้าวสี่เกวียน  เสียดาย  ทำไมพี่
                    เรื่องเท่านี้  พี่โกรธขึ้ง  ถึงหุนหัน
                    ไม่จดจำ  ความหลัง  ครั้งผูกพัน
                    สัญญามั่น  จะเอื้อเฟื้อ  มีเยื่อใย

                               พึ่งผ่านไป  ครึ่งปี  พี่ต่อว่า
                     มากล่าวหา  ปรักปรำ  ทำเฉไฉ
                     ข้าวสี่เกวียน  ยังงก  น่าตกใจ
                     ขืนคบไป  ต้องกินแกลบ  แสบทวาร
                             

                                   

[sunthornvit]

[/quote]

เงินน้องยืมพันสี่พี่ยกให้
น้องอยากได้สุนัขพี่จักหา
แต่พิตบูลรู้แล้วนะแก้วตา
มันจะฆ่าน้องตายร้ายสิ้นดี

มาเลี้ยงแมวดีกว่ามันน่ารัก
และรู้จักคลอเคล้าเอาอย่างพี่
ยามนอนแอบอกอุ่นสุนทรี
ไม่ลืมที่ใต้ตะแบกแลกจุ๊บกัน

ดาว อาชาไนย

[/quote]


                                          น้องแพ้แมว  พี่รู้  อยู่ถ่องแท้
                 ยังตอแย  กลั่นแกล้ง  ทำแข็งขัน
                 ขืนนำมา  ให้เห็น  เป็นโกรธกัน
                 จะปลอบขวัญ  หรือทำร้าย  ให้ตอบมา

                          เปลี่ยนเป็นทอง  สองบาท  ฉลาดหน่อย
                  เรื่องใหญ่น้อย  ยอมเพิก  เลิกถือสา
                  แม้นรักจริง  มีใจ  ใคร่วิวาห์
                  เร่งรีบมา  สู่ขอ  อย่ารอนาน

                                   

[ดาว อาชาไนย]

เงินน้องยืมพันสี่พี่ยกให้
น้องอยากได้สุนัขพี่จักหา
แต่พิตบูลรู้แล้วนะแก้วตา
มันจะฆ่าน้องตายร้ายสิ้นดี

มาเลี้ยงแมวดีกว่ามันน่ารัก
และรู้จักคลอเคล้าเอาอย่างพี่
ยามนอนแอบอกอุ่นสุนทรี
ไม่ลืมที่ใต้ตะแบกแลกจุ๊บกัน

ดาว อาชาไนย

จุฟหรือหมัด..ถามซ้ำน้องจำได้
น้องโบกไปปลายคาง... อย่างเชื่อมั่น
ใต้ตะแบกปล่อยหมัด...จัดเย้ยจันทร์
เป็นอีกวันไม่ลืม...ปลื้มผลงาน

พี่ก็รู้หนูนั้น....มันบ้าจี้
เข้าใกล้ที...ศอกหมัดจัดเพื่อท่าน
ชอบจัดเต็มจัดหนัก....รักยืนนาน
อาจมิหวาน...เหมือนใครให้อดทน
 
----สะเลเต---

น้องนะเล่นมวยไทยชอบใช้หมัด
พี่ถนัดมวยปล้ำพร่ำฝึกฝน
มาเจอกันทีไรเป็นได้ชน
ไม่รู้ผลออกมาว่าอย่างไร

หมัดน้องฝากปากครึ่งจมูกครึ่ง
เพราะความหึงมันมือหรือไฉน
หมัดน้องหวานนักหนากว่าใครใคร
อยากจุ๊บใหม่แลกหมัดจัดให้ที

ดาว อาชาไนย

[sunthornvit]

สัญญารัก ของใจ ใต้ตะแบก
ไม่เคยแยก ห่างหาย ให้โศกศัลย์
หวานละมัย สองเรา เคล้าเคียงกัน
ยังทบทวน คืนวัน มั่นมิคลายคลาย

หากฉันมี เธอนั้น เหมือนวันเก่า
ความโศกเศร้า หมองหม่น คงหล่นหาย
คงไม่ต้อง อับเฉา เฝ้าเดียวดาย
แค่ใจกาย มีเธอเคียง ก็เพียงพอ

แม้สำเนียง เสียงใจ เธอไล้ผ่าน
ความทรงจำ วันหวาน คอยขานขอ
อย่าพรากเรา จากไกล ให้ต้องรอ
เพียงเท่านี้ ที่ร้องขอ ก็พอใจ...


"สุนันยา"

                                            ใต้ตะแบก  สองเรา  เคยเคล้าคู่
                  ผลัดเอ็นดู  พลอดพร่ำ  ยังจำได้
                  ภาพอดีต  ตราตรึง  ซ่านซึ้งใจ
                  มิเปลี่ยนไป  จากก่อน  ตอนผูกพัน

                           ใต้ตะแบก  ยามนี้  พี่โดดเดี่ยว
                  ตัวคนเดียว  คับแค้น  แสนโศกศัลย์
                  น้องหลบหน้า  หนีหาย  ไปนานวัน
                  พี่คงหมั่น  รอเธอ  เสมอมา

                                    

[สมนึก นพ]

แสงดวงจันทร์รำไรใต้ตะแบก
มีเงาแปลกหนึ่งคู่อยู่ตรงหน้า
คอยแอบแฝงเข้าไปให้ใกล้ตา
อยากรู้ว่าใครนี้จู๋จี๋กัน

หลบที่หมายฟังเสียงสำเนียงแผ่ว
ได้ยินแล้วไม่จำคำใครนั่น
คนบ้านกลอนหรือไม่...ไม่ยืนยัน
ที่รู้นั้นผิดหวังอีกครั้งนา

เขาคุยกันเรื่องหนี้ที่ไม่จ่าย
เรื่องเสียดายข้าวหลายเกวียนเพียรถามหา
เลี้ยงสุนัขหรือไม่จัดให้มา
คงคิดฆ่าแล้วนั่นข่าวมันมี

จะออเซาะเอาใจได้ทุกอย่าง
ยังกล่าวอ้างแมวเลี้ยงไม่เลี่ยงหนี
ขอจุ๊บกัน ตาสว่างค้างทันที
หามุมดีคอยจ้องเขาสองคน

เกือบแล้วไง เกือบพลาดฟาดโดนฉัน
ปล่อยกำปั้นไม่ยั้งยังสับสน
จึงรีบหลบทันใดให้ร้อนรน
คลานมาพ้นออกได้.....สบายใจ.

นพ
16 ธ.ค.54

[..กุสุมา..]

 

เงินน้องยืมพันสี่พี่ยกให้
น้องอยากได้สุนัขพี่จักหา
แต่พิตบูลรู้แล้วนะแก้วตา
มันจะฆ่าน้องตายร้ายสิ้นดี

มาเลี้ยงแมวดีกว่ามันน่ารัก
และรู้จักคลอเคล้าเอาอย่างพี่
ยามนอนแอบอกอุ่นสุนทรี
ไม่ลืมที่ใต้ตะแบกแลกจุ๊บกัน

ดาว อาชาไนย

จุฟหรือหมัด..ถามซ้ำน้องจำได้
น้องโบกไปปลายคาง... อย่างเชื่อมั่น
ใต้ตะแบกปล่อยหมัด...จัดเย้ยจันทร์
เป็นอีกวันไม่ลืม...ปลื้มผลงาน

พี่ก็รู้หนูนั้น....มันบ้าจี้
เข้าใกล้ที...ศอกหมัดจัดเพื่อท่าน
ชอบจัดเต็มจัดหนัก....รักยืนนาน
อาจมิหวาน...เหมือนใครให้อดทน
 
----สะเลเต---

น้องนะเล่นมวยไทยชอบใช้หมัด
พี่ถนัดมวยปล้ำพร่ำฝึกฝน
มาเจอกันทีไรเป็นได้ชน
ไม่รู้ผลออกมาว่าอย่างไร

หมัดน้องฝากปากครึ่งจมูกครึ่ง
เพราะความหึงมันมือหรือไฉน
หมัดน้องหวานนักหนากว่าใครใคร
อยากจุ๊บใหม่แลกหมัดจัดให้ที

ดาว อาชาไนย

   
 

โหหห..คุณตา ซาดิสต์ พิษสุมอก
ทำซกมก ทู้ซี้ส์ ปากมีสี
ยังไม่เข็ด ทีเด็ด สะระตี่
ขออีกที จัดให้ ได้เลยตา
   แค่นิ้วจิ้ม ทิ่มใส่ ใกล้ผิวฟัน
ยังมิทัน จะถึง ผึ่งถลา
ตายหย่างเขียด ถูกไฟ ย่างอุรา
นอนกางขา ท่าหมด รันทดใจ
    เชิญคุณตา กลับไป ในที่ชอบ
เดี๋ยวจะบอบ เจ็บช้ำ กรำหม่นไหม้
อย่ามาวุ่น ลูกหลาน ผ่านให้ไกล
รีบเร่งไป เดี๋ยวไม่ได้ อยู่อีกปี         
            ..กุสุมา..

     

[TAKA]

ใต้ตะแบกคืนวันที่จดจำ
ได้ยินคำคนรักกับแฟนใหม่
ด้อยกว่าเขาทุกอย่างมันเศร้าใจ
เป็นอดีตเก่าไปเจ้าเลยลืม