แรกพบใจแปลกเมื่อแรกพบ
บางสิ่งกระทบหัวใจทึ่ง
ไม่มีเวล่ำให้รำพึง
จึงปึ่งปั้นแง่แก้เขินเรา
แยกกันกลับอยากลำบากรู้
อยากสู่ทุกเสี้ยวเกี่ยวกับเขา
จิตเกาะเตาะตามลามเป็นเงา
ยอมเง่าทุกเรื่องสิ้นเปลืองจำ
เธอสูงเธอเตี้ยไม่เสียหาย
เธอดีเธอร้ายไม่ยินย่ำ
เธอรวยเธอจนไม่สนคำ
เธอดำเธอขาว โอ้ดาวอาย
ขณะหนึ่งขณะนี้คือขณะ
ผัสสะเล็งรี่ ณ ที่หมาย
เธอเธอ เธอเธอ เพ้อมากมาย
เขียนกวีวุ่นวาย หมายเพียงเธอ
ความรักคือละครน้ำเน่า
ความรักมอมเมาให้เราเหม่อ
ความรักไร้สารแต่มานเพ้อ
ความรักมิอยากเจอแต่มันรัก
รักคือศิลป์ศาสตร์ฉกาจหรือ
ขอเบอร์มือถือยังปากหนัก
เฟสบุ๊คแอดมาไม่กล้าทัก
ต้องหักใจดูจากละคร
...
ยอมเพียรเรียนรักจากละคร.
กามนิต
๒๑ พ.ย.๕๔
