ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อักษราวารี]

โถ...เจ้าน้อง นวลอนงค์ น่าสงสาร
"หทัยกาญจน์" เหตุไฉน ไยเป็นหิน
หรือเจ้าน้อง หมองหม่น ด้วยมลทิน
องค์เทพินทร์ จึงสาป ส่งบาปกรรม

เคยอร่าม งามนัก พระพักตร์ผ่อง
แต่กลับหมอง วิภาล่ม สิ้นคมขำ
เหลือเพียงรูป หวานหยด ให้จดจำ
พี่ชอกช้ำ ล้ำเหลือ เมื่อเมียงมอง

ภาพวานวัน รัญจวน ชวนถวิล
ยังมิสิ้น รักเก่า แห่งเราสอง
เสียงซึงสาย ร่ายย้ำ ท่วงทำนอง
มาประคอง ใจพี่ ให้ปรีดา

แต่บัดนี้ พี่ช้ำ แสนกำสรวล
ฤดีครวญ ห่างเห สิเน่หา
ทรมาน ปานจะสิ้น ทั้งวิญญา
เมื่อกานดา นวลฉวี จากพี่ไป

แสนโศกศัลย์ รันทด มิสดชื่น
มโนขื่น สะอื้นขม ระทมไหว
รำพึงนุช สุดสวาท แทบขาดใจ
จะหาใคร แทนเรียม มิเทียมเลย

ก็แค่อยาก ใกล้ชิด กับอิตถี
เห็นใจพี่ เถิดหนา สุดาเอ๋ย
โปรดกลับมา แนบข้าง เหมือนอย่างเคย
ร่วมเขนย ใบเก่า ที่เราเคียง ฯ


โดย

อักษราวารี

[พิมพ์วาส]

ขนิษฐาของข้าเป็นเช่นนี้
ทำฤดีข้าหมองห้องใจเศร้า
เขนยนุนแรมร้างพรางแม้เงา
ทำข้าเหงาเฝ้าคอยกลอยยาใจ

พิศศิลารูปเจ้าข้าโศกยิ่ง
ไยน้องหญิงทิ้งร้างทางฝันใฝ่
ทำใจพี่เจ็บซ้ำน้ำตาไหล
คิดถึงเจ้าทีไรใคร่ระทม

ตามมา แซว ค่ะ ..อิ อิ อิ
 

[♥หทัยกาญจน์♥]

   ภาพประกอบ : นางอัปสร
ณ วัดอรุณราชวราราม วรมหาวิหาร กรุงเทพมหานคร
บริเวณริมพระเจดีย์ด้านทิศตะวันออก (ลานชั้นลด)
ถ่ายโดย หทัยกาญจน์ (เองคะ)

   
***นางอัปสร ย้อนเล่า ***
   
อักษรา วารี กวีเจ้า
นางอัปสร ย้อนเล่า เฝ้าส่งเสียง
น้องนางเอย เผยชื่อ ลือสำเนียง
หวังคำสร้อย ร้อยเรียง เพียงให้ชม

แกะสลัก ปักวาง ปรางค์เคียงวัด
ทุกเส้นสาย ปลายกวัด สบัดสม
ช่างโบราณ นานเนา เก่าภิรมย์
ศิลป์ศาสตร์คม คู่สง่า สมอาราม

ณ วัดแจ้ง แสง “อรุณ” อุ่นบางกอก
ตะวันออก แดดอุ่น คุ้นสยาม
นางอัปสร อ่อนช้อย ลอยนูนงาม
คือทรงจำ ล้ำความ ยามข้าเยือน

เมื่อเดือนก่อน ย้อนอดีต ขีดบันทึก
เกิดสำนึก หนักแน่น แล่นคล้อยเคลื่อน
ข้าศึกษา ศิลปะ พระ,วัด,เรือน
เพื่อย้ำเตือน ตามศาสตร์ ของชาติไทย