ถวิลนวล
ถึงยอดขวัญวันหนาวราวหิมะ
ฝนโปรยประสะดุ้งกลางทุ่งเหมย
แดดอ่อนอ่อนตอนรุ่งฟุ้งอย่างเคย
ลมรำเพยพากลิ่นจากถิ่นรัก
เป็นสายหอมหวลมาติดนาสา
ประดังมาวาโยเยือนประจักษ์
สายลมปรวนชวนให้น้ำใจภักดิ์
เลยทายทักมักจี่ที่นวลน้อง
สะโอดสะองนงคราญสำราญจิต
ปลุกชีวิตวกวนหม่นทั้งผอง
คนเคยคู่เคียงกันวันเรืองรอง
ขอใฝ่ปรองดองด้วยอำนวยจินต์
จากทุ่งเหมยมากล้นระคนสี
นวลนารีเนื้อนุ่มทุ่มถวิล
ขอสักคราพากายหมายยลยิน
พักตร์ยุพินเพียงนิดที่คิดไว้
จักขอบคุณบุญหาวสกาวฟ้า
เมื่อถึงคราครองอยู่คู่นวลใส
เป็นเช่นนกเงือกสองครองคู่ไป
ตราบวันไร้ชีพม้วยมรณา
บัณฑิตเมืองสิงห์
