ยินข่าว...เขากล่าวมา
สาลิกาน่ามลเจ้าหม่นแล้ว
เจ้านั้นเปลี่ยนจากเพชรเม็ดพราวแพรว
เป็นเศษแก้วกองกับดิน ณ ถิ่นปราณ
คำคน...เขาเล่าไข
ความเป็นไปของเจ้าเขาเล่าขาน
เจ้าประพฤติเสเพลคบเพื่อนพาล
เขาประจานรุนแรงแสลงใจ
เจ้าเกเรหนีเรียนเที่ยวเลี้ยวลด
ขว้างทิ้งอนาคตที่สดใส
แล้วผลลัพธ์ที่เห็นเป็นอย่างไร
ต้องหมองไหม้ระกำช้ำชีวี
ยินข่าว...แล้วเศร้าใจ
เจ้าคงอยู่ไม่ไหวจึงไกลหนี
หายหน้าจากถิ่นฐานปราณบุรี
เรื่องข้องขัดบัดสีมันบาดทรวง
นับตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้
นับแต่หนีห่างหายพี่ห่วงหวง
ไม่รู้แก้วแววตาสุดาดวง
จะไปร่วงลงดิน ณ ถิ่นใด
ยินข่าว...แล้วเศร้าหมอง
คิดถึงน้องแล้วพี่ยาน้ำตาไหล
มันย้ำยอกตอกย้ำให้ช้ำใจ
คำใครใคร..ถางถาก..ไม่อยากฟัง
ไปฟังข่าวแบบนี้จากที่ไหน
แล้วพี่ไยเชื่อเขาเราผิดหวัง
ข่าวโคมลอยทำให้รักพ่ายพัง
เชื่อสักครั้งพี่ยาอย่าหูเบา
น้องยังคงขยันหมั่นศึกษา
เพื่อหวังว่าจะขจัดปัดโง่เขลา
ถึงลำบากไม่เคยบ่นอดทนเอา
หวังสองเราเคียงคู่อยู่ร่วมกัน
ขอให้พี่ชื่อใจไม่เป็นอื่น
ทุกวันคืนแน่วแน่ไม่แปรผัน
จะกลับปราณบุรีที่รอวัน
รักนิรันดร์ในพี่มิคลาดคลาย
เมื่อเรียนจบวันใดจะไปหา
ขอสัญญาอีครั้งดั่งมั่นหมาย
หากว่าปราณบุรียังมีควาย
เชื่อเถอะสายสัมพันธ์ยังมั่นคง
natcha
