แช่งภูต
เมื่อโลกเหลื่อมนรก จกเปรต
เพศภูตก็เพ่นพ่าน
ถ่อยถมสถุลจัณฑาล
วาดหวานวิมานด้วยน้ำลาย
คลุกฟ้าทาดินเปลี่ยนด้าว
ที่ร้าวก็รานผลาญหาย
เอาเศษใส่เสื้อเป็นเนื้อทราย
เลื่อมลายระยิบระยับอัปรีย์
แช่งเอ็งให้อบอนธการ
ดิ้นชักดักดานในเมืองผี
สูบเลือดเชือดตับงับดี
อ้วนพีแต่พวกเอ็งตะเบ็งเอา
ถ้าโลกันต์อเวจีมีเอ็งนั้น
ประลัยกัลป์กรดราด พาดเผ่า
กระดูกโหลนที่ป่นดีเป็นสีเทา
ให้ร้อนเร่าลวกรองน้ำทองแดง
อย่ารู้บุญเบี่ยงบน บ่วงบาป
ส้องสาปแต่ทราม สิ้นแสง
สิ้นฤทธิ์สิ้นร้ายสิ้นแรง
สิ้นแกล้งกลับกลอก หลอกเป็น
หากโลกไร้ล่วงนิรมิต
ให้สิทธิเอ็งครอง ครอบเข่น
ขอสาดเลือดสายกระเซ็น
เซ่นยมหยุดทีสายชีวิต ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๒๓.๐๘.๕๔
