ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

~ ชมนาง ~ นารีปราโมทย์ ~



๑ (กลอนห้า)

พิศพักตร์ก็รักพ้อง
กรุ่นน้องฤาจางหาย
อวลอยู่มิรู้วาย
ฉมนี้ที่รำพัน

มาลย์คลี่ก็รี่บาน
หอมหวานสุคนธ์ฉันท์
กำจายในวารวัน
กรุ่นอยู่มิรู้เลือน

ด่ำดมระงมผาด
แย้มหยาดปริ่มเสมือน
น้ำผึ้งพระจันทร์เดือน-
ห้าแท้แต่พึงมี ฯ

๒ (กลอนสุภาพ)

งามขจรอ่อนช้อยร้อยรำพัน
ผิวพักตร์อันจันทร์แท้ที่แม่เผย
ยอประทิ่นกลิ่นกรุ่นละมุนเชย
รำแพนเผยสวยซ้อนก็อ่อนตาม

ทั่วทุกแถนแดนไตรนัยสะกด
พึงประณตน้อม,ยลวิมลขาม
ยังแต่ใจใฝ่จิตเฝ้าติดตาม
ทุกชั่วยามถามถึงรำพึงนวล

ประหนึ่งปรางนางร่ำน้ำอบกรุ่น
ผิวละมุนทองเจือเนื้อสงวน
อาภรณ์ห่มชมงามตามสมควร
หอมแม่หวน,อวล,อกสะทกมน

แย้มดังจันทร์หันพักตร์มาทักทาย
แทบวางวายปลิดปลงลงทุกหน
ยามชม้ายชายตามาให้ยล
ดังจะดล,มน,อ่อนสะท้อนใจ

พิไลลักษณ์ยัก,องค์ดังหงส์ร่อน
สบแล้วซ่อนแรงสั่นฤาต้านไหว
ยูงรำแพนแสนงามดังทรามวัย
สะกดใจเทพ-ครุฑ-มนุษย์ครัน

สยบแล้วแก้วตาสุดาดวง
ยากเร้นล่วงจักจู่มาสู่ฉัน
ที่ปราโมทย์โปรดดวงทุกท่วงอัน
เยื้องยาตรนั้นบั่นสรวงร่วงบาดาลฯ

๓ (โคลงสี่สุภาพ)

ชวนชมนางแช่มช้อย.....อรชร
หงส์ชาติเอวองค์อร.....อ่อนแท้
เชยชิดนิจเนานอน.....ชอนแม่ เคียงเฮย
งามส่งระหงแม้.....ผ่องแล้วยามยล ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[ดาว อาชาไนย]

แดงเรื่อเรื่อสองพุ่มปทุมถัน
งามสุดสรรสร้างสุขพิศทุกหน
กลมดั่งกลึงเกินกล่าวคราวประพนธ์
เธอคือคนหรือว่านางฟ้าแปลง

อรชรอ้อนแอ้นแสนน่ากอด
พิศตลอดเนื้อตัวทั่วทุกแห่ง
เนื้อคงนุ่มละไมไม่คลางแคลง
อุ่นกว่าแสงแดดอุ่นละมุนมือ

เธอมั่นใจในร่างงามอย่างนี้
จึงกล้าที่อวดโอ่โขว์ไว้ชื่อ
ได้ประกบปากบางคงครางฮือ
ใบหน้าหรือแสนงามสามโลกอาย

ท่อนบนยังยากเมินเกินกล่าวอ้าง
เห็นท่อนล่างของอนงค์คงใจหาย
เธอก็คงสงสารมานผู้ชาย
เกรงหัวใจจะวายจึงห้ามมอง

     ดาว อาชาไนย

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

อันท่อนล่าง กระจ่างชัด  ว่ามัจฉา
แม่เป็นปลา  เนื้อดี  ฉวีผ่อง
เกล็ดสะท้อน  แวววาว  ราวละออง
โถนวลน้อง  ดูงาม  อร่ามไร

เมื่อใครเห็น  เป็นชะงัก วงพักตร์อิ่ม
ดูดุจพิมม์  อิ่มองค์  ต้องหลงใหล
ช่างหมวยขาว สาวนวล  ยั่วยวนใจ
แม้นชายใด  ได้สมภิรมยา

จะตกห้วง  หุบเหว  แห่งเปลวรัก
ดังจมปลัก  จักถอน  อ่อนแรงล้า
นอนหมดสิ้น  กำลัง  แหละวังชา
ไวอากร้า  สักกล่อง  รับรองทน

[--ณัชชา--]

พวกมนุษย์ผู้ชายนี่ร้ายนัก
ยลเพียงพักตร์เท่านั้นดันไม่สน
มองไปถึงที่ลับสัปดน
คนหนอคนฝักใฝ่ในกามา

เขาลงรูปให้เห็นว่าเป็นศิลป์
ไม่ยลยินรูปนั้นเฝ้าฝันหา
อยู่ใกล้ใกล้จะจิ้มทิ่มนัยน์ตา
รีบหันหน้าเข้าวัดเพื่อขัดเกลา

natcha

[ดาว อาชาไนย]

[

size=16pt]นี่เพียงรูปยังหึงถึเพียงนี้
สัปดี้สัปดนคนมันเหงา
ถ้าได้ใกล้ชิดปองน้องนงเยาว์
ก็จะเผารูปไปจะไม่แล

กี่ร้อยนวลพันนางสวยอย่างนี้
จะไม่มีใจให้ไม่แยแส
เธอเป็นหนึ่งเท่านั้นมิผันแปร
เธอบวชชีซีแน่จะเข้าวัด

     Dow archanai[/size]

[ทอฝัน]

~ ชมนาง ~ นารีปราโมทย์ ~



๑ (กลอนห้า)

พิศพักตร์ก็รักพ้อง
กรุ่นน้องฤาจางหาย
อวลอยู่มิรู้วาย
ฉมนี้ที่รำพัน

มาลย์คลี่ก็รี่บาน
หอมหวานสุคนธ์ฉันท์
กำจายในวารวัน
กรุ่นอยู่มิรู้เลือน

ด่ำดมระงมผาด
แย้มหยาดปริ่มเสมือน
น้ำผึ้งพระจันทร์เดือน-
ห้าแท้แต่พึงมี ฯ

๒ (กลอนสุภาพ)

งามขจรอ่อนช้อยร้อยรำพัน
ผิวพักตร์อันจันทร์แท้ที่แม่เผย
ยอประทิ่นกลิ่นกรุ่นละมุนเชย
รำแพนเผยสวยซ้อนก็อ่อนตาม

ทั่วทุกแถนแดนไตรนัยสะกด
พึงประณตน้อม,ยลวิมลขาม
ยังแต่ใจใฝ่จิตเฝ้าติดตาม
ทุกชั่วยามถามถึงรำพึงนวล

ประหนึ่งปรางนางร่ำน้ำอบกรุ่น
ผิวละมุนทองเจือเนื้อสงวน
อาภรณ์ห่มชมงามตามสมควร
หอมแม่หวน,อวล,อกสะทกมน

แย้มดังจันทร์หันพักตร์มาทักทาย
แทบวางวายปลิดปลงลงทุกหน
ยามชม้ายชายตามาให้ยล
ดังจะดล,มน,อ่อนสะท้อนใจ

พิไลลักษณ์ยัก,องค์ดังหงส์ร่อน
สบแล้วซ่อนแรงสั่นฤาต้านไหว
ยูงรำแพนแสนงามดังทรามวัย
สะกดใจเทพ-ครุฑ-มนุษย์ครัน

สยบแล้วแก้วตาสุดาดวง
ยากเร้นล่วงจักจู่มาสู่ฉัน
ที่ปราโมทย์โปรดดวงทุกท่วงอัน
เยื้องยาตรนั้นบั่นสรวงร่วงบาดาลฯ

๓ (โคลงสี่สุภาพ)

ชวนชมนางแช่มช้อย.....อรชร
หงส์ชาติเอวองค์อร.....อ่อนแท้
เชยชิดนิจเนานอน.....ชอนแม่ เคียงเฮย
งามส่งระหงแม้.....ผ่องแล้วยามยล ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

พิศภาพที่ทาบวาง
ใจคว้างล่องลอยวน
ใครนะช่างซุกซน
เที่ยวค้นรูปดรีมมา

ถ่ายไว้สองปีก่อน
ละอ่อนไร้เดียงสา
วาววับงามจับตา
นั่นแหละหนาคือสาวดรีม

ปุถุชนพ่อคนหล่อ
เกิดก่อคารมอิ่ม
กลอนห้านำมาพิมพ์
เปรมปริ่มท่านสร้างมา

กระชับประทับจิต
ลิขิตมาเคียงค่า
ฝากพจน์รจนา
หวังว่าคงต่อคำ...

 

...............//ดรีมค่ะ