ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ผ่านเรื่องราวมาหนักเกินทักท้วง
เข้าสู่ห้วงเวลาอันล้าอ่อน
ประตูปิด! ไฟดับ ไม่หลับนอน
มันเร้าร้อนเริงร่ำ, พร่ำสำออย

ยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างคลั่งบ้า
“ความเหว่ว้า…”ทั้งหมดต้องปลดปล่อย
ตามอารมณ์สิ้นสุดการหลุดลอย
เปิดเพลงดังอีกสักหน่อย, ค่อยหลับตา

แล้วนำพาอณูอยู่ใต้แสง
สิ้นเสียงแห่ง ดวงจิตคิดตีค่า
ไร้ตัวตน ชีวิน จินตนา
ประหนึ่งว่าเวิ้งว้าง, ไม่ด่างดำ

ว่างเปล่าหรือไม่? ก็ไม่รู้
เพียงอยากอยู่ที่อื่นของคืนค่ำ
เพราะหมดแรงสามารถไม่อาจทำ
ชีวิตประจำวัน, มันช้ำเติม

ปลดปล่อย! ไปตามความเชื่อ
ในเมื่อเบื่อหน่ายร่างกายเริ่ม-
ไม่อยากอยู่ในฝันอันเปล่าเดิม
ไม่อยากเคลิ้มในจุด, หยุดสำคัญ.!



ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต

[--ณัชชา--]

ปล่อยทั้งกายและใจให้ถึงจุด
ปล่อยให้สุดลำนำของความฝัน
ปล่อยให้หมดความทุกข์ความผูกพัน
ไม่ปิดกั้นทุกสิ่งปล่อยทิ้งไป

หลับตาลงปล่อยใจให้ลอยเลื่อน
ภาพรางเลือนใต้สำนึกรู้สึกได้
เคว้งเคว้งคว้างดวงจิตสนิทนัย
รีบปิดไฟแล้วก็นอน"ซ่อนตาดำ"

 
natcha

[ภู กวินท์]

คืนนี้คงหนักโข… มโณภาพ!
วูบไหววาบอาบใจไฟแดงกร่ำ
ในห้องเงียบสนิทลิขิตคำ
มีเพียงเสียงบ่นพร่ำ, ระกำกลืน

หลับตาลงปล่อยใจเหมือนไร้บ้าน
จินตนาการหลายหลากไม่อยากตื่น
“ซ่อนตาดำ”ลำเค็ญเห็นทุกคืน
พลันพบคลื่นตามติด, ต้องปิดไฟ

ร่วมปลดปล่อย สักหน คนละนิด
อย่ายึดติด ตัวตนจนเหลวไหล
มันรู้สึกหดหู่อยู่ข้างใน
ต้องปล่อยไปซะบ้าง, อย่าค้างคา

 

[--ณัชชา--]

เมื่ออารมณ์ไม่บรรเจิดจึงเกิดภาพ
รอจนตราบอาทิตย์สถิตย์หล้า
อาบไออุ่นในแสงแห่งเวลา
ตราบม่านฟ้าเปิดสู่อณูทิพย์


มโณภาพที่ฝันถึงวันร้าง
มีบางอย่างก้าวย่างอย่างเงียบกริบ
มองเงาวูบผ่านไปอยู่ไกลลิบ
พลันรีบหยิบเอาผ้ามาคลุมโปง

 
natcha

[Music]

สะดุ้งตื่นกลางดึกนึกไม่ออก
อยากจะบอกกับดาว.หนาวชิบโป๋ง
"คิดถึงเธอ"คนดีแต่ขี้โกง
ชอบผูกโยงความรู้สึกแล้วฝึกใจ

ฉันไม่ได้เป็นว่าวที่เร่าร้อน
คิดจะดึงจะผ่อน...ให้อ่อนไหว
ขอให้เธอหลงเหลือในเยื่อใย
มิใช่ไปแบบปลดปล่อย.มันกร่อยจัง

กลางคืนค่ำร่ำไห้อยู่หลายรอบ
ช่วยมาปลอบมาปรับแล้วกลับหลัง
มีหัวใจทุ่มเท...แต่เก้กัง
ลืมหรือยัง?สั่งดาวเมื่อคราว..รอ

เคยอิงซบรบเร้า.นั่นเหงาหรือ?
หลงเชื่อถือเกี่ยวข้องที่ร้องขอ
ความเข้มแข็งแห่งใจมีไม่พอ!!
ทิ้งให้ฉันบ้าบอ...แล้วก็ลา