ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..


"เงา?"

๐

๐ แค่เงาผ่านจิตนั้นพลันหวั่นไหว
ถ้าอยู่ใกล้จิตนั้นพลันขวัญอ่อน
เบี่ยงสายตาเลี่ยงพบหลบงามงอน
หลบทุกตอนหยุดนิ่ง-ติงหัวใจ

๐ บนระหว่างทางขนานกันดารนัก
ถูกศรรักฝากแผลแพ้จนได้
สะบัดตัวสะบัดร่าง!..หวังห่างไกล
เหมือนโดนไฟโหมฤทธิ์พิษนอนซม

๐ แค่คิดถึงดั่งม่านหมอก!มาหยอกล้อ
สุดท้ายท้อซบหน้าอย่างสาสม
สัมผัสไออ้างว้างอย่างทุกข์ตรม
เป็นคนล้มเคว้งคว้าง-อย่างเดียวดาย
       
๐ ยังโชคดีมีเพียงตา!มาหนึ่งคู่
โชคดีหูสองข้างพลางสอนง่าย
โชคดีใจปลูกฝังสั่งร่างกาย
แต่โชคร้ายจิตเกิด-เตลิดไป

๐ เดินก้มหน้าติดกับหลักประหาร
ก้มหน้าเก็บความร้าวราน!พานอ่อนไหว
ก้มหน้าเก็บความทรงจำ-แสนอำไพ
ก้มหน้าไว้รอวันแผลบรรเทา

๐ หากเธอเป็นภาพงดงาม!ฉากความฝัน
ที่คอยบั่นหัวใจชายผู้เขลา
ทางขนานอาจมืดมน-คนเช่นเรา
เพียงเห็นเงาเธอโดดเด่น..เช่นนั้นพอ?"

ระนาดเอก

 

[--ณัชชา--]

""สุขอันใดไหนเล่าจะเท่าเทียบ

สุขใดเปรียบเทียบทันฝันถึงเขา

เจ็บใดเทียบเมื่อรู้ว่าคว้าเพียงเงา

ยิ่งกว่าเอาถ่านไฟแดงทิ่มแทงใจ""

แก้แระ

[นพตุลาทิตย์]

ยังเหลือเงาเจ้านี้ที่มองเห็น
อื่นใดเป็นเข็ญใจไฉนเหมือน
ห่างกันไกลใยเงาเฝ้าติดเตือน
ดังคล้อยเคลื่อนเรือนร่างเลือนลางมา

ในห้องว่างลางเงานงเยาว์อยู่
เพียงหันดูหู่ใจอาลัยหา
กกกอดเงาเฉาว่างครางน้ำตา
ทุกทิวาราตรีมีเพียงเงา

ตุลาทิตย์

[tina]

ต่างก็เฝ้า มีเงาห่วง ในดวงจิต
ต่างก็คิด ติดรอเงา เจ้าอยู่ไหน
ฉันก็มี ที่วาดหวัง ดังเงาใจ
ว่าเป็นใคร ให้คิดค้น คอยสนดู

คิดอยากถ่าย ได้ภาพคู่ ลองดูบ้าง
ติดที่ว่าง ร้างใคร ให้เคียงคู่
โฟโต้ช๊อบ เป็นกรอบเงา เอามาตู่
มีติด"?"อยู่ ที่ตรงหน้า ว่าเป็นใคร..

เงาของฉัน นั่นมิชัด ปรัศนีย์
อัศเจรีย์ อย่าพึ่ง เดี๋ยวอึ้งใหญ่
เงามืดมิด ปิดชื่อ ว่าคือใคร
รอตามหา มาใส่ ให้พอดี...

 

[บ้านริมโขง]

เป็นเงาในแววตาที่ล้าถอย
เป็นร่องรอยความหม่นคนรักท้อ
เป็นกลิ่นสาปอาบเหงื่อเมื่อยืนรอ
เป็นจ้ำพอตามกายคล้ายระบม

ยามซานซมซุกซ่อนรอนรักร้าว
แสงตาวาวราวแห้งไร้แรงสม
ไร้แม้เงาเฝ้าซับกับระทม
ไร้ร้อนบ่มปมรักหักมลาย

เย็นยะเยือกเปลือกร่างอย่างถูกแช่
เนื้อถูกแล่แช่แข็งไร้แรงหมาย
เมื่อไร้แสงไร้เงาเข้าคลุมกาย
กระวนวายใกล้ดับกับคร่ำครวญ

จะมองใครไหนเห็นเด่นเช่นเจ้า
จะมองใครไหนเล่าเขาห่วงหวน
จะมองใครได้ซึ้งซึ่งรัญจวน
จะมองใครใจป่วนเท่านวลนาง

"บ้านริมโขง"

[ปรางทิพย์]

เพียงเห็นภาพวาบไหวดั่งไฟเผา
กลุ่มควันเถ้าเงาติดขนิษฐา
จิตร้อนรุ่มสุมอกตระหนกพา
ฤาชะตาฟ้าส่งให้หลงนวล

หลับตานิ่งยิ่งคิดยิ่งผิดพลาด
บ่วงสวาทคาดรัดสะบัดผวน
เกินกว่าเจ็บเหน็บหนาวถึงคราวรวน
ดุจเพรงครวญหวนไห้นัยคำนึง

ว่าระหว่างทางเร้นเส้นขนาน
มีเงาผ่านม่านฝันเข้าคั่นขึง
ยามสัมผัสตัดรอนดุจศรตรึง
เอื้อมไม่ถึงจึงท้อ...โอ้หนอใจ

ฉากสุดท้ายหมายฝันในวันเหงา
เหลือเพียงเงาเฝ้าตามยามขานไข
มิอาจยื้อถือมั่นสัญญาใด
รักที่ให้ไม่พอจึงขอลา