ทุ่งเอ๋ยทุ่งหญ้าวิปริต
มีเพียงจิตมุ่งหมายคิดสังหาร
ชอบชำแหละผู้คนยามวิกาล
ชื่อกล่าวขานพวกปีศาจต่างชื่นชม
เมื่อได้หลงเข้าทุ่งหญ้าที่กล่าวถึง
จงลำพึงถึงชีวิตที่สุขสม
อีกประเดี๋ยวเพียงเสี้ยวเดียวก็สิ้นลม
เพราความคมของใบหญ้ารอบๆกาย
เมื่อต้นหญ้าทั่วทุ่งต่างกู่ร้อง
จนเสียงก้องกังวาลมิขาดสาย
เหมือนสื่อว่าพวกมรึงจะต้องตาย
ต้องชิบหายด้วยคมหญ้าอย่างฉับพลัน
สิ้นเสียงร้องทั่วทุ่งหญ้าต่างหยุดนิ่ง
ไม่ไหวติงเหมือนตกอยู่ในความฝัน
ถ้าลองนับหนึ่งสองสา..คงไม่ทัน
เพราะสามนั้นจะกระซิบข้างหูเอง
ทันใดนั้นเสียงฟาดฟันเริ่มบังเกิด
ผิวหนังเปิดเลือดทะลักเกือบม่องเท่ง
จนเสียเลือดทั่วร่างกายไปหลายเข่ง
แผ่นเนื้อเผ่นจากร่างกายลงสู่ดิน
ส่วนทุ่งหญ้าก็ฟาดฟันกันไม่หยุด
เครื่องในหลุดและร่องรอยไม่หมดสิ้น
เหมือนนกน้อยตัวเล็กๆเริ่มหัดบิน
แปลกตรงดิ่งลงสู่พื้นไม่กลับคืน
แม้เศษเนื้อหล่นอยู่ทุกหย่อมหญ้า
เจ้านักฆ่ากระหน่ำฟันไม่มีฝืน
ส่วนรากหญ้าต่างพร้อมเพรียงกันดูดกลืน
จนที่พื้นไม่มีเหลืออะไรเลย
ฦๅฤๅ
