เป็นรางคู่เคียงขนานกลางม่านหมอก
ลิบลิบบอกทางไปใจสุดหงอย
หากตามรางอย่างนี้มีเลื่อนลอย
คงเคลื่อนคล้อยคู่ขนานพาลตกราง
ไม่อยากเห็นรักเช่นเป็นโบกี้
บรรทุกมีแล่นสลับกับหม่นหมาง
หลายสถานีคอยใครให้เปิดทาง
เข้ามาวางรักหลอกแล้วออกไป
ถึงปลายทางต่างจอดพร่ำพลอดรัก
น่าเบื่อนักเจ้าโบกี้นี้ไฉน
ตามรายทางต่างจอดหยอดเยื่อใย
แค้นในใจยิ่งเหลือเมื่อเอ่ยรัก
เห็นสาวสวยอิดออดพลอดหวานฉ่ำ
ช่างลืมคำกล่าวไว้ได้ประจักษ์
หนึ่งรถไฟในนั้นฉันแช่งชัก
ชอบมาหักใจคนท้นระทม
เห็นรถไฟฉันถอยไม่คอยแล้ว
รวมทั้งแถวเรือเมล์ลิเกห่ม
อีกตำรวจตรวจแฝงแช่งตามลม
สุดขื่นขมปมราง...ขอลางเลือน.
"บ้านริมโขง"
