ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลิงคำ]

พระจันทร์
เคยนวลเปล่งปลั่งดั่งผลมะปรางสุก
บัดนี้ไยซีด บัดนี้ไยเหือดแห้ง
จริงไหม ขออะไรได้ทุกอย่าง
แต่ก่อน
ฉันไม่เคยเชื่อ ตามที่คนเขาเล่าลือ
ตอนนี้เชื่อแล้ว ขอพระจันทร์
ใจฉันจงหายเจ็บ จงคลายเหน็บหนาว
และจงหายปวดรวดร้าวทีเถิด
เปลี่ยนใหม่
เพราะตราบใดที่ฉันยังมีหัวใจ
ถึงตอนนี้จะทุเลาเบาบางลงบ้าง
อนาคตข้างหน้าเล่า ฉันคงทรมานอีกเป็นแน่แท้
หัวใจที่เป็นแผล มันย่ำแยเกินจะทน
ขอพร
โปรดรับกับคำอ้อนวอน
โปรดบังเกิดสิ่งที่ฉันประสงค์
โปรดประทานพร
พระจันทร์สีซีด ได้ไหม

ฉันอยากไร้หัวใจ

เทวาซาตาน

[ไพร พนาวัลย์]

ดวงจันทร์เศร้า?

แม้นสีแห่งจันทราจะซาซีด
ดุจใครขีดม่านบังแผ่รังสี
ด้วยเมฆหมอกเคลื่อนคลาจึ่งราคี
ดั่งฤดีแห่งชนที่หม่นมัว

ธรรมชาติแห่งจันทร์นั้นงามเด่น
ยิ่งคืนเพ็ญเย็นสพรั่งดั่งยวนยั่ว
ประดุจดังเทพธิดาปรากฏตัว
ยื่นดอกบัวแสนงามอร่ามตา

ในคืนนี้ดวงฤดีข้าแสนเศร้า
ดั่งมีเงามืดมิดมาปิดหน้า
สิ่งใดหวังตั้งใจยิ่งไคลคลา
มันเป็นเรื่องธรรมดาต้องฝ่าฟัน

โอ้ เมฆหมอกแห่งใจทำให้หมอง
เคยลำพองต้องพ่ายดั่งพรายคั่น
แสงแห่งธรรมนำจิตมืดมิดพลัน
แสงแห่งจันทร์ซีดจางหมดทางเดิน

จะต้องงมมะงาหรากี่คราหนอ
จึงจะพอใช้กรรมที่พร่ำเหิน
ก็จะขอทนทานแม้นานเกิน
ใจยับเยินชั่งมันเพียงจันทร์มอง

จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขาเมตตาด้วย
ดวงใจป่วยปั่นป่วนยิ่งชวนหมอง
ทำวันนี้ดีสุดแล้วแต่...แห้วกอง
เมื่อไหร่ทองทาบทาจะมาเยือน

ขอเพียงจันทร์เห็นใจอย่าไกลห่าง
มอบเส้นทางให้เดินแม้เนิน,เถื่อน
จะขอมอบดวงแดมิแชเชือน
ขอเพียงจันทร์เป็นเพื่อนอย่าเลือนลา 

 

"ปรางค์  สามยอด"

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

พระจันทร์หม่นหมองมัวสลัวฟ้า
สีจืดจางพรางตาเวลาค่ำ
เมฆาขาวพราวหาศวินาศดำ
จิตถลำจำใจอาลัยดาว

พระจันทร์เศร้าเข้าครองครรลองหม่น
ดาราบนหนห้วงติดบ่วงหาว
เพียงเพราะจันทร์หันหนีราคีคาว
จะสกาวพราวเดือนไม่เหมือนเดิม

ดูกระต่ายตรงโสมโพยมซึ้ง
ทำหน้าบึ้งตึงจิตจริตเสริม
รอยขีดข่วนป่วนจันทร์นั้นเพิ่มเติม
ชักเหิมเกริมเห่อแฝงกำแหงตน

ก้อนเมฆเคลื่อนเลื่อนมาจะทาทาบ
ปิดบังตราบสาปสรรจันทร์ฉงน
ลอยพินาศขาดแสงแฝงทุกข์ทน
โศกระคนจนใจในนภา

เพราะดวงแขแลจันทร์สวรรค์สาป
มิอาจราบรื่นโดยไม่โหยหา
สิ่งสำคัญจันทร์ขอคลอดารา
เพียงเพื่อมาเพิ่มสีรุจีดวง

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ไพร พนาวัลย์]

๐ ได้ฟังคำ รำพัน ถึงจันทร์เจ้า
อย่าทิ้งใคร ให้เหงา หรือเจ้าขา
จึงกรีดกราย ย้ายองค์ มองลงมา
หายสงกา คราเห็น เป็นลุงปรางค์

๐ จะทนเศร้า เหงาใจ ไปไยเล่า
อันว่าเหงา เศร้าจิต หากคิดสร่าง
มองหาสาว ขาว-หมวย รวยสตางค์
มาร่วมเรียง เคียงข้าง ก็สร่างเอง.....

ประมาณนี้มั้ยคะลุงปรางค์....คริ..คริ...

แหม ดูแนะเข้านั่นหนอจันทร์เจ้า
จะยั่วเย้าให้ยุ่งดั่งลุงเก่ง
เดี๋ยวก็โดนตัดของกลางในกางเกง
เดินเขย่งย่องแย่งอย่าแกล้งลอง

เจ้าก็รู้เมืองแขกมันแปลกเพื่อน
ติดคำเตือนเรื่องหญิงหยิ่งผยอง
ถ้าใครขืนเข้าทำด้วยลำพอง
เขาก็จ้องตัดคอน่าท้อใจ

มองหาสาว ขาว หมวย ไม่มีหรอก
มีแต่ดอกไม้แขกคอยแจกไข้
เขาไม่มองหรอกหนาคนหน้าไทย
เดินห่างไกลกรรมกรดั่งส่วนเกิน

 

"ปรางค์  สามยอด"

มิกล้าหรอก ฟียะห์เอ๋ย 

[ดิษฐา]

ม่านฟ้าปิดจันทร์ล่วง เข้าห้วงฟ้า
เปล่งแสงล้ารอนแรม ไร้แต้มสี
ระโหยอ่อนอับแสง แสร้งนที
ไหวริบหรี่ ดิ่งดับเจ้าลับไกล

ให้หวิวหวั่นครั่นดาว ยามก้าวผ่าน
ดูร้าวรานเกินทนหมองหม่นไหม้
จันทร์ดวงเดิมลับหาย สลายไป
ดาวโหยไห้ร่ำเรียก ให้เพรียกคืน

ขาดจันทร์ใสแต่งแต้ม ทุกแรมค่ำ
ดาวแสนช้ำร่ำไห้ ใจสุดฝืน
หมดเรี่ยวแรงแห่งหวัง ช้ำทั้งยืน
ไหวสะอื้นหมื่นฟ้า มองหาจันทร์

[อ้อนจันทร์]

จันทร์เจ้าขา...
คำคนพ้อ ขอมา น่าสงสาร
จะมีใจ ไปไย ให้ทรมาน
โปรดสงสาร เฉือนใจ อย่าให้มี

ไม่อยากมี หัวใจ ใช่ไร้รัก
แต่สุดหัก เกินทน เพราะล้นปรี่
วนเวียนช้ำ ซ้ำซาก พรากไปที
อย่าให้มี หัวใจ ใช้ช้ำตรม

จันทร์เจ้าขา...
เทพเทวา ซาตาน รานขื่นขม
ช้ำปวดนัก ชิงชัง ฝังให้จม
จันทร์ช่วยห่ม ใจหาย คลายหนาวเย็น

จันทร์คงไม่ อยากให้พร ตามอ้อนขอ
สิ่งที่พอ ชี้นำ ทำให้เห็น
บุเบกขา ใ่จย้ำ ทำให้เป็น
จะอุ่นเย็น จากทุกข์ ที่รุกโรม