เติบโตมาเป็นเด็กธรรมดาหัวดื้อ
เรียนหนังสือห่วยแตกพอใช้ได้
เรื่องราวมากมายผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
ไม่เคยคิดใส่ใจในชีวิตแต่ละวัน
มาวันหนึ่งพบหญิงงามกลางสายฝน
บอกตามตรงหลงรักเมื่อแรกเห็น
อยากจะจีบแต่ก็จีบไม่ค่อยเป็น
เลยเล่นmsnไปจีบเธอ
พิมข้อความคำว่ารักส่งไปหา
เธอตอบมาว่าเธอมีแฟนแล้ว
พอได้อ่านความหวังเริ่มหมดแวว
คงไม่แคล้วที่เราจะต้องเสียใจ
เลยตัดสินใจลองขอเบอร์
ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะไม่ให้
ที่ไหนได้เธอให้มาหรือว่าเธอจะแอบมีใจ
ตอนนั้นก็คิดมากไปจนฝันละเมอ
ได้เบอร์มาก็ไม่กล้าที่จะโทร
เหมือนคนโง่ที่นั่งคอยแต่ความหวัง
พอ2วันผ่านมาก็เริ่มมีพลัง
ตัดสินใจโทรอย่างบ้าคลั่งไปหาเธอ
จากนั้นความสัมพันก็เริ่มเปลี่ยน
เริ่มรู้รักรู้เรียนรู้จุดหมาย
เพียงพบเจอหน้ากันก็รู้สึกเขินอาย
ต้องแอบส่งจดหมายไปคุยกับเธอในห้องเรียน
มีของขวัญให้กันในวันเกิด
เป็นตุ๊กตาสวยเลิศจากใจฉัน
เธอก็ให้แฮมทาโร่มาให้ฉันเหมือนกัน
เป็นเหมือนของรางวัลแทนการขอบคุณ
เริ่มจดจำวันดีๆให้คิดถึง
รวมเรื่องราวซาบซึ้งของเราสอง
เคยนั่งมองตากันใต้แสงจันทร์ส่อง
นั่งแนบเนื้อนวลน้องนอนแนบกาย
วันดีๆผ่านมาแล้วก็เหมือนกำลังจะผ่านไป
จบ ม.3 ต้องห่างไกลจากกันมา
ห่างกันได้2เดือนเธอโทรมาบอกว่า
ฉันไม่เคยมีเวลาให้กับเธอเลย
ส่วนตัวฉันกำลังติดเพื่อนติดฝูง
ติดเที่ยวเป็นกลุ่มยามคำ่คืน
ติดเหล้าติดหญิงจนอาจลืม
ใครบางคนที่ทนฝืนตลอดมา
เธอโทรมาบอกว่าเลิกกันจะได้ไหม
ฉันตอบอย่างไม่ได้สนจะเอายังไงก็ว่ามา
หลังจากนั่นก็มีน้ำไหลออกมาจากดวงตา
ฉันได้เสียแก้วตาไปอย่างไม่รู้ตัว
(ทุกวันนี้ผมยังไม่เคยลืมเธอเลยผ่านไป3ปีละ)
