ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

สวัสดีครับมิตรรักแฟนกลอนและเพื่อนนักกวีทั้งหลาย
ผม บ่อเช้งเกี้ยมแขะ(จอมกระบี่อำมะหิด)หรืออีกนามหนึ่งคือ มายาวิน(เจ้าของกลอนบทนี้)
ได้ห่างหายจากบอร์ดกลอนไปร่วมเดือน ส่วนสาเหตุที่หายไปนั้นไม่ใช่ว่าจะเบื่อหน่ายหรือ
หลบลี้หนีหน้าไปจากบ้านกลอนไทยหร็อกนะครับ  เหตุที่หายไปนั้นเนื่องจากต้องเดินทาง
ไปต่างจังหวัด ญาติป่วยหนักมาก(เข้าขั้นโคม่า) ผมต้องไปคอยดูแลแและให้กำลังใจคนไข้
และก็ไม่ได้แบกเอาคอมไปด้วย  งานนี้นึกว่าจะไปรอดซะแล้ว เพราะเล่นเอาทุกคนเริ่มมอง
หาศาลวัดอยู่รำไร มองเห็นเมรุอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเอาทีเดียว ผมเองก็เครียดหนัก  งานนี้ญาติผมต้อง
นอนห้องไอซียูถึง41 วันเต็ม เล่นเอาคนเฝ้าต้องท้อและหมดหวังไปตามๆกัน แต่ในที่สุดก็รอด
มาได้แบบปาฏีหาริย์  หลังจากที่ญาติท่านนี้ค่อยทุเลาจนออกจากโรงพยาบาลได้แล้วผมจึงเดิน
ทางกลับกรุงเทพฯได้ แต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วงอยู่ดีเพราะอาการไม่สู้จะดีนัก และนี่ก็คือสาเหตุที่
ชื่อผมต้องหายจากหน้าบอร์ดกลอนไปนานเกือบๆเดือน
                                                   บ่อเช้งเกี้ยมแขะ
                                               ๒๗  มีนาคม ๒๕๕๔

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

คิดว่าพี่มายาวินจะหายไปซะอีก
กลับมาอยู่เป็นเพื่อนกันนั่งเฝ้าบ้านกลอนนะค่ะ พี่ชาย..ที่นี้บอร์ดไม่ว่างแน่ คริคริ

 

อัสดง

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คิดว่าพี่มายาวินจะหายไปซะอีก
กลับมาอยู่เป็นเพื่อนกันนั่งเฝ้าบ้านกลอนนะค่ะ พี่ชาย..ที่นี้บอร์ดไม่ว่างแน่ คริคริ

 

อัสดง

ขอบใจจ้า..น้องอัดดง  ที่ยังคิดถึงกัน

ช่วงนี้ยังคิดกลอนไม่ออกเลย  สงสัยคงต้องเอากลอนเก่าๆมาลงแล้วมั้ง...

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ด้วยคิดถึงคนึงหาถาโถมเข้า
มารุมเร้าเกลาใจในวันหมอง
ด้วยพี่ร้างห่างหายหมายตรึกตรอง
นึกคะนองกรองกานท์ผสานไป

"มายาวิน" ผู้พี่เป็นที่รัก
จึงฟูมฟักบทกลอนมาอ้อนให้
เพียงน้อยนิดคิดกานท์ผ่านหัวใจ
ตราตรึงไว้เพียงนี้ที่บ้านกลอน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ทอฝัน]

...กลับมาทำไมไม่คิดถึงสักนิด
แค่หงุดหงิดงุ่นง่านกานท์มันหลอน
แอบย้อนหลังนั่งอ่านผลงานกลอน
ใจสะท้อนถึงคนกลั่นเอ๊ะ!มันยังไง?

...เห็นชื่อโชว์โห!เซ็งรีบเล็งจ้อง
ชำเลืองมองเผินผ่านใจซ่านไหว
จิตจดจ่อรอลุ้นให้วุ่นไป
แว่วเสียงใครในกลอนแล้วซ่อนยิ้ม...อิ อิ...!!!

.......................//ดรีมค่ะ

[Music]

มิมีใครตัดพ้อ....มารอเห็น
จึงยากเย็นเป็นเหยื่อ..แม่เนื้อนิ่ม
กลอนไม่หวานขานไขให้ได้ชิม
ไร้รอยริมยิ้มส่ง....อย่างจงใจ

คนอยู่ไกลใจซื่อมือสะอาด
มิเก่งกาจมือกาว..จีบสาวได้
แถมมือกลอนอ่อนซ้อมอ้อมค้อมใคร
จึงห่างไกล..หัวใจ..ใครบางคน

[ฉันเอง]

เสียใจด้วยกับญาติที่ต้องเข้าโรงพยาบาล

แต่ดีใจที่ได้เจอกันอีกทีที่บ้านกลอน

ขอต้อนรับกลับบ้านครับ

...............................

ฉันเอง..