ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อักษรารำพัน]

๐ สายลมร่ำคำใครผ่านไหวแว่ว
เปิดเผยแล้วอย่าลวงให้ห่วงหา
หากไม่หมาย..ดั่งเคยเอ่ยวาจา
คงขมปร่าป่นสิ้นทั้งอินทรีย์

๐ เหมันต์กาลโลมหาวโอบหนาวห้อม
โอบทรวงพร้อมรุ้งสายเรื่อพรายสี
ยามตรู่สางพร่างเพชรเกล็ดมณี
วาบหวานหรือใดมีที่เปรียบเปรย-

๐ ไหวระยับล้อแสงก่อนแห้งเหือด
น้ำค้างเผือดหยาดพรายหาย,ระเหย
น้ำใจหนออย่าร้างจืดจางเลย
ตราบได้เชยชื่นรักประจักษ์จริง

๐ แม้หมายมั่นดั่งคำที่ย้ำฝาก
ทุกถ้อยจากหัวใจมอบให้หญิง
หวานคารมคมร้อยเพื่อคอยอิง-
หวังร่วมพิงพักใจไว้ด้วยกัน

๐ จะเติมสายใยสานเพื่อหวานชื่น
ท่ามฟ้าดื่นดารา..อุราฝัน
ล่มว้าเหว่เลือนลงตรงปลายวัน
เพื่อนิรันดร์แห่งรักเริ่มถักทอ

๐ รุ้งเรื่อสายปลายฟ้าเมื่อคราพลบ
หอมอวลอบกรรณิการ์พาหวานก่อ
โลมสู่ทรวงคนไกลที่ใจรอ
คลายทดท้อหม่นหมองทุกห้องใจ

๐ ฝากนวลโสมโลมแสงทุกแห่งที่
อาบฤดีโอบขวัญคราหวั่นไหว
จากนี้แม้หนทางจะห่างไกล
แต่เหมือนใกล้ชิดกันทุกวันคืน

๐ รับรู้คำเว้าวอนที่อ้อนออด
ดั่งหมายถอดดวงมานที่หวานรื่น
ถ้อยวจีร้อนรุมราวสุมฟืน
เอ่ยฝากหมื่นดาราด้วยอาวรณ์

๐ ผ่านวันวารรานร้าวและหนาวเหน็บ
เพื่อเลือนเจ็บจากขวัญในวันก่อน
สุดปลายทางกว้างไกลเคยใจรอน
สิ้นช่วงตอนหม่นเศร้าล่มเหงาราน

๐ ร้อยคารมฤาเทียบหาเปรียบได้
เมื่อดวงใจร้อยรักสุดจักหวาน
ร้อยอาลัยอาวรณ์ทุกตอนกาล
ผูกใยสานร้อยขึงเป็นหนึ่งเดียว

วลีลักษณา

[บ้านริมโขง]

อ่านบทกลอนอ้อนหวานสำราญจิต
มาครุ่นคิดติดใจให้เฉลียว
ภาษาสารกานท์กวีนี้จริงเจียว
ทึ่งนักเชียวเกี่ยวคำนำบันเทิง

ช่างเลือกสรรคำสวยด้วยกำหนด
ช่างหมดจดรสรื่นชื่นจนเหลิง
ช่างละมัยนัยหวานซ่านระเริง
ช่างล้ำเชิงช่วงชั้นสรรบรรยาย

เหมือนเขียนง่ายคล้ายคำล้ำในปาก
เพียงเอ่ยฝากหลากล้นบนความหมาย
ผิดกับเรานั่งเฝ้าเกลาเกือบตาย
ก็ไม่วายขาดเกินเลินเล่อใจ

กราบคารวะซักครั้งอย่างตั้งมั่น
ขอเพียงฉันกล่าวชมสมไสว
ขอจดจำแนวกลอนสอนตนไป
หมั่นฝึกได้เพียงครึ่งก็ซึ้งทรวง.
.....

ด้วยจิตคารวะครับท่าน วลีลักษณา

"บ้านริมโขง"

01/03/2554

[ปากะญอ]

รอยอดีตขีดฆ่ามิลาลบ
รอยบรรจบห้องใจไม่ไกลฉัน
รอยจารึกบันทึกลงตรงชีวัน
รอยอาถรรณ์ก็กำเนิดเปิดสู่ทาง

เป็นรากแก้วแห้วฝากยากสลาย
สิงนำกายว่ารอคลอไม่ห่าง
น้ำตาเราร่วงรินไร้กลิ่นจาง
เข้ามาวางท้าทายชายคนรอ

หวังลบรอยรักร้าวที่ก้าวย่าง
ก็เลือนลางยากแท้แพ้กาลหนอ
อดีตข่วนล้วนทามาพะนอ
กี่วันทอก็เป็นรอย...ซอยที่ใจ

[บอม ซอง ดุ๊ก]

~มอบแด่เธอ~

อย่าดิ่งร่างกลางใจไร้ก้นบึ้ง
อย่าติดตรึงกลางฝันอันขื่นขม
อย่าฝังจิตติดร้างกลางอารมณ์
อย่าเจ็บจมเดือนปีที่เปลี่ยนแปลง

เก็บสุขเศร้าเหงาว้างมาวางร่วม
แล้วหลอมรวมเป็นเธอผู้เข้มแข็ง
ทิ้งอาทรร้อนรักที่ปักแทง
เพื่อสำแดงอิสระ..ทะยานไป

รอยราคีมีราคา..ค่าคมเฆี่ยน
ดั่งบทเรียนสั่งสอนผู้อ่อนไหว
เมื่อผ่านล่วงปวงทุกข์ย่อมสุขใจ
สู่ฝันใหม่รักมั่น..ด้วยปัญญา


  


บอม ซอง ดุ๊ก

[bpmoon]

แว่วเสียงรักในครั้งก่อนยังอ่อนจิต
ต้องพินิจค้นหาในคราใหม่
ด้วยรักนี้ขึ้นอยู่กับสองใจ
เธอไม่ใช่แล้วจากไปด้วยคำลา

ให้เหนื่อยอ่อนอ่อนจิตที่คิดเศร้า
เพียงความเหงาเข้ามาเผชิญหน้า
รีบเร่งรุดข้ามไปแล้วจากลา
เก็บน้ำตาวันเก่าแล้วก้าวเดิน...

[สายลมสีขาว]

รอยลักษณ์ เคยมีเคยหวานหอม
ถูกย้อม ด้วยน้ำจากตาใส
ไร้เสียง สะอื้นจากหนึ่งใคร
กับใจ ที่แหลกดั่งธุลี

ข้อความ เคยเขียนเปลี่ยนกันอ่าน
ถ้อยหวาน เป็นพิษคิดหลีกหนี
บทกลอน เขียนอ้อนย้อนทวี
รอยรัก สลักนี้ที่กร่อนมาน

[GreenMonkey]

รอยความรัก สลักไว้ ในห้วงจิต
เหมือนถูกพิษ ช้ำชอก ตราตรอกฝัง
หยาดคำหวาน ซ่านซึ้ง ซึ่งเคยฟัง
เพียงความหลัง ที่ลึก ผนึกไว้

รอยความเหงา เข้าแทน สุดแสนโศก
เหมือนทั้งโลก เงียบงัน น่าหวั่นไหว
มองตัวเอง วันนี้ ไม่มีใคร
เหลือเพียงใจ แตกร้าว ในคราวนี้

รอยน้ำตา เตือนใจ ให้ลุกตื่น
ยังสะอื้น เสมอ เมื่อเธอหนี
มาหายห่าง ร้างไป มิไยดี
สิ่งที่มี ทิ้งฝาก คือซากรัก

รอยอดีต กรีดทาง สร้างรอยแผล
จนย่ำแย่ ทุรนทุราย มิคลายหัก
เมื่อยามไร้ หลักพึ่ง ซึ่งพิงพัก
ขอเลือกยอม จมปรัก กับรอยใจ

.. GreenMonkey ..