ตอบครั้งแรกเลยครับ ฝากตัวด้วยครับ
สรรพสิ่งผันไปไม่คืนกลับ
สุดระงับความคิดจิตสับสน
ด้วยเวลาไหลผ่านไปใยเวียนวน
ให้ผู้คนทับรอยเดิมเสริมกามา
เมื่อเวลาไหลไปใยไม่ผ่าน
ห่วงวงศ์วานเครือมิตรจิตเสน่ห์หา
ห่วงเพื่อนพ้องแล้วคนึงถึงลูกยา
ห่วงพาราห่วงทรัพย์กลัวอับจน
อีกอดีตที่ประเสริฐสุดเพริศแพร้ว
แม้ผ่านแล้วยังยึดคิดติดโภชผล
แม้กายสิ้นวิญญาณสูญมิรู้ตน
เพียงอดีตมากล้นผูกโยงใย
อีกหลงไหลในภาพลวงปวงมายา
มัวไข่วหาปัจจุบันสำคัญไหม
เมื่อเวลาพัดพามายาไป
เหลือสิ่งไรในชีวิตคิดเวทนา
อีกหนึ่งที่วาดฝันบนอากาศ
จิตมุ่งมาดอนาคตกำหนดหา
แม้มิได้ดังใจจินตนา
เพราะเวลามิกำหนดบทตามเรา
สุดท้ายนี้ความทุกข์จากเวลา
เพราะจิตหากำหนดกรอบประกอบเสา
ไว้ผูกโยงล่ามฉุดประดุจเงา
ให้คนเขลาอย่างเราเฝ้าเวียนวน
