ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พระจันทร์สีน้ำเงิน]

ดาริกา..ดวงงาม
ทอแสงวามช่วงโชติแม้โดดดี่ยว
ประดับแพรฟ้าพร่างข้างจันทร์เรียว
หนึ่งเกล็ดเสี้ยวเรืองรองส่องทางใจ

ช่วงระหว่างกลางค่ำกระหน่ำเศร้า
ข้ามีเจ้าเป่าปัดระบัดไหว
แม้อกซ้นกล่นหนองน้ำนองนัยย์
กลับสุกใสแสงสกาววาวอารมณ์

ขออาศัยพักเจ็บตะเข็บค่ำ
เช็ดหยาดช้ำปาดปื้นซากขื่นขม
หลบสายตาทุกคู่อย่างผู้ตรม
ให้ดาวห่มลมเห่ปลอบเอกา

จนกว่าแสงดวงวันมาบรรจบ
อาจ!!พอลบร้าวรวดที่ปวดปร่า
เนื่องจิตหมดหมาดไหม้ในศรัทธา
พร้อมลุกมาล่าฝันอันแพรวพราว

แต่คืนนี้พยับทอจนมอหม่น
มืดเสียจนแผลเจ็บพร้อยเหน็บหนาว
ท่ามราตรีสีจืดและยืดยาว
คงจูบฟ้าลาดาวชั่วนิรันดร์

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ดาวร่วงหล่นลงมาฟ้าลั่นเลื่อน
กลบแสงเดือนพราวเด่นให้เร้นหาย
เจิดจรัสแจ่มนภาจ้าประกาย
เห็นเป็นสายแสงตรงพุ่งลงดิน

ดาวร่วงแล้วแพรวฟ้านภาพร่าง
ถล่มล้างปฐพีธุลีหิน
ฝุ่นคละคลุ้งพุ่งอวลมวลชีวิน
แทบสูญสิ้นเสื่อมสลายมลายปราณ

เป็นหลุมบ่อท่อทางหว่างไพรพฤกษ์
กว้างใหญ่ลึกสุดหยั่งแรงสังหาร
จากเคยเด่นเห็นอยู่ดูตระการ
บัดนี้ผ่านเถ้าคลีธุลีเลอะ

เคยสวยใสในฟ้าคราได้เห็น
กลับจมเลนหล่มหลุมเข้ามุมเปรอะ
วาสนาพาย้ำให้ช้ำเยอะ
ดาวต้องเจอะมัวหม่นสิ้นหนทาง

เคยชมดาวบนฟ้าเวลาค่ำ
ยังจดจำในจิตมิคิดห่าง
บัดนี้ดาวจากฟ้ามาลาร้าง
ร่วงอยู่กลางพฤกษ์ไพรไร้แสงเรือง

โอ้ดาวจ๋าอาลัยเจ้าไปลับ
ไม่คืนกลับเวหาพาใจเซื่อง
มองฟ้าหม่นปนช้ำดาวจำเมือง
ไยไม่เปรื่องเปล่งประกายพาลหายไป