ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ล้อเกวียน]

      ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ

ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน

[ไม่รู้ใจ]

เปลี่ยนจากร้าย กลายดี มีหรือไม่
เปลี่ยนเหงาใจ มิทุกข์ สุขสมหวัง
เปลี่ยนความโง่ เป็นฉลาด อย่าพลาดพลั้ง
เปลี่ยนหรือยัง คงต้อง ลองกระทำ

ขอทั้งหมด จดไว้ ในดวงจิต
สิ่งที่ผิด ผ่านมา อย่าถลำ
ให้เวลา เพียงแค่ ชี้แนะนำ
เป็นเครื่องย้ำ เตือนออก บอกเปลี่ยนจริง

ไม่รู้ใจ

[จ้อง เจรียงคำ]

      ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ

ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน

(คุณล้อเกวียน..สุดเยี่ยม)


เคยพะเน้าพะนอเคยคลอเคล้า
กลายเป็นหมาหัวเน่าเขาห่างเหิน
สวมบทในฐานะผู้เผชิญ
ความยับเยินสีดำเพียงลำพัง

เมื่อถูกเติมหัวใจในช่องว่าง
อันเวิ้งว้างแหวกงมความสมหวัง
ประหนึ่งงมเข็มเลอะโคลนเกรอะกรัง
ในทะเลเลนฝังลิบฝั่งฟ้า

คว้าแต่ความโสมมในตมเหม็น
ดุจความเน่าที่เห็นในหัวหมา
แหวกเคลื่อนไหวต่อเนื่องแต่เชื่องช้า
ปาดน้ำตาฟูมฟ ายอยู่ดายเดียว

จากแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ก็เปลี่ยนไปเป็นตวาดและกราดเกรี้ยว
สะบั้นหักใจหดอย่างลดเลี้ยว
เหมือนถูกเขี้ยวฝังคอ...อสรพิษ!

ในยามรักผักต้มขมว่าหวาน
นี่อ้อยตาลบอกชืดจืดสนิท
กาลเวลาวารีมีเปลี่ยนทิศ
เอาอะไรหัวจิตอิสตรี

ผู้ลืมคำสัญญานอกกระดาษ
ผู้ฉีกจิตพิศวาสขาดป่นปี้
ลืมสินะ..ใจช้ำ..ที่ย่ำยี
คือใจที่..คงมั่นต่อสัญญา

อยากย่ำยีใจนั้นมันง่ายมาก
แค่เดินจากร้างเลือนก็เหมือนฆ่า
แต่นี่ควงคนใหม่เย้ยสายตา
เหมือนมีดผ่าให้หมาย...ตายทั้งเป็น


อาร์ตี้..จ้องจัง 

[ตะวันฉาย]

      ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ

ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน

...ดวงหทัยอ่อนแรงแฝงเหนื่อยล้า
ทรวงอุรามืดมนทนระเหิร
ทุกก้าวย่างขาดวางบนทางเดิน
รักถูกเชิญ ออกนอกใจ ไกลแววตา

...เมื่อสิ้นเยื่อเหลือเศษไร้เกรดรัก
รอยช้ำปักดวงมาลย์เกินทานหนา
ภาพวันก่อนทอนฉาบทาบอุรา
ฉายแผลทาเข้าจมดิ่งเฝ้าสิงใจ

...รสเคยหวานกลับเปลี่ยนเวียนหลายหลาก
หรือหมดฉากรักเราเหลือเงาไหว
อดีตฝากแค่รอยซอยฤทัย
เผาทรวงในให้แดดิ้นก่อนสิ้นทรวง...

[ฉันเอง]

      ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ

ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน

เพียงเธอเฉยฉันก็ชาในหัวอก
ตกนรกหมกไหม้ในกายฉัน
รักที่ดีมันมีอยู่ไม่กี่วัน
ที่เหลือนั่นมันสีดำช้ำเหลือใจ

หวลคิดถึงคนึงหาตอนเริ่มต้น
ฝักใฝ่คนคิดว่าพาใจให้
ถึงฝั่งฝันอันผาสุขโดยเร็วไว
แต่กลับไปเผาใจไหม้ให้ทุกข์แทน


ฉันเอง..

[ล้อเกวียน]

      ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ

ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน

(คุณล้อเกวียน..สุดเยี่ยม)


เคยพะเน้าพะนอเคยคลอเคล้า
กลายเป็นหมาหัวเน่าเขาห่างเหิน
สวมบทในฐานะผู้เผชิญ
ความยับเยินสีดำเพียงลำพัง

เมื่อถูกเติมหัวใจในช่องว่าง
อันเวิ้งว้างแหวกงมความสมหวัง
ประหนึ่งงมเข็มเลอะโคลนเกรอะกรัง
ในทะเลเลนฝังลิบฝั่งฟ้า

คว้าแต่ความโสมมในตมเหม็น
ดุจความเน่าที่เห็นในหัวหมา
แหวกเคลื่อนไหวต่อเนื่องแต่เชื่องช้า
ปาดน้ำตาฟูมฟ ายอยู่ดายเดียว

จากแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ก็เปลี่ยนไปเป็นตวาดและกราดเกรี้ยว
สะบั้นหักใจหดอย่างลดเลี้ยว
เหมือนถูกเขี้ยวฝังคอ...อสรพิษ!

ในยามรักผักต้มขมว่าหวาน
นี่อ้อยตาลบอกชืดจืดสนิท
กาลเวลาวารีมีเปลี่ยนทิศ
เอาอะไรหัวจิตอิสตรี

ผู้ลืมคำสัญญานอกกระดาษ
ผู้ฉีกจิตพิศวาสขาดป่นปี้
ลืมสินะ..ใจช้ำ..ที่ย่ำยี
คือใจที่..คงมั่นต่อสัญญา

อยากย่ำยีใจนั้นมันง่ายมาก
แค่เดินจากร้างเลือนก็เหมือนฆ่า
แต่นี่ควงคนใหม่เย้ยสายตา
เหมือนมีดผ่าให้หมาย...ตายทั้งเป็น


อาร์ตี้..จ้องจัง 

     เหลือเพียงซากฉากรักที่หักล่ม
วิญญาจมเจียนดับกับทุกข์เข็ญ
อณูรักหักซ่านพล่านกระเซ็น
ก่อลำเค็ญคืนกลับประดับใจ

     คำสัญญาค่าเพียงเสียงวิหค
ที่เพ้อพกยกอ้างอย่างยิ่งใหญ่
นกขุนทองท่องพาวาทีไป
สุดท้ายไม่ยึดถือคือคำลวง

     เปลี่ยนกระไรได้เล่าเฝ้าครุ่นคิด
รักถูกปลิดปลงไปให้ลับล่วง
รักหมดหวังพังภินท์สิ้นแดดวง
เหลือเพียงห่วงอาวรณ์สะท้อนใจ

     เป็นนางฟ้า..ซาตานมานสดับ
ปลอบใจรับหม่นหมองไม่ปองใฝ่
ปลอบขวัญกับวันเดือนที่เคลื่อนไป
กล่อมฤทัยเช้าค่ำต้องจำยอม