เมื่อฉันรวบรวมพลังและความกล้า
ก้าวเดินไปช้าๆไม่หวั่นไหว
เพื่อไปหยุดข้างๆเธอตามเสียงหัวใจ
เพื่อทลายกำแพงความอายที่มีมานาน
อยากจะรู้ดูให้ชัดอีกสักครั้ง
ฉันจึงนั่งชั่งอารมณ์ข่มความฝัน
ให้มันเห็นว่าเธอคิดอย่างไรกัน
ฉันจะหยุดแค่นั้นหรือจะวาดวิมานต่อไป
สิ่งที่เห็นมันเป็นเพียงภาพเบลอ
ฉันก็ยังตอบว่าเธอคิดอะไร...ไม่ได้
แต่ความรู้สึกก็ไม่ใช่เธอไม่คิดอะไร
สิ่งที่รับรู้คือยิ่งเข้าใกล้ยิ่งทรมาณ
ทรมาณผสานกับความอบอุ่น
คล้ายกาแฟรสละมุนขมขุ่นหวาน
เธอหันมาสองครั้งชั่งใจนาน
จะหันหรือไม่หันแล้วมันก็ผ่านไป
สิ่งที่ได้มันใช่ไหมคำตอบ
ความรู้สึกที่ชอบแบบใจสลาย
ยังไม่เข็ดหรอกนะยังไม่ตัดใจ
ก็แค่เจ็บยังทนไหว..ครั้งใหม่ยังไหวสำหรับเธอ
