ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปู่โต้ง]

กลายเป็นความเปลี่ยวเหงา ทุกเช้าค่ำ
ฟังสายลมเพ้อพร่ำ ถึงแห่งหน
ความเหินห่างระหว่าง คนสองคน
โลกแบ่งฟากสับสน ไว้บนทาง......

คงไม่มีวันหวนมาทวนทบ
ทุกทุกสิ่งนิ่งจบในเหินห่าง
คงแต่ความคิดถึงที่จางจาง
ไว้ย้ำเตือนความเลือนราง ของหัวใจ.......

สิ่งที่ฉันพานพบ คือศพเศร้า
สิ่งที่เธอเจอเล่า... ชีวิตใหม่
ไม่โทษหรอกวันเวลาที่เปลี่ยนไป
เมื่อเราต่างรู้อะไร ในชีวิต........

คงไม่มีสิ่งใด.... สารภาพ
ลืมสิ้นแม้ตราบาป ของคนผิด
ลบล้างความอ่อนไหวยามใกล้ชิด
ฝากสายลมเปลี่ยนทิศ ความห่วงหา.......

จำไว้เพียงหนึ่งผู้..... เคยรู้จัก
ไม่มีแล้วความรักให้เป็นค่า
เรื่องราวเรามันจบแล้วทุกแววตา
เหลือเพียงวันเวลา ที่ลืมเลือน.......
……………………………..
โดยคำ ลานเทวา

[ปู่โต้ง]

หลายอาทิตย์ ไม่มีเสียงโทรศัพท์

จากเบอร์ที่เคยรับ ยังเงียบหาย

ไม่มีข่าวเหงาทุกข์ สุขสบาย

จากที่เคยบรรยาย มาทุกวัน


แล้วจู่จู่ ก็โผล่มา

โดยไม่นัดล่วงหน้า เหตุใดนั่น

หลายเรื่องราวตั้งตัว แทบไม่ทัน

แปลกคำพูดที่พูดกัน เหมือนบอกลา


ไม่ต้องถามถึงแววตา ว่ารู้สึก

ถึงบางสิ่งในส่วนลึก ส่งภาษา

ยิ้มที่เห็นก็ไม่หวาน เช่นผ่านมา

คล้ายบางอย่างมันค้างคา ให้ค้นคิด


ผ่านบางภาพลางเลือน แลเหมือนใกล้

แต่ความจริงห่างไกล ต่อไม่ติด

ไม่เหลือรักในร่องรอย สักน้อยนิด

ความรู้สึกนึกคิด เหมือนจืดจาง


เธอถามหาจุดยืน ในคืนเศร้า

ฉันก้มมองส้นเท้า ที่หยัดร่าง

ปล่อยความคิดสับสน กับหนทาง

ผ่านโศกเหงาเศร้าอำพราง ลึกหัวใจ


มีเหตุผลหลายหลาก เธอเรียกร้อง

จนความจริงฉันมอง ออกว่าใช่

อนาคตข้างหน้าเห็น ภาพเช่นไร

จบกันไปแต่วันนี้ นั้นดีแล้ว

………………………

โดยคำ ลานเทวา

[ปู่โต้ง]

แผ่วเพียงเสียงกระซิบ จากสายลม

บอกเล่าความระทม ที่พ้นผ่าน

คล้ายกล้ำกลืนความปวดร้าว มายาวนาน

ย้ำเป็นรอยอดีตกาล ไว้ตรึงตรา

 

ฟังสิ เสียงลมหายใจ ในความเงียบ

วิเวกห้วงยะเยียบ ปรารถนา

การรอคอยที่ไม่มี ใครกลับมา

สบเพียงสายลมพา ความเหน็บหนาว

 

เหม่อมองอยู่หลังบานประตู

คอยเฝ้าดูทั้งที่ไม่มีข่าว

การจากไกลจนเหมือนไร้เรื่องราว

แต่ก็สุขในทุกคราว ที่คิดถึง

 

ฟังสิ เสียงหัวใจในความเหงา

พร่ำบอกเล่าความห่วงใย ใครคนหนึ่ง

รัก ยังรักทุกถ้อยย้ำ ทุกคำนึง

รัก ยังรักตราตรึง ทุกห้วงใจ

 

ภาพรอยยิ้มที่มักคุ้น

ยังอวลพบอบอุ่น เหมือนชิดใกล้

ถึงความจริงจะอ้างว้าง จะห่างไกล

บนรอยทางสิ้นไร้ การหวนคืน

…………………………

โดยคำ ลานเทวา

[ดิษฐา]

สักหมื่นคำพูดมา ถึงสาเหตุ
เกินขอบเขตรับรู้ ดูสับสน
จบกันไป เหตุใด ใจวกวน
ร้อยเหตุผล ค้นพบ ว่า จบกัน

ร้อยพันคำพร่ำเพรื่อเชื่อรึเปล่า
วางเรื่องราวเท้าความ ตามแต่ฝัน
จะวางโครงร่างภาพ สารพัน
สุดท้ายมัน ก็คือ จบ บรรจบความ

[ปู่โต้ง]

ยังอาลัยอาวรณ์ สะท้อนทบ
เหมือนไม่จบไม่สิ้นถวิลหา
ภาพทุกภาพ ใช่ลับเพียงหลับตา
หากยังไหวนำพา มิลืมเลือน

คล้ายย้ำย้อนซ้อนซับ ไม่ดับสูญ
เวียนว่ายให้อาดูรอยู่ก่นเกลื่อน
กับบางความรู้สึกคล้ายตรึกเตือน
ห้วงอารมณ์แชเชือน อย่างอาวรณ์

.................................


 

[สายใย]

 
เธอเชื่อไหมใจคนชอบกลนัก
เมื่อยามรักผักต้มชมว่าหวาน
ครั้นได้สมภิรมย์หมายยังไม่นาน
แม้อ้อยตาลหวานชื่นว่าขื่นไป

เมื่อก่อนนั้นฉันข้อน ว่าศรรัก
ประจงปักภักดิ์ซ่อนจนอ่อนไหว
เปรียบฉันเป็นเพ็ญโสมประโลมใจ
ตอนนี้ไม่เห็นฉันสำคัญแล้ว

เธอคงมีคนสนิทที่ชิดใกล้
ลืมคนไกลใครหนึ่งรำพึงแผ่ว
หัวใจคนวนไปได้หลายแนว
หวังดวงแก้วแวววับคงกลับคืน

[ฉันเอง]

ไม่มีแล้ว


แสงอาทิตย์ยามเช้าดูเศร้าหมอง

เสียงนกร้องก่อนนั้นยังฝันถึง

กลิ่นใบไม้ไอก้อนดินเคยติดตรึง

ดวงตาซึ้งคู่นั้นพลันลับไป


เสียงเข้าครัวทำอาหารก้องจานแก้ว

กลิ่นจรุงเพริดแพร้วสิ้นแสงไข

เคยพร้อมหน้าครอบครัวละเลยไกล

ทอดทิ้งไว้ให้โดดเดียวดูเดียวดาย


หญ้าขึ้นรกปรกพื้นฉ่ำชื้นแฉะ

ดินเคยแซะไม้เคยงามเฉาใจหาย

เคยอยู่ดีมีเธอรักมากลับกลาย

ทุกสิ่งฉายย้อนอดีตดูซีดเซียว



ฉันเอง..

[ไม่รู้ใจ]

ขอให้จบกันเถิดหนา ณ วันนี้
วันที่เธอควรจะมีความสดชื่น
ขอให้ลืมคำมั่นเถิดขวัญยืน
พี่ขอคืนคำรักโปรดหักใจ
 
เพราะวันนี้ไม่มีอะไรเหลือ
จะจุนเจือคนดีที่สุกใส
เหลือแต่ความว่างเปล่าแม้เงาใด
ไม่ขอฉุดเธอไว้ให้ต่ำตาม

 
"ปรางค์ สามยอด"

ชอบกลอนของ"ปู่โต้ง" มาก อดไม่ได้ที่จะขอแจม
แม้จะมีเวลาเพียงน้อยนิด นะครับ

[ระบายจันทร์]

เสมือน.อกรอนรอนสิ้นอ่อนแล้ว
นัยว่าแววขาดสิ้นดิ้นสลาย
ค่อยสืบเท้าก้าวย่างพาวางวาย-
เข้าเยี่ยมกรายดวงมานมินานช้า

รินหลั่งธารอาวรณ์อย่างอ่อนขวัญ
เป็นกำนัลยามร้างสเน่หา
ล้างเหล่าลมเลื่อนลอยถ้อยสัญญา
ที่โรยลาลับหลังไม่ยั่งยืน
................................

โอ้นิทราอ่อนไหวในหนึ่งค่ำ
ดุจดื่มด่ำน้ำผึ้งซึ้งฉ่ำชื่น
ลิ้มรสลวง.หวานล้ำยามค่ำคืน
ลืมตาตื่นจึงแจ้งว่าแล้งใจ