ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"วันที่ลืมเธอ?"~

๐

๐ เธอยังอยู่ตรงนี้ที่ในอก
และยังวกเวียนว่ายในสมอง
ในทรงจำยังเฟื่องอย่างเรืองรอง
มโนภาพลอยฟ่องละอองพราว

๐ เธออ่านใจฉันได้ในส่วนลึก
ทันสำนึกฉันได้ในทุกก้าว
เธอคงรู้ราตรีที่คืบยาว
ฉันปวดร้าวกับกาลวารเวลา

๐ เราเหมือนใจเดียวกันเมื่อวันก่อน
ยิ้มโอนอ่อนประทับจับวงหน้า
ที่เธอยืนมีฉันสรรวาจา
ด้วยทีท่ารื่นรมย์ปมรู้ใจ

๐ ผลัดกันยิ้มสาดใส่สายใยรัก
ที่สองเราฟูมฟักทางรักใส
เหมือนเวลาที่เยือนเคลื่อนผ่านไว
ตักตวงใส่ไปฝันยันทุกคืน

๐ นิยามรักคืออะไรฉันไม่รู้
ขอเพียงอยู่ใกล้เธอเจอเริงรื่น
อนาคตเส้นทางพร่างจุดยืน
อวลด้วยคลื่นเสน่หาพัดพาเรา

๐ เธอยังคงซึมฝังทั้งชีวิต
ดุจยาพิษแทรกกายชายคนเศร้า
อดีตยังเวียนว่ายไม่บรรเทา
ร่างเป็นเถ้าเมื่อไหร่ใจคงลืม..

ระนาดเอก

[สุดสาย]

เธอยังอยู่ตรงนี้วันที่หวัง
ใจที่ฝังด้วยรักฉันภักดิ์มั่น
ยังมีเธออิงแอบแนบผูกพัน
เป็นเหมือนฝันวันต่างแม้ห่างไกล

การจะลืมมันยากหากยังรัก
การจะหักใจลาท้าไม่ไหว
พอจะตัดเธอลงตรงที่ใจ
เหมือนมีใครมาหั่นให้บั่นทอน

เธอยังอยู่ในนั้นแม้ฝันค้าง
เอาใจวางให้เดินเกินจะถอน
วันที่ลืมเธอลงคงเพราะนอน
ปิดตาตอนลาลับไปกับใจ

..nara..

[บอม ซอง ดุ๊ก]

อยากลืม

สุมซัดทรวง  บ่วงเศร้า  ใต้เงารัก
ต้องหน่วงหนัก ปักจม ด้วยคมหมอง
กลิ่นสาปร้าว คาวคลุ้ง มุ่งครอบครอง
คอยร่ำร้อง  ก้องใจ ไม่ลืมเลือน... 

ซ่านกระเซ็น ล้มทรุด สุดขื่นขม
เจ็บระบม  ล้มกาย  คล้ายมีดเฉือน
แม้นรักร้าง ห่างล้น  พ้นปีเดือน
แต่เสมือน ผ่านช้ำ เพียงค่ำคืน...

อยากจะยิ้ม  เบิกบาน  เช่นใครเขา
อยากลบเงา หม่นหมอง ไม่ต้องฝืน
อยากมีหวัง  ครั้งใหม่  ให้หยัดยืน
อยากจะชื่น  ดวงใจ  ใต้จันทร์เพ็ญ

OoO
 
หากไม่ลืม เศร้าโศก  วิโยคร้อน
ข้าจำจร   ผ่อนปรน  พ้นทางเข็ญ
สถิตฟ้า   ดินกลบ   สงบเย็น
จบรำเค็ญ  สิ้นฝัน...นิรันกาล

oOoOo
 
 
บอม ซอง ดุ๊ก
 

[ทอฝัน]

เธอยังอยู่ตรงนี้วันที่หวัง
ใจที่ฝังด้วยรักฉันภักดิ์มั่น
ยังมีเธออิงแอบแนบผูกพัน
เป็นเหมือนฝันวันต่างแม้ห่างไกล

การจะลืมมันยากหากยังรัก
การจะหักใจลาท้าไม่ไหว
พอจะตัดเธอลงตรงที่ใจ
เหมือนมีใครมาหั่นให้บั่นทอน

เธอยังอยู่ในนั้นแม้ฝันค้าง
เอาใจวางให้เดินเกินจะถอน
วันที่ลืมเธอลงคงเพราะนอน
ปิดตาตอนลาลับไปกับใจ

..nara..

...เธอคือลม...หายใจ...ไฟชีวิต
เพียงแค่คิด...ลืมกัน...ก็หวั่นไหว
หนาวสะท้าน...เกินกว่า...หาคำใด
มาเปรียบได้...หากลบ...กลบชื่อเธอ

...ทุกอณู...ชีวัน...ที่ครันครบ
ล้วนแต่พบ...เธอแทรก...อยู่เสมอ
แต่ละก้าว...แห่งฝัน...อันเลิศเลอ
คนเดียวเพ้อ...เคียงชิด...สนิทนาน

...แรงบันดาล...ใจดล...บนความท้อ
เพียงเธอรอ...ต่อรัก...ร่วมถักสาน
หนักแค่ไหน...ไม่สน...ผจญพาล
ขออย่าผลาญ...รานจิต...ให้คิดเลือน

...แม้ร่างยัง...ยืนยง...อยู่ตรงนี้
หัวใจพลี...แด่เธอ...เสมอเหมือน
หากต้องสิ้น...ชีวิต...อาจบิดเบือน
ลมที่เลื่อน...หยุดพร้อม...จะยอมลืม
......................//ทอฝัน

[สมนึก นพ]

วันเธอขอ ลาที ปีที่ผ่าน
ทรมาน ใจนัก รักสลาย
สองใจเดียว รักมั่น พลันกลับกลาย
เธอทำลาย ความหวัง ให้พังลง

ฐิติเป็น ตัวตั้ง ขาดยั้งคิด
เรื่องน้อยนิด คิดไป นำให้หลง
คำสัญญา มอบไว้ ไม่มั่นคง
ก็คิดปลง คงหน่าย หมายจากลา

แต่วันแรก วันนั้น วันที่จาก
มาลืมยาก ใจฝัง ยังห่วงหา
ความหลังเรา เก่าก่อน หล่อนมีมา
อีกไม่ช้า ลืมไป ได้แน่นอน

ย่างปีสอง ตรองนะ จะไม่เศร้า
กลับเป็นเงา แฝงเร้น เล่นมาหลอน
ภาพที่เรา เคยสุข ทุกขั้นตอน
คำวิงวอน อ้อนออด พร่ำพรอดกัน

ต่างประดัง จิตใต้ ได้สำนึก
ในห้วงลึก ลืมไป ไม่ได้นั้น
ยังรักอยู่ ใช่ไหม ใยผูกพัน
ไม่นะนั่น ตอบรู้ อยู่ทุกคำ

ร้างรักแล้ว ทำไม ไม่ลืมเล่า
คำถามเก่า ถามนี่ มีถามซ้ำ
สักวันหนึ่ง อย่าหา ว่าใจดำ
หายชอกช้ำ หายหวง หายห่วงใย

ณ วันนั้น ไม่ผ่าน นานปีสาม
สรุปความ ต่อไป คงไม่ไหว
อกกระอัก ดับดิ้น ได้สิ้นใจ
บันทึกไว้ วันนี้ ที่ลืมเธอ.

[สุดสาย]

...เธอคือลม...หายใจ...ไฟชีวิต
เพียงแค่คิด...ลืมกัน...ก็หวั่นไหว
หนาวสะท้าน...เกินกว่า...หาคำใด
มาเปรียบได้...หากลบ...กลบชื่อเธอ

...ทุกอณู...ชีวัน...ที่ครับครบ
ล้วนแต่พบ...เธอแทรก...อยู่เสมอ
แต่ละก้าว...แห่งฝัน...อันเลิศเลอ
คนเดียวเพ้อ...เคียงชิด...สนิทนาน

...แรงบันดาล...ใจดล...บนความท้อ
เพียงเธอรอ...ต่อรัก...ร่วมถักสาน
หนักแค่ไหน...ไม่สน...ผจญพาล
ขออย่าผลาญ...รานจิต...ให้คิดเลือน

...แม้ร่างยัง...ยืนยง...อยู่ตรงนี้
หัวใจพลี...แด่เธอ...เสมอเหมือน
หากต้องสิ้น...ชีวิต...อาจบิดเบือน
ลมที่เลื่อน...หยุดพร้อม...จะยอมลืม
......................//ทอฝัน

รอเธอมา..เนิ่นนาน..ผ่านวันเหงา
เห็นแค่เงา..สว่าง..ปลายทางฝัน
แต่ไม่อาจ..เอื้อมดาว..คราวผูกพัน
ผิดที่ฉัน..หรือไร..ยังไม่พอ

“  เธอคือลม..หายใจ..ไฟชีวิต  ”
ฉันมีสิทธิ์..ล้นเหลือ..เพื่อร้องขอ ?
เรามาเริ่ม..กันใหม่..ใจถักทอ
นับวันรอ..ได้ไหม..( จะ ) ไปหาเธอ

..nara.. 


 ดรีมคะ.. คำลงท้ายยากกกก ( ซะ ) จนหาคำไม่ได้เลยค่ะ
งานนี้ขออนุญาตนะคะ ( ยอมรับผิด ) ด้วยความเต็มใจค่ะ

[ฌลา]

ในทุกอณู...ของความฝัน
เงาของเธอยังคงพาดผ่าน...อยู่เสมอ
ในความฝันอันงดงาม....ทุกโมงยาม...มีเธอ
แม้ความจริงที่พบเจอ...คือภาพที่เธอ...เดินจากไป

...เธอในฝันฉันยังคงงดงาม...
แม้ใช้ทุกความพยายาม...ก็ไม่อาจลบได้
ทุกความฝันที่มี...ภาพเธอคนดี..ยังเต็มหัวใจ..
แม้ใช้ความพยายามเท่าไหร่...ฉันคงไม่อาจบอกใจ...ให้ลืมเธอ..

[ตะวันฉาย]

...วันที่ใจเหนื่อยล้าน้ำตาร่วง
วันที่บ่วงคล้องเราเป็นเงาผง
วันที่รักระหว่างทางถูกวางลง
ปิดฉากตรงแยกฝันพลันมลาย

...กี่ปีผ่านกาลเก่ายังเฝ้าพบ
เวลาทบให้หวนครวญมิหาย
ร่างภาพเด่นเซ่นเราเงาไม่คลาย
ยังแนบกายทายใจอยู่มิรู้ลืม

...ตั้งโจทย์หาร,คูณ,ลบ,จบจากฉัน
ติดรูทมันคงไม่เหลือเผื่อให้ปลื้ม
สแควร์รักเราลดหมดใจยืม
วันที่ลืมคงไม่ยากหากยังจำ

...เก็บคำลาเธอออกในซอกหลืบ
อย่าเฝ้าคืบคลานมาพากระหน่ำ
ร่ายบทซึ้งตรึงพจน์รดร้องร่ำ
ทุกเช้าค่ำฉันคงหมดบทอาลัย

...วันที่ฉันลืมเธอเจอแล้วนะ
จบภาระทางจิตเคยคิดให้
แม้วันเก่าเราชิดมิตรทางใจ
วันนี้ไงที่ฉันพบ...ลบภาพเธอ...

[จ้อง เจรียงคำ]

~“วันที่ลืมเธอ?”~

๐

๐ เธอยังอยู่ตรงนี้ที่ในอก
และยังรกเวียนว่ายในสมอง
ในทรงจำยังเฟื่องอย่างเรืองรอง
มโนภาพลอยฟ่องละอองพราว

๐ เธออ่านใจฉันได้ในส่วนลึก
ทันสำนึกฉันได้ในทุกก้าว
เธอคงรู้ราตรีที่คืบยาว
ฉันปวดร้าวกับกาลวารเวลา

๐ เราเหมือนใจเดียวกันเมื่อวันก่อน
ยิ้มโอนอ่อนประทับจับวงหน้า
ที่เธอยืนมีฉันสรรวาจา
ด้วยทีท่ารื่นรมย์ปมรู้ใจ

๐ ผลัดกันยิ้มสาดใส่สายใยรัก
ที่สองเราฟูมฟักทางรักใส
เหมือนเวลาที่เยือนเคลื่อนผ่านไว
ตักตวงใส่ไปฝันยันทุกคืน

๐ นิยามรักคืออะไรฉันไม่รู้
ขอเพียงอยู่ใกล้เธอเจอเริงรื่น
อนาคตเส้นทางพร่างจุดยืน
อวลด้วยคลื่นเสน่หาพัดพาเรา

๐ เธอคงอยู่ซึมฝังทั้งชีวิต
ดุจยาพิษแทรกกายชายคนเศร้า
อดีตยังเวียนว่ายไม่บรรเทา
ร่างเป็นเถ้าเมื่อไหร่ใจคงลืม..

พี่ระนาดเอก

เพราะเธออยู่ตรงนี้ที่ในอก (หมายเหตุ)
ให้ฉันกกกอดย้ำความด่ำดื่ม
ในมโนภาพนั้นหยิบฝันยืม
ได้ปลาบปลื้มปลอบปลุกอยู่ทุกครั้ง

แม้นความจริงสิ่งนี้ที่แสนเศร้า
ริมระเบียงบ้านเก่าเราเคยนั่ง
พบเพียงภาพประจำ..คือลำพัง
ยืนยิ้มกับความหลังทั้งกล้ำกลืน

ไม่อาจย้อนวันวารที่หวานสุด
ไม่อาจหยุดวันนี้ที่ขมขื่น
ไม่อาจเรียกร้องใครให้หวนคืน
ไม่อาจตื่นจากฝัน..ครั้นลืมตา

ฉันจะเป็นเช่นใดในวันพรุ่ง
ใจผดุงอยู่โดยความโหยหา
นี่ก็สามสิบปีที่ผ่านมา
ในอุราความหลังยังเวียนวน

เธออาจอยู่ที่ไหนในสักที่
เธออาจแต่งสามีสามสี่หน
เธออาจมีลูกดกห้าหกคน
หรือเธออาจครองตนอยู่บนคาน

เธออาจจะจุกเสียดหรือเครียดเคร่ง
นั่งเขย่งเบ่งตนบนคอห่าน
ขอเธอจงรู้ไว้ชายวันวาร
ยังฟุ้งซ่านเพราะพึ่ง..คิดถึงเธอ


อาร์ตี้..



หมายเหตุ  ยืมพี่ระนาดเอกมาทั้งวรรค เพื่อความต่อเนื่องครับ 

[my smile]

วั น ไ ห น
หรือจะมีกันเรื่อยไป..อยู่อย่างนี้
เมื่อไหร่เธอจะไป..จากฉัน..สักที
หรือพื้นที่ส่วนนี้..จะเป็นของเธอ

หั ว ใ จ
หักห้ามเท่าไร..ก็ยังพร่ำเพ้อ
หลับตาลง..เปิดตาขึ้น..ก็ยังเจอ
ภาพของเธอ..คนนั้น..ที่ฉันอยากลืม

 

[ฉันเอง]

ยากจะลืมเลือน..


โอ้ใจเอย  ใยมารับ  รักเธอได้

เราก็ง่าย  ให้หมดใจ  ไม่มีเหลือ

ไม่ได้หวัง  รักใครอีก  มาจุนเจือ

ไม่มีเผื่อ  แผ่หัวใจ   ให้ระทม


ไม่เคยคิด  ว่าชีวิต  เจอรักร้าง

เรื่มเลือนลาง มีใครใหม่  ให้สุขสม

ทิ้งพี่เหงา  ไร้เงาเจ้า  ร้าวระบม

ไปเชยชม  กับคนใหม่  ร้ายเหลือใจ


เป็นครั้งแรก  ที่ตัวพี่  นี้มีรัก

ไม่ง่ายนัก  จักให้ลืม  เลือนเธอได้

รักพี่นี้   มันไม่ดี  หรืออย่างไร

เธอจึงต้อง  หารักใหม่  ให้หมองเมิน


ฉันเอง..

[พิมพิลาไลย]

มองจันทรา หน้าเธอ ก็เจอเห็น
ดาวลอยเด่น เป็นพักตร์ เพราะรักไหม
ถามตัวเอง เกรงว่า จะบ้าไป
เห็นอะไร ใยหนา เป็นหน้าเธอ

แล้วจะมี วันไหน ลืมได้เล่า
หลงมัวเมา เอามาก จากเพ้อเจ้อ
ทั้งโหยหา อาวรณ์ นอนละเมอ
ให้ลืมเธอ เออหนอ ขอยอมตาย

แม้วันใด ใจฉัน นั้นจากร่าง
ยังลอยคว้าง ข้างเคียง เพียงใจหมาย
ขอตามติด ชิดแอบ แนบข้างกาย
ดินทลาย ฟ้าถล่ม รักงมงาย


พิมพิลาไลย