เ พ ร า ะ หั ว ใ จ ...ไ ม่ ไ ด้ มี ไ ว้ ใ ห้ ใ ค ร เ ห ยี ย บ เ ล่ น
ในค่ำคืนเหน็บหนาว..มองดาว..มองฟ้า..น้ำ ต า ไ ห ล
เฝ้าย้ำถามหัวใจ...อดทนทำไมขนาดนี้
เจ็บแค่ไหน...ที่เค้าไม่เคยสนใจใยดี
แล้วยังรั้งขืนฝืนแบบนี้...เพื่ออะไร
รู้ทั้งรู้...การรอใครสักคนมาเคียงข้าง
มันเจ็บปวดอ้างว้าง..มากมายแค่ไหน
สุดเอื้อมมือคว้า..ก็ยังไม่เคยได้มา.. แม้ เ สี้ ย ว เ ศ ษ ใ จ
เป็นได้เพียงแค่คนใกล้...ที่แสนห่างไกลสายตา
พร่ำบอกหัวใจ...ว่ารักไม่ใช่ทุกสิ่ง
ยอมรับความเป็นจริง...แล้วทิ้งวันที่ฝันอ่อนล้า
ทนร้าวไปทำไม...ยื้อแค่ไหนก็ไม่เคยรักตอบมา
เมื่อหมดแรงไขว่คว้า..เลิกคร่ำครวญเรียกหา...ปล่อยเค้าไป
เ พ ร า ะ หั ว ใ จ ...ไ ม่ ไ ด้ มี ไ ว้ ใ ห้ ใ ค ร เ ห ยี ย บ เ ล่ น
อย่าเอาไปวางบนปลายเท้า...คนที่เค้าไม่เคยมองเห็น...ดีกว่าไหม
ขอร้องตัวเองให้เลิกมองฟ้า...จะมัวนั่งเสียน้ำตาทำไม
เลิกทำร้ายหัวใจ...หยุดรักเค้าให้ได้..กลับมารักตัวเองซักที
เอ-มิ-กา
