ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มานพ]

มีคนหนึ่งในใจใคร่ขอบอก
มิได้หลอกอำใครอย่าได้หวั่น
คำสัญญามีไว้ให้แก่กัน
ผูกสัมพันธ์แน่นหนักรักของชาย

เห็นใจพี่ด้วยหนาแม่ตาหวาน
รักมานานคิดไปใจก็หาย
เธอไม่สนทนช้ำระกำกาย
ผลสุดท้ายใจเศร้าร้าวระบม

เพราะพี่รักคนดีเป็นที่หนึ่ง
เราเคยซึ้งทำไมใยทับถม
ควงคู่ใหม่มาเย้าเข้าชมรม
พี่ระทมทุกข์หนักรักมลาย

[เมฆา...]

...ฟ้ามืดสลัว หัวใจสลาย....



๐...หมอกม่านเงา เข้าคลุม หุ้มท้องฟ้า
 ยามอาทิตย์สนธยา  ฟ้าสลัว
 เกิดความหวั่น หวั่นไหวในใจกลัว
 ความมืดมัวจะสลาย..หัวใจเรา....

๐...วันที่เท้าก้าวย่างอย่างวันนี้
แรงที่มี เริ่มหาย กลายเป็นเศร้า
เมื่อม่านรัก ฉากสวาท บาดใจเอา
เกิดรอยเหงา เป็นแผลแช่น้ำตา....

๐...ภาพยังคงตามหลอนสะท้อนหลอก
ฉุกใจชอกตอกช้ำย้ำเต็มหน้า
ว่าบัดนี้เราเหมือนเขื่อนธารา
ที่เก็บรักรอลาเต็มปราการ

๐...ขอแค่เพียงสักวันนั้นมาถึง
วันที่ซึ่งถูกรักหักประหาร
ให้จบสิ้นจินต์แตกลงแหลกราญ
หมดอาการหวั่นไหว ลงในตัว...

๐...ดีกว่ารอเรื่อยไปอย่างไร้หวัง
จิตเซซัง พังราบ ดั่งฉาบทั่ว
ด้วยน้ำยาเคลือบเศร้าแห่งเงากลัว
ความสลัว จะสลาย ทำร้ายใจ

๐..หากว่าฟ้าหมอกม่านเริ่มผ่านพ้น
ความมืดมนลดห่างกระจ่างใส
หวังว่ารักที่คลอนช่วยสอนนัย
พบทางไปที่ดี..กว่ามีเธอ.....



***เมฆา...***   

[พิมพิลาไลย]

ต้องสะดุด หยุดกึก นึกแล้วเศร้า
ความเงียบเหงา เข้ามา พาใจหาย
จำต้องเก็บ เจ็บหนัก รักมลาย
หอบหิ้วกาย ไร้วิญญา รักษาพลัน

อาการหนัก รักมลาย ใกล้ตายแล้ว
หายใจแผ่ว แววตา อย่าเหยียดหยัน
เพียงเสี้ยวใจ ไม่มาก หากให้กัน
ถ้ามีฉัน อยู่ใน หัวใจเธอ

รอเมตตา ยาใจ มาให้หน่อย
ยังเลื่อนลอย ชอกช้ำ ยังป้ำเป๋อ
ใจสำออย คอยท่า เผื่อว่าเจอ
รักที่เธอ เก็บไว้ โปรดให้ทาน



พิมพิลาไลย

[สมนึก นพ]

ผิดพลาดหวัง ครั้งหนึ่ง ถึงได้รู้
หากขืนสู้ ต่อไป ให้เสียหาย
เจอครั้งแรก แปลกหนา รักมลาย
จนฝังกลาย ติดตัว กลัวแล้วไง

มีหลายครั้ง คิดต่อ จะก่อเสริม
เป็นแรงเพิ่ม เพื่อหวัง ยังสู้ไหว
เรื่องก่อนเก่า ประดัง ไม่ตั้งใจ
อ่อนล้าไป ระทวยทด หมดกำลัง

รับเมตตา มาได้ สงสัยอยู่
จะทนสู้ ได้ไหม ดังใจหวัง
มันเต้นผ่อน เหนื่อยหน่าย ไร้พลัง
มีหลายครั้ง จังหวะ มาหยุดไป

รักแรกฉัน มั่นแน่ ไม่แปรผัน
เฝ้านับวัน วาดฝัน วันฟ้าใส
เพียงหนึ่งปี จากนั้น ผ่านเร็วไว
ต้องสลาย ยับเยิน เกินเยียวยา.

[อัศจรรย์จิต]

หวิวคำหวานชาญเชี่ยวมาเกี่ยวมัด
ยากจะตัดไมตรีนี้เสมอ
เหมือนรสหวานตาลต้นหากคนเจอ
ยังต้องเผลอชิมตาลอันหวานลิ้น

ผิดเพราะผลของผู้ประสงค์ร้าย
มาทำลายขายฝันแล้วบั่นบิ่น
อกกลัดหนองสองแก้มแซมมลทิน
มลายสิ้นกลิ่นคาวมันฉาวฟุ้ง

[เมฆา...]

  ...ข้างรากไทร...


๐..เศร้ารัญจวนครวญคร่ำคืนค่ำนี้
 มองราตรีเหมือนตรมจมน้ำหนอง
ปานดอกรักหักร้าวเกินหนาวปอง
คล้ายฉันร้องนองหน้าด้วยอาลัย

๐..วิปโยคโศกใจดั่งไทรโศก
อุปโลกน์ ยกทรวงร่วงร่ำไห้
มืดสลัวกลัวรักจักหายไป
เหมือนรากไทรแทงตรมจมลงดิน

๐..ยิ่งเหมันต์ หันเหเล่ห์เปลี่ยนทิศ
พัดชีวิตผิดผันหวั่นชีพสิ้น
หลงประคอง ตระกองกอด ยอดยุพิน
เพียงในจินต์รินร่ำช่างช้ำทรวง

๐..กลิ่นละมุนกรุ่นหอมเคยล้อมร่าง
บัดนี้ห่างร้างหายมิหมายห่วง
ทิพรส บทใดไหนหลอกลวง
ให้พุ่มพวงทิ้งพี่ ..หนีอำลา

๐..เท่าที่รู้ดูนัยมิใคร่เห็น
ถึงประเด็นเป็นทางลางโหยหา
ล้วนแนบเนียนเนิ่นนานที่ผ่านมา
ครั้นตำตาก็ตกจนอกตรม

 ๐..จำต้องเปลี่ยวเดียวดายอายดินฟ้า
 หลั่งน้ำตาสะอื้นแสนขื่นขม
 จึงฝากรักสลักไว้ในสายลม
 ว่าฉันล้ม จมจาก ข้างรากไทร.......




***เมฆา...*** 


 

[คนเผาถ่าน]

ถึงความรัก..แสนหวาน..ผ่านพ้นแล้ว
คงไม่แคล้ว..หวลคิด..อตีตฝัน
รักเราสอง..จะซื่อตรง..คงนิรันดร์
ความสัมพันธ์..สองเรา..จะยั่งยืน
ภาพความรัก..อักษรา..หาใดเหมือน
มิลืมเลือน..ภาพเก่า..แม้เฝ้าฝืน
ยังฝังใจ..ใฝ่หา..ทุกวันคืน
หวังเพียงฟื้น..หัวใจ..ยามไร้รัก.......
คนเผาถ่าน

[เมฆา...]

  ....เหลือเพียงลม....


๐..เหลือเพียงลมหายใจ..ให้รับรู้
แต่วิญญู เจียนปลง ลงสังขาร
ร้าวฤทัยไห้-พร่ำ..แต่ค่ำวาน
จนดวงมานแทบทรุดหยุดเต้นลง..

๐..เมื่อรอยร้าวเริ่มแยกแตกกิ่งก้าน
ไหวสะท้านแทงทิ่มลิ่มเสียบส่ง
เกินจะหยันกายยืนฝืนตัวตรง
ความมั่นคง..คงพ้นจำนนตาม..

๐..น้ำใสใสในทรวงร่วงจนสิ้น
เหลือเพียงจิณต์เจ็บปวดด้วยลวดหนาม
แห่งความรักปักเฉือนเหมือนติดตาม
ให้เกิดความทุกเข็ญเป็นร่ำไป..

๐..หากน้ำค้างคืนนี้มีมนต์ขลัง
จงช่วยหลั่งรินซับดับหมองไหม้
แทนน้ำกรดรสซ่านของหวานใจ
ที่รินใส่พร้อมเชือดอย่างเลือดเย็น..


 ๐..เรไรเอ๋ย ร้องร่ำ ระบำหน่อย
 กลบเสียงกร่อย คนขื่น สะอื้นเข็ญ
 อันบาดแสบ แปลบทรวง ล่วงลำเค็ญ
 แม้เดือนเพ็ญอันผ่องยังมอง-ตรม..

 ๐..เฮือกสุดท้าย หมายเพียง เสียงสะท้อน
 ถึงบังอร ก่อนเคย เชยสุขสม
 นับจากนี้ คนเศร้า ที่เจ้าชม
 เหลือเพียงลมหายใจ..ให้จดจำ.......


 ***เมฆา...*** 

[มานพ]

รักสลาย มลายสิ้น ถวิลหา
อนิจจา ข้าเอ๋ย เคยถลำ
เป็นแบบนี้  เพราะพี่ มีแต่กรรม
ที่เคยทำ ครั้งก่อน เลยอ่อนใจ

ยอมทนทุกข์ เวทนา แล้วข้าเอ๋ย
สุดจะเอ่ย เอื้อนอำ คำขานไข
รักทั้งที คนดี มาหนีไกล
ไม่ห่วงใย เลยหนอ พอกันที



 

[ปากะญอ]

รักมลายกายซ้ำกระหน่ำจิต
ทรวงมืดมิดอำลาทาอักษร
มีน้ำตาคลอเป้าเฝ้าอาวรณ์
จมสุดถอนหวังไถกลบจบฉากเรา

เมื่อรักสิ้นกลิ่นหวานพานขมขื่น
มือหยิบยื่นให้ฉันวันมีเขา
เอ่ยคำลาวาจาจากฝากเบาๆ
ก่อนลบเงาฉันลงตรงปลายตา

เงยมองฟ้าคราเศร้าตอนเขาลับ
คว้ามือจับก็ไร้ผลค้นเข้าหา
อยากกอดเธอสักครั้งยั้งอุรา
สองมือล้ายังอ่อนแรงแสร้งยิ้มไป

รักมลายซากเหลือเผื่อคนซ้ำ
รักด่างดำฝังรากฝากไฉน
รักขาดตอนวอนจำคำอาลัย
เจ็บฝังใน....เหลือเพียงรอย....คอยให้มอง

[มานพ]

สุดแสนเศร้าเหงาใจในดวงจิต
สุดแสนคิดจิตใจให้เศร้าหมอง
นึกทีไรพี่ยาน้ำตานอง
คิดถึงน้องคนดีที่จากไป

รักสลายมลายสิ้นถวิลหา
โอ้น้องจ๋าจะหนีพี่ไปไหน
พี่ยังรักยังหวงและห่วงใย
แสนอาลัยเมื่อรักมาจากลา



 

[ฉันเอง]

ทางชีวิต..

เมื่อชีวิตเดินมาถึงซึ่งทางแยก
ต้องปลดแอกซ้ายขวาหรือหน้าหัน
เธอคนเลือกฉันเป็นทางไม่ขวางกัน
เส้นหนึ่งนั้นเป็นของฉันเธอรู้ดี

มันเป็นสิทธ์ไม่ติดใจถ้าเลือกได้
หรือจะทิ้งทางฉันไว้อยู่กับที่
ถ้าเลือกได้คงเหมาะสมแล้วคนดี
เพราะชีวีเป็นของเธอต้องเลือกเอง


ฉันเอง..

[มานพ]

แสนรันทดชีวีนชินชีวิต
ใจยังคิดรักกันมั่นเสมอ
รักเพียงน้องคนดีที่พบเจอ
นอนละเมอเป็นสุขทุกนาที

หากมีสิทธ์ติดใจได้เลือกน้อง
พี่รับรองไม่ทิ้งหรือชิ่งหนี
เมื่อรักแล้วรักรักเลยเอ่ยวจี
ชีวิตนี้มีน้องครองดวงใจ