ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ข้าอยากบอกสูว่า...

ชีวิตข้าหดหู่อย่างสูเห็น
คือลำเค็ญครองตัวกลัวทุกอย่าง
กลัวมนุษย์สุดคาดมาดรางชาง
สิ่งตรงหน้าอาจมล้างเส้นทางเลว

ข้าเห็นสิ่งหลายอย่างบนทางโลก
เห็นวิโยคเห็นเศร้าเห็นเงาเหว
หรืออารมณ์ร้อนรุ่มสุมไฟเปลว
เกาะสะเอวติดแน่นกับมนุษย์

ต่างชิงดีชิงเด่นก่อเวรซ้ำ
คืออธรรมคนสิบแปดมงกุฎ
ข้าไม่อาจเทียบชั้นกลัวสั่นทรุด
จะยื้อยุดใครได้ตัวนิดเดียว

สูเห็นไหมในแดนอันกว้างใหญ่
จะหาใครห่วงแม้มาแลเหลียว
กับข้าตัวต้อยต่ำชำนาญเคียว
วันวันเกี่ยวรวงข้าวอบอ้าวร้อน

ไม่มีหรอกสูเอ๋ยเหนื่อยเปล่าเปล่า
ต่อให้หาจากเช้าจนหมาหอน
ยังไม่พบสบหน้ามาอาวรณ์
ถึงร่างอ่อนระทวยก็ไม่เจอ

ถ้าหากข้ามีเงินเหมือนคนอื่น
จะกล้ำกลืนซื้อมงกุฎอันเบ้อเร่อ
มาประดับกับกบาลวานชะเง้อ
อย่าเพิ่งเบลอกับสามสิบมงกุฎนี้

จะได้ทันขันแข่งแห่งชีวิต
คงต้องคิดซื้อมงกุฎประดับศรี
มงกุฎมากหลากหลายคงจะดี
จะได้ทันโลกที่ชิงดีกัน

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ฤดีไพร]

น่าสงสารเสียจังหากดังว่า
อยากจะมาปลอบใจให้สุขสันต์
ให้ทุกข์คลายหายเศร้าเข้าสักวัน
อยากปลอบขวัญให้พี่นี้สุขใจ

ทนเอานะจะพบบรรจบสุข
จะพ้นทุกข์สักวันอย่าหวั่นไหว
ทำความดีทีละน้อยค่อยทำไป
พี่จะได้สุขสมอารมณ์ปอง

อยากมาเคียงเรียงคู่มาสู้ด้วย
อยากมาช่วยพี่ชายให้คลายหมอง
อยากช่วยหาที่สุดมงกุฎทอง
พี่ไม่ต้องยอมแพ้แก่ชะตา

๑เรยา๑

[รัตนาวดี]

โลกมนุษย์ สุดตรอง สมองแก้
จนยอมแพ้ แม้เคือง ประเทืองหา
วนหมุนเวียน เปลี่ยนไป ในเวลา
เป็นปัญหา คาขม ขื่นถมไป

ถูกหทัย ในวาจา ข้ากับสู 
เพราะว่ารู้ สูแน่ คำแท้ใต้ 
แต่ต่างกัน นั้นเมือง ใช่เรื่องใจ
จ.กระบี่ใช้ แทนตัว ข้าชัวร์เรา   

เราก็มี ที่คิด พิศเหมือนสู 
มงกุฎอยู่ กู้บาป หรือหาบเจ้า
ทุกวันนี้ มีเกลื่อน คอยเยือนเย้า 
สูเผลอเอา เราสั่ง แค่นั่งปลง! 
 
รัตนาวดี
 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

ตอบคุณ "เรยา"

ขอบคุณครับกับคำนำปลอบจิต
ให้บัณฑิตชื่นใจไม่ไหวหวั่น
แม้ความเศร้าเหงารุมสุมทุกวัน
จะฝ่าฟันมันไปให้ได้นะ

 

ตอบคุณ "รัตนาวดี"

ข้ากับสูอยู่ไหนก็ไทยนี่
จากกระบี่ใช้เราก็เข้าท่า
หรือจะใช้คำหยาบกู,มึงมา
สรรพนามเลือกหากันตาลาย

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ภู กวินท์]

เปลือก!
................

แสงจากห้องต้องผิว ริ้วกระจก
เหงื่อไหลตกปรกตาเวลาหาว
พัดลมหมุนอุ่นอุ่นกรุ่นเรื่องราว
แต่เหม็นคาว ข้าวเกินพะเนินกอง
…
แมลงสาบ คราบหนูดูรู้รับ
ขี้ไคลจับกับตัว หัวสมอง
ควันบุหรี่สีดำกำลังมอง
เป็นละอองของเหลวจากเปลวไฟ
…

เสียงลมพัด อัดพื้นจะกลืนห้อง
ดังกึกก้องส่องจับสลับไหว
เหมือนลีลาอาละวาดประกาศชัย
เกิดจากในหน้าต่างว้างเหลือเกิน
…

ข้างนอกนั้นน่ากลัวจนหัวหด…
ปลิ้นและปด..บดและบาดอนาถเขิน
การสมสู่รู้รับสดับเดิน
การประเมินเหลวแหลกแปลกแต่จริง
…

เป็นอย่างไรบ้างหนอ..ตอ มนุษย์
บริสุทธิ์สะอาดผงาดนิ่ง
เหลือแต่เปลือกเลือกเจาะเกาะเหมือนปลิง
หรือเกลือกกลิ้ง วิ่งหาสู่อาจม
…
เป็นอย่างไรบ้างหนอ..ขอดูเกือก
เห็นตาเหลือก เสือกเสาะจนเหมาะสม
ฉันไม่กล้าไปหยอกหรอกอารมณ์
ขอนอนซมหม่มหมักดักความกลัว
…

ขออยู่ในเปลือกเก่าเน่าเน่าบ้าง
หากว่างว่างร้างเปลี่ยวจะเที่ยวทั่ว
ข้างนอกเปลือกเหมือกจับไปกับตัว
มันมืดมัวรัวริก อย่างพลิกแพลง!

…………..

๒๔/๑๐/๕๔

 

[ดินทราย]

…อยากถามสู…


อาจแฝงอยู่คู่บ้านมานานเนิ่น
เห็นคนเดินเพลินผ่านอ่านภาษา
บ้างออกเข้าเก่าใหม่ผ่านไปมา
หลายคนคาค้างกลของมนต์กลอน

สูเป็นใครไยคุ้นมากคุณค่า
เหมือนเป็นยาเยียวรักได้พักผ่อน
จากโลกแล้งแรงสาปการหาบคอน
ดุจเป็นพรพาสู้เพราะสูมี



ขอบคุณสูมากนะ..ไม่รู้สิพูดยากสูเป็นใครตรูเป็นใคร  ฮ่าๆ

   

[♥หทัยกาญจน์♥]

ข้าอยากบอกสูว่า...
ชีวิตข้าหดหู่อย่างสูเห็น
คือลำเค็ญครองตัวกลัวทุกอย่าง
กลัวมนุษย์สุดคาดมาดรางชาง
สิ่งตรงหน้าอาจมล้างเส้นทางเลว

ข้าเห็นสิ่งหลายอย่างบนทางโลก
เห็นวิโยคเห็นเศร้าเห็นเงาเหว
หรืออารมณ์ร้อนรุ่มสุมไฟเปลว
เกาะสะเอวติดแน่นกับมนุษย์

ต่างชิงดีชิงเด่นก่อเวรซ้ำ
คืออธรรมคนสิบแปดมงกุฎ
ข้าไม่อาจเทียบชั้นกลัวสั่นทรุด
จะยื้อยุดใครได้ตัวนิดเดียว

สูเห็นไหมในแดนอันกว้างใหญ่
จะหาใครห่วงแม้มาแลเหลียว
กับข้าตัวต้อยต่ำชำนาญเคียว
วันวันเกี่ยวรวงข้าวอบอ้าวร้อน

ไม่มีหรอกสูเอ๋ยเหนื่อยเปล่าเปล่า
ต่อให้หาจากเช้าจนหมาหอน
ยังไม่พบสบหน้ามาอาวรณ์
ถึงร่างอ่อนระทวยก็ไม่เจอ

ถ้าหากข้ามีเงินเหมือนคนอื่น
จะกล้ำกลืนซื้อมงกุฎอันเบ้อเร่อ
มาประดับกับกบาลวานชะเง้อ
อย่าเพิ่งเบลอกับสามสิบมงกุฎนี้

จะได้ทันขันแข่งแห่งชีวิต
คงต้องคิดซื้อมงกุฎประดับศรี
มงกุฎมากหลากหลายคงจะดี
จะได้ทันโลกที่ชิงดีกัน

บัณฑิตเมืองสิงห์

ชีวิตเจ้าเศร้าวจีฤดีเห็น
ทนลำเค็ญครองทุกมิสุขสันต์
มีมนุษย์สุดเก่งกาจฉกรรจ์
ล้วนแก่งแย่งแข่งขันทุกวันไป

หลายหลายสิ่งจริงแท้แน่ในโลก
ล้วนนำโศกเศร้าซ้ำกระหน่ำไหว
น้ำเต็มบ้านลานดินสิ้นแสงไฟ
เพราะไปลุกปลุกไสวในใจคน

ฉันคนต่ำตัวเล็กเด็กเตี้ยต้อย
ความรู้น้อยเนื่องนิตย์คิดสับสน
ว่าสมองสองมือถือร้อนร้น
จับปากกาดินสอฝนจนเข้าที

ถึงชาวนาอย่างเจ้าเฝ้าที่เถียง
ต้องหลบเลี่ยงเลี้ยวลดบทวิถี
หลีกให้พ้นคนพาลสาส์นผู้ดี
จงยึดมั่นศักดิ์ศรีดีดั้งเดิม

ไม่มีเหนื่อยเมื่อยยากลำบากหรอก
หากสักวันพันธุ์ดอกไม้ตอกเสริม
ล้วนสวยสดจรดสีต่อมีเติม
คงพูนเพิ่มพูนสุขไร้ทุกข์ใด

หากมีเงินเกินกว่ากินอย่าสิ้นคิด
มงกุฎทองผ่องประสิทธิ์จิตหว่ามไหว
ควรซื้อเกร็ดเมล็ดข้าวราวโยนไป
ให้ท้องนาพาเรืองไกลในใจตน

อย่าไปยึดยื้อแย่งแกร่งชิงดี
คนต่างเติมเสริมสีมีล่องหน
มองภาพลักษณ์พักตราว่าหน้าคน
แต่มองหลังช่างสับสนคนหรือมาร

ก้าวดำเนินเพลินทางวางสร้างสรรค์
โปรดฝ่าฝันฝ่าโชคโศกสนาน
ให้รู้แพ้รู้ชนะจะเชี่ยวชาญ
จงก้าวสู่อยู่สถานลานคนดี

หทัยกาญจน์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

อาจแฝงอยู่คู่บ้านมานานเนิ่น
เห็นคนเดินเพลินผ่านอ่านภาษา
บ้างออกเข้าเก่าใหม่ผ่านไปมา
หลายคนคาค้างกลของมนต์กลอน

สูเป็นใครไยคุ้นมากคุณค่า
เหมือนเป็นยาเยียวรักได้พักผ่อน
จากโลกแล้งแรงสาปการหาบคอน
ดุจเป็นพรพาสู้เพราะสูมี

ดินทราย

สูกล่าวว่าข้าคุ้นมากคุณค่า
ดุจพรพาสูสู้อยู่เนืองศรี
เหมือนเป็นยาเยียวรักแต่งภักดี
ให้สูมีกำลังพร้อมวังชา

ข้าขอเล่าเอาความสูถามนั้น
เพียงบอกกันครันแค่แก้ปัญหา
คือผู้ใดในภพประสบมา
ตัวของข้าคือเทพเสพนารี

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

...........................
...........................
...........................
จงก้าวสู่อยู่สถานลานคนดี

หทัยกาญจน์

สูเปิดตาของข้าที่พร่าบอด
มองเห็นยอดช่อฟ้าประหม่าผี
มันสิงร่างสร้างทรามหามชีวี
ของข้านี้นับวันมันยิ่งแรง

ก่อนเคยผิดคิดหลงซื้อมงกุฎ
มันผิดดุจกากเหง้าเน่าแขยง
เป็นเหมือนมีดกรีดพุงกรรมพุ่งแทง
มงกุฎแฝงเล่ห์เหลี่ยมไม่เจียมตัว

ตาสว่างถ่างได้ในทุกที่
เหมือนไม่มีเศษพร่าพาสลัว
ขยันแกร่งแข่งงานอย่าพาลมัว
อย่าไปกลัวโลกจริงสิ่งจีรัง

เมล็ดข้าวขุมทรัพย์นับไม่ถ้วน
ทั้งหมดล้วนก้อนเงินเกินสิบถัง
เปรียบไม่ได้กับมงกุฎดุจชั่วบัง
เสียดายทั้งเงินทรามทั้งความดี

บัณฑิตเมืองสิงห์

[Music]

ข้าอยากบอกสูว่า...

ชีวิตข้าหดหู่อย่างสูเห็น
คือลำเค็ญครองตัวกลัวทุกอย่าง
กลัวมนุษย์สุดคาดมาดรางชาง
สิ่งตรงหน้าอาจมล้างเส้นทางเลว

ข้าเห็นสิ่งหลายอย่างบนทางโลก
เห็นวิโยคเห็นเศร้าเห็นเงาเหว
หรืออารมณ์ร้อนรุ่มสุมไฟเปลว
เกาะสะเอวติดแน่นกับมนุษย์

ต่างชิงดีชิงเด่นก่อเวรซ้ำ
คืออธรรมคนสิบแปดมงกุฎ
ข้าไม่อาจเทียบชั้นกลัวสั่นทรุด
จะยื้อยุดใครได้ตัวนิดเดียว

สูเห็นไหมในแดนอันกว้างใหญ่
จะหาใครห่วงแม้มาแลเหลียว
กับข้าตัวต้อยต่ำชำนาญเคียว
วันวันเกี่ยวรวงข้าวอบอ้าวร้อน

ไม่มีหรอกสูเอ๋ยเหนื่อยเปล่าเปล่า
ต่อให้หาจากเช้าจนหมาหอน
ยังไม่พบสบหน้ามาอาวรณ์
ถึงร่างอ่อนระทวยก็ไม่เจอ

ถ้าหากข้ามีเงินเหมือนคนอื่น
จะกล้ำกลืนซื้อมงกุฎอันเบ้อเร่อ
มาประดับกับกบาลวานชะเง้อ
อย่าเพิ่งเบลอกับสามสิบมงกุฎนี้

จะได้ทันขันแข่งแห่งชีวิต
คงต้องคิดซื้อมงกุฎประดับศรี
มงกุฎมากหลากหลายคงจะดี
จะได้ทันโลกที่ชิงดีกัน

บัณฑิตเมืองสิงห์

ตูไม่เคยคว้าไขว่ใส่มงกุฏ
สูอยากฉุดให้ตูสู่สวรรค์
เค้าอยู่กันรุนแรงไม่แบ่งปัน
ความสำคัญของใจเค้าไม่มี

สูเห็นดีเห็นงามตามวัตถุ
เค้ายิงกันปุปุก็ไม่หนี
สูถูกถ่ายวิญญาณผ่านทีวี
พวกซาไกถูกย่ำยียังเคยเตือน

สูเปลี่ยนแปลงไปเยอะกลับเถอะพี่
พวกมนุษย์ที่นี่ไม่ใช่เพื่อน
สหายเราล่อแล่อย่าแชเชือน
วันเพ็ญเดือนสิบสองวันของเผ่า

หากสู..กลับขึ้นภู..พ่อปู่เรียก
อย่าโก่งเพรียกแพงหนาตูข้าเหมา
จะสู่ขออีกครั้ง..ตูหวังเดา
สูคงเอาบัณฑิตติดตัวมา

....... .......