ออกจากบ้าน ทำงาน นานหลายปี
เงินเดือนมี ส่งแม่ กลัวแย่หนา
ไม่สบาย ป่วยไข้ ได้ซื้อยา
ทั้งเสื้อผ้า อาหารใหม่ ใช้ทุกวัน
มี ปล. กำชับ กับจดหมาย
จากลูกชาย เขียนไว้ ทุกใบนั้น
ขนมนม เนยมี ที่ขายกัน
จงจ่ายมัน ซื้อหา รับประทาน
เสื้อลูกไม้ ลายไทย ใส่ไปวัด
ขอแม่ตัด สีข่ม ผสมผสาน
พยายามเปลี่ยน บ่อยนา อย่าใช้นาน
เดี๋ยวพระท่าน ทักได้ จะอายคน
วันนี้ลา งานได้ ไปเยี่ยมแม่
ดีใจแท้ ท่านไม่รู้ ดูสับสน
ทักทายมา หาใคร ให้วกวน
เสนอตน ลูกไง ได้กลับมา
กระด้งหลุด จากมือ ที่ถืออยู่
ท่านจ้องดู นานนิ่ง หลังพิงฝา
จึงโผเข้า กอดท่าน นานอยู่นา
แล้วน้ำตา ของท่าน นั้นหลั่งริน
ใช้มือลูบ หน้าเรา เพียงเบาแผ่ว
หูยังแว่ว ยินคำ ย้ำไอ้สิน
เข้าบ้านหา อาหาร มาให้กิน
อร่อยลิ้น อิ่มแปร้ แม่เราปรุง
แล้วท่านนำ เงินมี ที่เก็บไว้
เคยส่งให้ นำดู อยู่ในถุง
เทออกมา กลิ่นยา เหม็นคละคลุ้ง
ยากันยุง ใส่ไว้ ไล่แมลง
มันไม่มี ความหมาย สำหรับท่าน
ทุกวันผ่าน พูดย้ำ คำแถลง
แม่รอเรา เสมอนี้ ท่านชี้แจง
ใบม่วงแดง ไม่เท่า ห่วงเรานา.
