รวมที่ผมเคยแต่ง ทั้งหมด

ยุติความรุนแรง
ยุติความรุนแรงกันเสียเถิด ก่อนที่มันจะเตลิดมากกว่านี้
ยุติความรุนแรงกันเสียที ก่อนที่มันจะมีหยดน้ำตา
ความรุนแรงที่มันได้ก่อเกิด ถือกำเนิดจากคนนั่นละหนา
สุดท้ายแล้วผลที่เกิดที่ได้มา คือน้ำตาการสูญเสียความเจ็บปวด
ความขัดแย้งจากคนเพียงสองกลุ่ม อาจสุมทุมรุนแรงอย่างยิ่งยวด
รวมพรรครวมพวกเข้ามาอวด แล้วก็สวดสาดกันไปสาดกันมา
สุดท้ายแล้วเรื่องราวก็ไม่อยุด ที่สิ้นสุดอยู่ตรงไหนยากจะหา-
ได้พบเห็นได้พบพานได้พบพา สุดท้ายแล้วต่างก็พาเข้าโรมรัน
เรื่องราวแทนที่จะจบกลับเตลิด แล้วก็เกิดปัญหาอย่างมหันต์
ร้ายกลายเป็นหนักหนาสาหัสสากรรจ์ ต่างพากันล้มตายก็มากมี
ทางเดียวจักยุติเรื่องที่เกิด ก่อนกำเนิดเกิดสูญเสียถึงชีวึ
ถอยกันคนละหนึ่งก้าวก็เท่านี้ จบปัญหาด้วยคำดีจับมือกัน

วงเวียนว่าย
หนึ่งในหลายแสนล้านได้หลุดพ้น จากบ่วงทุกข์บ่วงทนบ่วงสงสาร
เวียนว่ายอยู่ภายในมาช้านาน จากตัญหาจากบ่วงมารจากที่ไหน?
ผู้คนเฝ้าควานหาทางหลุดพ้น จากทุกข์ทนจากข้อชวนให้สงสัย
จะมีสักกี่คนที่เข้าใจ จนพบทางออกไปจากวงเวียน

เปล่า
ฉันหายใจ ตามหาสิ่งที่หายไป อยู่เพื่อค้นหา
สิ่งใดเล่าฉันได้มา ว่างเปล่า
ฉันเดินทาง มาชั่วชีวิต เดินอย่างคนไร้ซึ่งความหวัง
สิ่งใดเล่าฉันได้มา สุญเปล่า
ฉันค้นพบ ฉันค้นหา แต่สุดท้ายคว้าน้ำเหลว
สิ่งใดเล่าฉันได้มา เสียเปล่า
ฉันหมดสิ้น กำลังอยู่ต่อ ที่เฝ้ารอก็ไม่พบ
สิ่งใดเล่าฉันได้มา ตายเปล่า

จงระวัง
จงระวังภัยที่ใกล้เข้ามา นั่นคือเวลา ที่ยากแก่การเข้าใจ
ถึงกระนั้นมันก็ยังเป็นภัย ที่ล้างผลาญใครๆ ให้วอดวาย
สิ่งที่ผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่สามารถย้อนกลับ เพื่อสลับสิ่งที่ผิดพลาดได้
ตราบใดที่ยังมิชีวาวาย จงระวังไว้
เวลาจะมาพรากให้จากไป ชั่วนิจนิรันด์

กบฏโลกา
ความคิดอ่านของคนเรา แตกต่างไป ตามแต่ใจ แต่ละท้องที่
และความคิดนี้ จะพัดพาใจ เกินกว่าใครจะรับรู้
ของใครของมัน ต่างคนต่างฝัน ใจใครใจมัน ต่างคนต่างไป
ถูกผิดช่างปะไร ขอแค่คิดและไป ตามใจฝัน

ปัจจุบัน มันสับสน คนความคิด ว่านี่ถูก ว่านี่ผิด เสียสับสน
คนหนึ่งคน ใส่ความคิด เป็นล้านคน คงไม่พ้น คนฟั้นเฟือน เกลื่อนโลกา
เหตุไฉน เพราะอะไร ทำไม่เล่า จึงกล่าวหา ว่าพวกเรา เขลาปัญญา
ความคิดต่าง เหตุผลแปลก แย่หนักหนา คิดไม่เหมือน ชาวโลกา ที่ว่ามี

พวกเขาคือ คนหมู่มาก บัญญัติสิ่งต่างๆ ที่คนหมู่มาก ยอมรับว่า ดี
พวกเราคือ คนหมู่น้อย รักอิสระ รักเสรี สิ่งเหล่านี้ ดี สำหรับเรา
คนหมู่มาก ชี้หน้าด่า ว่าพวกเรา แปลกแยก
คนส่วนใหญ่ ก็ตราหน้าเรา ว่า กบฏโลกา

เดียวดาย
ฉันเดินเดียวดาย แต่รอบกายมีผู้คน
ฉันพูดกับใคร แต่ไร้วี่แววเสียงกังวาล
ฉันเงียบงัน ในงานเลี้ยงสนุกสนาน
ฉันตะโกน แต่ไร้เสียงสะท้อน
ฉันเดินหน้าตามฝัน แต่มันเลือนลาง
ฉันทำทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ไร้ผลตอบรับ
ฉันหมดแรง แต่ไร้ผู้เติมเต็ม
ฉันหมดกำลังใจ แต่ไร้ผู้ปลอบโยน
ฉันเดียวดาย ในโลกนี้
แต่ยังมี ผู้คนรอบกาย
ฉันมองไม่เห็นใคร ที่ห่วงใยฉัน
ฉันหมดแรง บรรดาลใจ
ฉันเป็นอะไร ใครก็ได้ ช่วยฉันที!!!

โอ้... มนุษย์
โอ้มนุษย์ แสนสุดลึกล้ำคำพรรณนา
เวียนว่ายตายเกิดในธารา แห่งวังวนห้วยกงกรรมกงเกวียน
โอ้มนุษย์ แสนสุดสงสารเหลือเข็ญ
งมงายไร้สาระสิ่งไม่เห็น ทุกคนเป็นมีให้เห็นทุกชนชั้น
โอ้มนุษย์ แสนสุดลุ่มหลงในมาบา
บาปบุญถูกกิเลศบดบังตา เห็นแต่ตัณหาคาวโลกีย์
โอ้มนุษย์ แสนสุดอ่อนไหวไร้หลักปัก
อำนาจใหญ่พากันใสหัวไปพัก ดีแต่ปากพูดประจบว่าสอพลอ
โอ้มนุษย์ แสนสุดลืมตัวหลงตน
ของนอกพากันเห่อสนับสนุน ถึบหัวส่งของไทยไม่ใยดี
โอ้มนุษย์ แสนสุด โ ง่ เ ง่ า สิ้นดี
สิ่งเสพติดทุกชนิดที่โลกมี หาวิธีทั้งผลิตและเสพมัน
โอ้มนุษย์ แสนสุดเหมือนสัตว์ เ ด รั จ ฉ า น
แปรเปลี่ยนจากมนุษย์เป็นอันธพาล ใช้กำลังแก้ปัญหาเข้าโรมรัน
โอ้มนุษย์ แสนสุดเหมือนสัตว์นรกที่ ชั่ ว ช้ า
บุพการีทั้งพี่น้องและปู่ตา มันทอดทิ้งทั้งทำร้ายไม่ใยดี
โอ้มนุษย์ แสนสุดเหมือนสัตว์แสน จั ญ ไ ร
ทำความผิดซ้ำเดินลอยหน้าออกไป เพราะสุดท้ายกฎหมายไม่เอาความ
โอ้มนุษย์ แสนสุดพวก ห่ า ต่ำ ไม่เห็นหัว
ผลสูงสุดเพื่อประโยชน์ของส่วนตัว ยอมเหยียบหัวผู้อื่นส่งตัวขึ้นไป
โอ้มนุษย์ แสนสุดตัว วิ บั ติ สุด ร ะ ยำ
อุปโลกน์เป็นผู้สร้างช่างน่าขำ เพราะท้ายสุดพวกมันคือผู้ทำลาย
โอ้มนุษย์ แสนสุดลึกล่ำคำพรรณนา
ยากจะหาถ้อยคำมากล่าวว่า เพราะพวก ห่ า มัน ชั่ ว ช้ า เหมือนดั่ง . . .

สุขสันต์วันเกิด
วันเกิดนั้นสำคัญไฉน 15 ปี 9 เดือนใครเลี้ยงมา
9 เดือนที่แม่ฟูมฟัก กว่าจักเกิดเป็นตัวตน
จิตวิญญาณแห่งความเป็นคน หล่อหลอมเป็นกายใจ
15 ปีที่อ่อนด้อย ดั่งนกน้อยหัดบิน
พ่อแม่เอ็นดู ถ่ายทอดชีวิตประสบการณ์
9 เดือนบุญล้นหัว 15 ปีบุญล้นฟ้า
นี่ละหนาคุณค่าแท้ ของชีวิตมนุษย์
ณ วันนี้เกิดสิ่งใด วันเกิดใครผู้ใดเห็น
คุณค่าที่ควรเป็น มนุษย์นั้นพลันลืม
จัดงานผลาญเงินทอง เพื่อนฝูงมากหน้าหลายตา
หลงอบายมุข หลงแสงสี
หลงการราคี มัวเมา
ตื่นเถิดพี่น้องมิตรสหาย ตื่นจากกามเมามายทั้งแสงสี
หวนคำนึงถึงอดีต หวนคิดถึงความหลัง
อินทรีจักบินกลับรัง คืนสู่นกน้อยหัดบิน
วันเกิดนั้นคือวันธรรมดา ของเหล่ามิตรสหาย
แต่สำคัญมากมาย กับครอบครัว
ขอเถิดท่าขอเถิดพี่น้องทั้งหลาย วันเกิดปีนี้หรือปีไหน
จดจำไว้ รักพ่อแม่ และตัวเอง

หนุ่ม นิยมไพร
(เคยเผยแพร่ ในเว็บไซด์ สยามโซน ในหัวข้อ "กองเกวียนคนทุกข์ บรรเลงกวี")

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รวมที่ผมเคยแต่ง ทั้งหมด (อ่าน 6086 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้