เมื่อยามเหงา เราเดียวดาย ไร้คนนั่ง
ต้องอ้างว้าง กลางหญ้าแห้ง ณ แห่งนี้
ใบไม้ หลายหลาก หล่นมากมี
มีต่างสี สลับลาย ให้เกลื่อนตา
ในยามเหงา ใบไม้ ได้เป็นเพื่อน
ไม่ลืมเลือน เศษใบไม้ หลายพันธุ์หนา
ผู้คนเมิน ว่าเราได้ ไม่นำพา
รกลูกตา จึงผ่านไป ไม่ใยดี
แต่ยามใด เมื่อคนเขา หงอยเหงามา
ทอดกายา นั่งจับเจ่า บนเรานี้
เฝ้ารำพัน ฝันเฟื่อง หลายเรื่องมี
บ้างโศกี มีโศกา เฝ้าอาดูร
ระบายทุกข์ ปนเศร้า ให้เราเห็น
ร้อนพึ่งเย็น หรืออย่างไร หมายดับสูญ
เหงาปนเศร้า ดูมากมี ทวีคูณ
มาเพิ่มพูน ทับถมเรา เขาคิดไง
บ้างก็มี ที่เห็นอยู่ เป็นคู่กัน
พรอดรำพัน ความนัย ตามวัยใส
หยอกล้อกัน หัวเราะได้ สบายใจ
แล้วจากไป หลายเดือนผ่าน นั้นกลับมา
มาคนเดียว เปลี่ยวไฉน ใยไร้คู่
เคยเห็นอยู่ นั่งตรงนี้ ก่อนนี่หนา
มาครั้งนี้ มีแปลกใจ ที่นัยน์ตา
น้ำไหลมา หยดบนเรา ตัวเก่าไง
ลมกระโชก พัดมาแรง แฝงมาได้
ให้ใบไม้ หล่นทับ รับไม่ไหว
ขอต้อนรับ เพื่อนกันรู้ ผู้ปราชัย
จากเศษใบ กับม้าเก่า เศร้าด้วยกัน
