ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แพรวโพยม]

ฝนตกมาจากฟากฟ้าที่แสนไกล
หนาวหัวใจทั้งที่ไม่เปียกฝน
หลบอยู่ในห้องเช่าอย่างทุกข์ทน
วันนี้คนเคียงข้างมาร้างไป

เหงาอยู่ในอารมณ์คนหม่นหมอง
เก็บข้าวของทุกชิ้นที่เธอให้
มารำลึกนึกถึงวันที่สุขใจ
มิทันไรน้ำตาไหลไม่รู้ตัว

 

[กุลมาตา(singlemom99)]

น้ำตาไหล  ดั่งสาย  ฝนปรายโปรย
กุหลาบโรย  โหยหา  ค่าของรัก
ความทรงจำ  ย้ำให้  ใจสลัก
เป็นกับดัก  รักร้าว  ไม่ยาวไกล

ไม่รู้ตัว  มัวหม่น  สายฝนเศร้า
น้ำตาเคล้า  เจ้าเอย  เคยถามไถ่
คำว่ารัก  ตักอุ่น  กรุ่นกลิ่นไอ
เริ่มเลือนไป  ไกลตา  คราฝนพรำ

[jt]

ฝนตกมา จากฟ้า พาใจเศร้า
คิดถึงเขา ที่เรารอ อย่างถ้อถอย
คงไม่รู้ ว่ายังมี คนที่คอย
ใจดวงน้อย รอรัก อย่างปักใจ

ฝนหยุดแล้ว แต่ดวงจิต ยังคิดต่อ
น้ำตาคลอ รออีกครา เมื่อฟ้าใหม่
ฟ้าหลังฝน งดงามยิ่ง กว่าสิ่งใด
ฝนฤทัย ใยยิ่งย้ำ ช้ำฤดี

 

[เมฆา...]

             

 
                     
                       ๐.. น้ำตาไหล..ไม่รู้ตัว...๐

               ๐..  จะแลเหลียว เที่ยวชม พนมเขา
                ให้ใจเหงา เศร้าหาย คลายผยอง
                ชมผกา หน้าฝน ยลแลมอง
                ให้ลืมหมอง หม่นมัว ในหัวใจ
               ๐..  แล้วทำตัว นัวเนีย เคลียยอดหญ้า
                พลิกซ้ายขวา หน้าหลัง ฟังลมไหว
                ให้กลบเกลี้ยง เสียงร้อง ก้องทรวงใน
                ที่ร่ำไร ร้องเรื่อย จนเหนื่อยทรวง
               ๐..  ให้เพลงไพร ใบป่า เสภากล่อม
                หวังอกตรอม หยุดตรม ระทมร่วง
                เพื่อลืมชอก หายช้ำ ระกำดวง
                ที่คนลวง แกล้งลืม เคยปลื้มกัน
               ๐..  ขอเมฆา หน้าฝน บนหมอกเมฆ
                ยามวิเวก ว้าเหว่ เสน่ห์สันต์
                เปลี่ยนภาพฟ้า จำแลง แสงตะวัน
               อย่า..ให้เหมือน คนนั้น ที่ฉันรอ
               ๐..  เพราะยิ่งเห็น เป็นคล้าย ฉายเกลื่อนฟ้า
               หยาดน้ำใส ก็ไหลมา ปริ่มตาหนอ
               ความรู้สึก ข่มกลั้น อั้นไม่พอ
               จึงเริ่มคลอ รอพรู ..ไม่รู้ตัว
               ๐..  ถึงห้ามจิต ห้ามใจ ให้ห้ามหัก
               แต่ก็หนัก แน่นหน่วง อย่างห่วงหัว
               เซาะ..ก็ไม่ ใช่ว่า จะกล้ากลัว
               ด้วยรู้ตัว ต้อยต่ำ ต้องจำทน
               ๐..  รู้ว่าเล่ห์ ลวงล่อ ให้รอเก้อ
               ก็ยังเซ่อ เหลอหลา จนหน้าฝน
               ล่วงเหมันต์ ลมหนาว ถึงคราว..วน
               ก็ยังคอย รอยคน มา..ยลเยือน
               ๐..  กว่าจะรับ นับรู้ เริ่มดูออก
               ก็ถูกลวง บ่วงหลอก บอกเปรียบเหมือน
               เจ้ากระต่าย หมายฟ้า ดาราเดือน
               ที่หวังเยือน เหยียบย่าง กลางผิวจันทร์
               ๐..  จึงขอลา อาลัย ให้ไกลสิ้น
               ท่องแดนดิน ถิ่นบุปผา พนาสัณฑ์
               ให้ฟ้า-ลม พรมไล่ ไอจาบัลย์
               ออกห่างจาก ฟากฝัน ที่..ฉันเป็น...
               ๐..ออกห่างจาก รากฝัน ที่..ฉันคอย..๐

                         ***เมฆา...***
   

                                     
                 

[สุดสาย]

สายฝนหลั่ง  เหมือนสั่งลา  บนฟ้ากว้าง
เมฆเลือนราง  ดูหงอยเหงา  เศร้าไม่หาย
ถึงวันนี้  มีแค่ซ้ำ  เธอทำลาย
รักสลาย  หายไปลับ  ไม่กลับคืน

น้ำตาไหล   คืนที่ห่าง  เราต่างฝัน
หัวใจฉัน  มันย่อยยับ  ยากกลับฝืน
ณ.วันนี้  ที่ห่างไกล  ไร้จุดยืน
เธอหยิบยื่น  แต่ความร้าว  เกินเข้าใจ


..nara..

[แป้งน้ำ]

บอกตัวเองทุกครั้ง
ชีวิตคนเบื้องหลังก็เป็นอย่างนี้
สามหัวใจไม่มีทางลงตัวพอดี
เขาเลือกไปแล้วจากที่นี่ .. . ไม่เหลือใคร



ควรตบมือยินดีที่เขาสมหวัง
วางมือเท่าที่มีกำลังไว้บนไหล่
แล้วกล่าวขอบคุณ . .. ท่อนแขนที่เคยนอนหนุนโอบกอดเราไว้
แต่พอได้ยินเสียงเรียกของอีกใคร . . น้ำตาซึ่งขังเอาไว้
. .. มันกลับรินไหลไม่รู้ตัว

[พิมพิลาไลย]

มองฝนหยด รดหญ้า ข้างหน้าต่าง
ฝนนั้นสร้าง ความชื่น บนผืนหญ้า
แต่ใจฉัน มันแร้ง แห้งนานมา
หยาดน้ำตา พาไหล ไม่รู้ตัว

รอน้ำใจ ใครสักหยด มารดลาด
ดังฝนหยาด สาดมา ฟ้าสลัว
เสียงฟ้าคราง อย่างบ้า ช่างน่ากลัว
ใจระรัว กลัวแร้ง แห้งเช่นเดิม

พิมพิลาไลย

[แพรวโพยม]

ปลอบตัวเราตอนเหงาใจอย่างไรดี
ตอนไม่มีเขาเคียงใกล้แสนไหวหวั่น
ยิ่งฝนตกลงมาดังแกล้งกัน
น้ำตาฉันมันหลั่งไหลไม่รู้ตัว

เมื่อใดหนาถึงจะพ้นจากทนทุกข์
ไม่มีสุขปลุกใจอยู่ในหัว
สู้อุตส่าห์ปลอบใจไม่ให้กลัว
วันฟ้ามัวสลัวเงามันเศร้าใจ

[ทัดดาว]

ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก
อยากประจักษ์เรียนรู้ดูเหมือนง่าย
แต่ไม่ทันทดลอง...ต้องหมองใจ
ออกตัวแรงเกินไปไม่อาจทาน

ไม่ถึงหนึ่งองคุลี...ที่ฝากไว้
ไม่ทันได้ลิ้มรสก็หมดหวาน
ไม่ได้เตรียมเจียมใจเข็ดไปนาน
ไม่นึกกลัวมัวฝันเลยซานซม

อกหักเป็นไฉนพึ่งได้รู้
เธอเป็นครูหยิบยื่นความขื่นขม
เหลือเศษใจใจซีดเซียวเปลี่ยวอารมย์
น้ำตาพรมสองปรางค์...อย่างด้านชา


 

[คนไร้ค่า]

นั่งเหม่อมองท้องฟ้าเมื่อยามหม่น
เสียงสายฝนพรำหล่นมาเป็นสาย
ปล่อยคนเหงาอ้างว้างคว้างคล้ายตาย
สุดจะคลายสุดไถ่ถอนผ่อนตามไป

เหม่อมองฟ้านั่งเศร้าด้วยใจหม่น
ฝนนะฝนคล้ายดังฟ้าร่ำไห้
แล้วน้ำตาข้าไหลแต่เมื่อใด
ยังมิทันได้รู้ตัวรู้ใจเลย