ท้องฟ้า เวิ้งว้าง กว้างไกลลิบ
ดาวกระพริบ เพลินตา น่าฉงน
อาทิตย์ส่อง แสงหาย ในบัดดล
เหมือนต้องมนต์ แบ่งชั้น วันเวลา
ทั้งคืนนี้ คืนนั้น ฉันยังเฝ้า
ย่ำค่ำ ถึงยามเช้า เฝ้าคอยหา
ตัวต่ำต้อย ไร้ซึ่ง ศักดินา
ยังอาจเอื้อม ดารา มาหมายครอง
ฟ้าพิโรธ โกรธแค้น แสนเหี้ยมโหด
พิฆาตโทษ คำรามขู่ ดูผยอง
สายฝนหลั่ง ท่วมท้น พ้นลำคลอง
น้ำเจิ่งนอง ดินถล่ม จมมิดเรือน
ไม่หนำใจ ใช้สายฟ้า ฟาดมาเปรี้ยง
พร้อมทั้งเสียง สะเทือนลั่น อันใดเหมือน
แค่การขู่ นิดนิด ใช่บิดเบือน
เป็นการเตือน อย่ารุกล้ำ เข้ากล้ำกลาย
ดาวต้องอยู่ คู่ฟ้า ใช่หมาวัด
ยังอ่อนหัด หลีกไกล อย่าใจหมาย
หมาคู่หมา ฟ้าคู่ ดาราราย
ไม่อยากตาย ห่างไกล ไปพ้นเลย
หนีไปไหน คงไป ไม่พ้นฟ้า
จะก้มหน้า รับกรรม ทำเมินเฉย
จะดูดาว สวยเด่น อย่างเคย
โอ้อกเอ๋ย ท้องฟ้า ไม่ปราณี
แกล้งให้ฝน ตั้งเค้า บังดาวสวย
ยังแกล้งด้วย เมฆอีก ไม่หลีกหนี
ดาวดวงน้อย คล้อยดับ ไปทันที
นี่หรือที่ เขาว่า ฟ้าหวงดาว
