ร้อยดวงดาวพราวฟ้ามาเป็นสาย
สลับลายเติมแต้มแซมบุปผา
แล้ววางลงตรงแทบเท้ามารดา
ด้วยรู้ค่าสุดซึ้งซึ่งพระคุณ
วงหน้ากลมสมวัยจำได้อยู่
ตาทั้งคู่ประกายทอไออุ่น
อ้อมกอดสวมรวมรักตักละมุน
กลิ่นยังกรุ่นตราตรึงถึงวันนี้
คำโบราณขานไว้ไม่ผิดแผก
เหมือนแพแตกแยกกลางระหว่างพี่
เคยรักกันพันผูกปลูกไมตรี
มาถึงที่สั่นคลอนตอนแม่ตาย
ถึงแม้ว่าสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง
จะหม่นหมองจืดจางลางเลือนหาย
สิบสองนี้ที่ถึงซึ่งวันวาย
ก็ไม่นิ่งดูดายร่วมบุญกัน
คิดถึงแม่ทุกคืนสะอื้นหา
สี่ปีแล้วนี่หนาลาดับขันธ์
ลูกยังซึ้งซาบในสายสัมพันธ์
เวลาผันใจผูก...ลูกเหมือนเดิม
