จะแต่งถ้อยร้อยถักตัวอักษร
บรรจงจรกลอนใจที่ใฝ่ฝัน
จะขีดเขียนถ้อยคำที่รำพัน
จากใจจันทร์เจ้าใจจากใจเรา
หยิบสุราขึ้นมาบรรจงจิบ
เสียงกระซิบจิบฉ่ำน้ำเสียงเขา
ดาวพราวพร่างกลางนภามาสู่เรา
สายลมเบาพลิ้วไหวในฤดี
คิดรำพึงถึงวันที่ล่วงผ่าน
รัตติกาลวานย้อนวันสุขศรี
ให้ใจข้ามอดไหม้ในราตรี
โอ้ความรักไยไม่มีมิเปลี่ยนแปลง
กุหลาบหนามหวามหวานสีสวยสด
ยังเลี้ยวลดมีหนามให้ใคร่แอบแฝง
จับไม่ดียังมีเจ็บเพราะหนามแทง
เลือดสดแดงไหลรินดินเปื้อนใจ
คงเพราะกรรมทำมาแต่ปางก่อน
กรรมเลยย้อนรอนรานพาลผลักไส
ให้ไร้สุขทุกข์มีอยู่ร่ำไป
แล้วเมื่อไรเจ้ากรรมจำหมดลง
ดั่งนกน้อยคอยชะเง้อละเมอฝัน
ร่ำรำพันฝันหวานพาลลุ่มหลง
อยากมีคู่อยู่เคียงข้างอรอนงค์
มิปลดปลงปล่อยจิตคิดไปไกล
ตักสุรายาดองมองแล้วเศร้า
โอ้ตัวเราเหงาจิตผิดไฉน
คนมีคู่อยู่คู่เคียงเรียงเดินไป
โอ้แล้วไยเราเปล่าเปลี่ยวช่างเดียวดาย
