ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Red Poet]

กาพย์ยานี ๑๑                บัวน้อยลอยชูก้าน            รอเบ่งบานธารธารา
                       กลิ่นรื่นชื่นนาสา                    ล่องลอยมาคราลมโชย
                             ดอกใบไหวสะท้อน            ยามภมรร่อนโบกโบย
                       แพรวพราวราวทิพย์โปรย         หวังดื่มลิ้มชิมรสหวาน
                             ลมริ้วพลิ้วจูบเจ้า              ดุจดั่งเฝ้าเนาวิมาน
                       ดลใจให้ร้าวราน                     พาลลืมสระละก้านใบ
                              บัวน้องเจ้าปองหนอ          เล่นลมล้อพอสมใจ
                       ระเริงเหลิงสุดไกล                   มิหวั่นไหวในอารมณ์
กาพย์ฉบัง ๑๖                ภู่ผึ้งวนเวียนเพียรชม         หมายตอมดอมดม
                       หลงใหลในกลิ่นอุบล
                              กลับต้องชอกช้ำจำทน       บัวไม่ปล่อยตน
                       ต้องมนต์ลมเป่าเร้ารึง
                              คร่ำครวญหวนไห้ใจผึ้ง      วิโยคโศกตรึง
                       ถูกลมรังแกแพ้ทาง
                              ทนฝืนกลืนกล้ำอำพราง     ต้องคล้อยถอยห่าง
                       ราร้างเลือนตัวบัวโรย

                                                             

[สุภาพบุรุษทรชน]

          ........................................
บัวขาวสกาวก่อง     เห็นลอยล่องผ่องในบึง
ดวงจิตคิดจะดึง     แต่ไม่ถึงคนึงไป

เอื้อมมือคือจะคว้า     เข้าหาตัวกลัวผลักใส
 เพียงเสี้ยวได้เกี่ยวไว้      เชี่ยวน้ำใจก็ไหลแรง

ได้เอ่ยเผยชมดอก     เหมือนหนามยอกออกมาแฝง
หมดสิทธิ์คิดแสดง     เหมือนเจ้าแกล้งมาแซงชม

  สุดท้ายคล้ายจะจาก     คิดฝันมากยากจะสม
 บัวใสไร้โคลนตม     แต่แหลมคมระทมนาน

หรือเจ้าเฝ้าลืมสระ     อิสระมาผสาน
หลุ่มหลงในดงมาน     ที่เขาหว่านตระการมี

         .........................................

[วลีลักษณา]

บัวกลางบึงใบบัง             สิ้นหวานหวังดังเลือนฉม
ผึ้งภู่ไม่รู้ชม                   เจ้าจะล่มจะจมธาร

กลีบอ่อนเกสรหอม         ประหนึ่งน้อมพร้อมรอฆาน
เชยชื่นรื่นสุมาลย์            ก่อนที่กาลจะผ่านเลย

อนิจจาผกาไกล             ยามลมไล้ให้กลิ่นเผย
รอภู่ให้รู้เชย                 จึงรำเพยผ่านลมลอย

ปทุมาผกาเอย               ลมโลมฉมเผย
สุดหมายเชยยังเย้ยนัยน์

หลบแดดที่แผดไล้         โอ้บัวบังใบ
อยู่ไกลไม่อาจเอื้อมดึง

[Pamoo]

เจ้าบัวขาวอยู่ถึงกลางบึงใหญ่
เจ้าสยายกลีบขาวราวอวดโฉม
อวดกลีบสวยปทุมาท้าแดดโลม
อยากน้าวโน้มเด็ดมาไว้ในแจกัน

ช่างเริงร่ายส่ายระบำกลางสายน้ำ
พี่สุดช้ำเจ้าท้าทายได้แต่ฝัน
ได้แต่มองปองเจ้าทุกเช้าวัน
จนกลีบนั้นร่วงโรยโปรยตามลม