ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านกลอนไทย]

๐ ติดในบ่วง ห่วงหา จากคราก่อน
ภาพสะท้อน ย้อนเยือน เตือนเสมอ
หยาดยิ้มใส ให้มา สบตาเจอ
เสียงพร่ำเพ้อ เธอฉัน สวรรค์อาย

๐ แล้วรักแท้ แปรไป เมื่อไกลห่าง
เธอเปลี่ยนทาง ย่างเดิน เหาะเหินหาย
เหลือแต่ฉัน ฝันค้าง แทบปางตาย
เกินบรรยาย ถ่ายเท ความเพพัง

๐ เย็นลมเอื่อย เลื้อยผ่าน อยากวานฝาก
เพลงรักจาก ใจเก่า กับเงาหลัง
ส่งถึงเธอ เจอไหม อยากได้ฟัง
เจ็บทุกครั้ง นั่งคอย….ชม้อยมอง



แบบว่า....คนเราก็มีความหลังบ้างแหละครับ 

   

 

[GreenMonkey]

ชีวิตเปลี่ยว แปลกทาง ยังร้างคู่
แสนหดหู่ เหี่ยวเฉา และเศร้าหมอง
อยากจะมี ใครอยู่ เป็นคู่ครอง
มีเพียงสอง ใต้แสง แห่งเงาจันทร์

เหมือนเดินทาง กลางดง พงป่ากว้าง
บนเส้นทาง ยาวไกล จนไหวหวั่น
อยู่คนเดียว เปลี่ยวคู่ อยู่ด้วยกัน
นับนานวัน ยิ่งเหงา เข้ากลางใจ

อยู่ตรงนี้ ฉันหลง อยู่ตรงนี้
อยู่ตรงที่ รักร้าง ห่างคนใกล้
ต้องเดินหลง ดงรัก สักเท่าใด
จึงจะได้ พบรัก กันสักที

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

[วลีลักษณา]

ยังหลงวน หม่นเศร้า ในเงารัก
แม้ประจักษ์ แก่ใจ ไร้ศักดิ์ศรี
มิเทียบเทียม ช่อฟ้า สุมาลี
แต่ใจนี้ ดื้อรั้น เกินกั้นแล้ว

จึงอ่อนล้า ผวาครวญ กำสรวลเศร้า
ดังไฟเผา เร่าร้อน ยากผ่อนแผ่ว
รู้ทั้งรู้ สิ้นชาติ ก็คลาดแคล้ว
ยังหวังแวว นัยน์หวาน จะผ่านพบ

[มหาซัง]

คลี่ดอกหอมยอมเผยระเหยกลิ่น   
ผีเสื้อบินดมดอมคอยตอมเล่น
ธรรมชาติวาดเสริมเพิ่มกฏเกณฑ์   
มิเบี่ยงเบนเด่นชัดถนัดตา

ความคิดถึงพึงมอบตอบแทนให้   
มั่นคงไว้ไม่เปลี่ยนหมุนเวียนค่า
ส่งให้เธอทุกครั้งใจสั่งมา     
รักหนักหนากว่าตนนะคนดี

มหาซัง...

[ตะวันฉาย]

...ยังหลงทางกลางดงพะวงรัก
หนามยังปักทิ่มแทงยังแฝงฝัง
ดงดอกรักใช้หนามหักสลักดัง
เข้าแฝงยังกระทั่งใจใครคนคอย

...ยังคงรอดอกบานบนลานรัก
แต่หนามปักหักในให้ใจถอย
ดึงหนามออกบอกกลบให้ลบรอย
หนามรักคอยลอยตามทิ่มเกือบสิ้นใจ

[Kotchanan]

หลับ..ยังคงเพ้อฝันถึงวันหน้า
ทั้งรู้ว่าแค่ฝัน..วันเริ่มใหม่
เรื่องบางเรื่อง ยากตัด ผูกมัดไว้
เดินอย่างไร้จุดสิ้นจักผินพบ

ก็เนิ่นนานเวลาพาเลยล่วง
แต่ผลพวงบ่วงช้ำย้ำบรรจบ
หมดทุกหวัง ทางปิด เกินคิดคบ
เขื่อนทำนบริมตา..หลั่งมาล้าง-

หัวใจดื้อ โอหัง แต่ครั้งก่อน
แววตาค้อน เมินใส่ พลันหายห่าง
เกิดอารมณ์ขมขื่นสะอื้นพราง
เหมือนเคว้งคว้างเดินหลง..ในดงรัก.

[เจ้าดอกรัก]

ใจฉันหลงวนเวียนในดงรัก
ได้ประจักษ์ว่ายากแท้จะแก้ไข
โอ้หัวใจไม่เคยลืมยังเจ็บใจ
เรื่องหวั่นไหวในอดีตยังจดจำ

ภาพที่เธอนั้นกอดอยู่กับเขา
ใจของเราอ่อนแอและเพ้อพร่ำ
ใจยังจำคำลาร่ำรำพัน
ที่เธอนั้นกล่าวหากันว่าไม่ดี

เมื่อไรหนอใจฉันจะลืมได้
โอ้ทำไมต้องจำเรื่องเสียดสี
สิ่งไม่ดีเจ็บใจยังราวี
ในทุกทีที่ฉันข่มตานอน

ได้แต่ฝากบทกลอนก่อนลาจาก
ขอจำพรากจากไปในวันนี้
ลืมสักทีคนเคยรักและภักดี
ใจดวงนี้ขอลืมเธอชั่วนิรันดร์

ยากจังเลยลืมคนที่เคยรัก เคยผูกพันเลยต้องหลงวนเวียนในดงรักอย่างนี้

[ไพร พนาวัลย์]

เก็บความรู้สึกดีดีที่มีให้
แม้เลิกร้างกันไปไม่ทอดถอน
อันความรักฝังใจให้อาวรณ์
ถึงความหลังครั้งก่อนต้องนอนซม

อดีตกาลผ่านไปไม่หวนกลับ
ดั่งลาลับจากกันสวรรค์ล่ม
เอาไว้เป็นบทเรียนยามตรอมตรม
รักติดหล่มในดงรักสุดหักใจ

เขามีใหม่ไปแล้วเหมือนแก้วแตก
ถึงทางแยกจากกันแม้หวั่นไหว
หันหลังกลับบ้านเราอย่าร่ำไร
ที่แล้วไปเป็นทานให้ผ่านเลย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[พิมพิลาไลย]

เพราะปลูกรัก  มากล้น หลายต้นเหลือ
ด้วยความเชื่อ  เพื่อรัก  จึงปักหลาย
เมื่อต้นงอก    งดงาม   ตามงมงาย
ออกไม่ได้     ในดง    เพราะหลงแดน

ดอกเจ้าสวย  ไม่สร่าง  ทุกอย่างสด
รู้ไหมหยด    น้ำยาง    ช่างแสบแสน
มีทั้งคุณ      และโทษ โหดมาแทน
หากว่าแม้น  รักนั้น     สะบั้นลง


พิมพิลาไลย

[บ้านกลอนไทย]

๐ ใจมิแก่นแน่นหนักดุจหลักหิน   
ไม่ปักดินดานแข็งแกร่งดุจผา
จึงหวั่นไหวในคำพรำนินทา   
ภาพลวงตาพาหลงให้งงงัน

๐ เสาปักเลนเอนเอียงเพียงลมผ่าน   
เมื่อแรงทานนานเข้าเสาก็สั่น
แล้วโยกคลอนนอนดินมิสิ้นวัน   
ใจเหมือนกันมั่นไว้อย่าไหวเอน



แบบว่า....ไม่รู้สิครับ....แต่อยากให้เขามั่นคงกว่านี้หน่อย

   

[ดอกกระเจียว]

ด้วยลุ่งหลงดงกลอนออดอ้อนรัก
สื่อสมัครส่งใจมาให้เห็น
หลากหลายรสสดชื่นทั้งขื่นเย็น
จึงมาเป็นนักกวีที่บ้านกลอน

ผมเป็นใครใจกล้ามาที่นี่
อ๋อรู้ดีแต่ไม่เด่นเกญท์อักษร
คนบ้านนอกนอนนาอย่าอาวรณ์
สืบสุนทรวรรณกรรมให้ล้ำเลอ

เจอตัวจริงอย่าร้องวี้ผมนี่แหละ
นึกแสยะแยกเขี้ยวเดี๋ยวไหลเหลอ
ทางความคิดหรือปิดกั้นนั้นนะเกลอ
เพื่อเสนอเพือสนองประลองคำ

[เด็กหัดกลอน]

เรื่องความหลังแบบนี้ไม่มีแน่
น้อยมีแต่แหย่พี่ชายให้ได้ขำ
เรื่องความหลังยังมีที่จดจำ
เป็นเรื่องนำสุขเศร้าเคล้าน้ำตา

เมื่อเรื่องราวความหลังยังมีอยู่
ได้ชื่นชูตั้งไว้ไขปัญหา
เมื่อมีครั้งเกิดใหม่ได้นำพา
สติมาปัญญาเกิดพริ้งเพริศใจ

น้อยมาแจมด้วยนะพี่ชาย แหะ ๆ

[บ้านกลอนไทย]

๐ ไม่ต่างกัน ฉันเธอ ละเมอหลง
อยู่ในดง แดนกานท์ อันหวานฉ่ำ
ส่งสำเนียง เสียงร้อย ทุกถ้อยคำ
ออกร่ายรำ คร่ำครวญ สำนวนกลอน

๐ ผมเป็นใครใจกล้ามาที่นี่
อ๋อรู้ดีแต่ไม่เด่นเกณฑ์อักษร
แน่ใจหรือ สื่อมา จากป่าดอน
ภาพสะท้อน ย้อนเห็น…ว่าเป็นเซียน



แบบว่า….ย่องมาแซวท่านดอกกระเจียว  ครับ

   

[สายใย]

ยังหลงใน ดงรัก นักอักษร
แม้บางตอน อ่อนใจ ไม่อยากเขียน
คิดจะปลีก หลีก ลับกลับวนเวียน
ไม่อาจเปลี่ยน ใจจบ เลิกพบพาน

จึงยังคง เดินหลง ในดงรัก
ถึงตระหนักจักทุกข์ไม่สุขศานติ์
ถึงจะรันทดท้อทรมาน
ถึงจะนานเพียงใดอยู่ในดง

[GreenMonkey]

ผมก็หนึ่ง ธรรมดา ประสาเด็ก
ฝีมือเล็ก แต่ใจ ยังใหลหลง
ฝึกพากเพียร เขียนกลอน อ่อนใจปลง
สักวันคง พัฒนา ปากกากลอน

บ้านกลอนไทย ให้โอกาส วาดความฝัน
จึงมุ่งมั่น กานท์กวี ศรีอักษร
ยิ่งนานวัน ผันแปร ยิ่งแน่นอน
จะทุกข์ร้อน เย็นใจ ไม่จากลา

ยังเดินหลง ดงรัก งานอักษร
ทั้งกาพย์กลอน โคลงฉันท์ หมั่นศึกษา
ลิงเขียวน้อย ค่อยเดิน เผชิญชะตา
อยู่ในดง ยังคงค่า ภาษากลอน

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

[ดอกกระเจียว]

เป็นนักอ่านมาก่อนจึงย้อนเขียน
จะว่าเซียนนี้ก็ใช่ไม่ได้หลง
เรื่องบ้านนอกบ้านนาอยู่ป่าดง
เป็นมั่นคงแน่แน่แท้จริงเจียว

อ่านหนังสือมามากมายให้หวาดหวั่น
ตัวละครในนั้นให้หวาดเสียว
หรือประวัติเล่าขานนานแล้วเชียว
ที่นักอ่านนั้นโดดเดี่ยวแหละต้องตาย

บ้างทารุนอกโอ้คิดอนาถ
ต่างความคิดผิดพลาดแล้วเสียหาย
แต่ประโยชน์การอ่านนั้นมากมาย
ด้วยรู้ได้แย่ดีมีกลักเกญท์

[สายไหม]

ติดบ่วงรัก หนักใจ ใคร่ถอดถอน
แต่จิตยัง อาวรณ์ ไม่รู้หาย
รักเจ้าเอ๋ย เคยรับ อยู่กับกาย
แต่ มล้าง ห่างไป ช่างไวนัก

ภุมริณ บินลู่ มาสู่ถิ่น
ใยเจ้าบิน ห่างหาย ไปจากหลัก
ทิ้งคืนวัน อันเปลี่ยว เพราะเกลียวรัก
ทิ้งดอกไม้ พำนัก อยู่เอกา

ปีกเจ้าแกร่ง แรงกล้า ถลาเหิร
เทียบเมฆิน บินเพลิน เดินเวหา
ยามเจ้าเล็ก ต่ำต้อย ด้อยราคา
ดอกไม้เลี้ยง ชีวา จนเติบโต

[บ้านกลอนไทย]

จะลบทิ้งก็เสียดาย....ไหนๆก็แต่งแล้ว


๐ มากปัญหา ถาโถม โหมกระหน่ำ
พิษแผลช้ำ ย้ำเตือน เป็นเพื่อนเหงา
แต่ละย่าง ทางเดิน เกินคาดเดา
สุขทุกข์เศร้า เคล้ากัน ยากผันแปร

๐ แม้เจ็บปวดรวดร้าว ยามก้าวพลาด
เนื้อตัวอาจ บาดเจ็บ เย็บแต่แผล
แม้กายจะ สะท้อน ความอ่อนแอ
ใจอย่าแย่ แพ้ตาม ยามทุกข์มา



แบบว่า....ไม่รู้สิครับ....เผื่อใครต้องการกำลังใจ...ขอบคุณแม่นางพิมฯครับ

   

[เด็กหัดกลอน]

หลายคนหลงดงรักชักระส่ำ
ต่างถ้อยคำย้ำเรื่องเฟื่องนักหนา
หลงดงรักพักก่อนไหมค่อยไคลคลา
เรี่ยวแรงมาค่อยหลงดงรักกัน

หลายคนหลงดงรักนักอักษร
บางร่ายกลอนวอนรักชักไหวหวั่น
หลงรักใดหลงได้ตามให้ทัน
อย่าหลงรักคนดับฝันฉันขอบาย