ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

(จดหมายลับ..ฉบับหนึ่ง....... จดหมายซึ้ง..ฉบับนั้น)

สมัยนี้...เค้าโชว์ โทร.มือถือ
ตัวหนังสือ...พิมพ์ลบ ก็จบสิ้น
พออ่านกลอน ย้อนมา น้ำตาริน
เราเคยชิน จดหมาย ชายบางคน

เคยเก็บไว้ ในตู้ คู่กับแหวน
เฝ้าหวงแหน กลัวหาย ก็หลายหน
ซองยังเก่า เรายังเก็บ เจ็บก็ทน
"ทักษมน" หลงผิด...ติดสัญญา

เพราะคนให้ เค้าบอก ไม่หลอกแน่
นี่เพียงแค่ คำกับของ..จับจองหา
..........    .........
จากไปเรียน ต่างแดน ...พาแฟนมา
ประทับตรา ร่ำลากัน ไม่ทันไร...

จับมือลา พร้อมกับยื่น เพื่อคืนแหวน
ชาทั้งแขน  เมื่อ..เค้า..รับ..กลับคืนได้
ไม่มีพร่ำ ทำขอโทษ....เป็น "โจทย์ใจ"
สิ้นเยื่อใย ให้ "จำเลย"...ที่เคยรอ

เปิดจดหมาย ซองที่ช้ำ คำที่กล่าว
ความว่างเปล่า..ร้าวลึก ไม่สึกหรอ
กี่หมื่นแหวน กี่แสนวง ...คงไม่พอ
น้ำตาคลอ ..ก่อนจะพับ เก็บกับซอง

แหวนเอาคืน ไม่ขื่นขม...สมน้ำหน้า
แต่จดหมาย มีค่า....กว่าข้าวของ
มันทำร้าย ให้...ควายช้ำ น้ำตานอง
ต้องครอบครอง ความเป็นโสด ช่างโหดเกิน..(คุณหญิงทักษมน)

      

๐ ขออภัยที่ย้ำพร่ำความหลัง
ทำคนหลั่งน้ำตาคราที่เอิ้น
อยากเอื้อมเช็ดแก้มช้ำคล้ำยับเยิน
ก็ขัดเขินด้วยเห็นเป็นมือชาย

๐ จึงล้วงผ้าผืนบางพร่างลายดอก
ยื่นให้คนช้ำชอกบอกความหมาย
ซับน้ำตาเถอะหนาอย่าฟูมฟ าย
แค่ฝันร้ายผ่านเยือนเหมือนเคราะห์กรรม

๐ จมอดีตไยเล่าหน้าเฉาแล้ว
นัยน์ไร้แววปรางหม่นล้นเช้าค่ำ
ยิ่งจิตใจตายซากหากเพราะจำ-
แต่รอยช้ำย้ำลึกสึกทั่วใจ

๐ ลบทิ้งเถอะคำหวานลานกระดาษ
รวมถึงคำพิฆาตมาดสาไถย
เปลี่ยนมาเป็นพลังสั่งทรามวัย
เพื่อก้าวไกลอย่าแคร์แลชายลวง

๐ ทั้งเมสเซทคำหวานซาตานถ้อย
ที่สร้างรอยเหมือนปลักที่หนักหน่วง
ถือว่าเป็นถ้อยไขคนใจกลวง
ลบทั้งปวงให้สลายแม้สายใย

๐ จดหมายยับฉบับหนึ่งซึ่งเป็นเหตุ
เรียกน้ำตานองเนตรสังเกตได้
หากผู้อ่านหลงพิศสะกิดใจ
ก็เหมือนไฟของอดีตขีดหวนคืน..(ระนาดเอก)

[สุวรรณ]

(จดหมายลับ..ฉบับหนึ่ง....... จดหมายซึ้ง..ฉบับนั้น)

สมัยนี้...เค้าโชว์ โทร.มือถือ
ตัวหนังสือ...พิมพ์ลบ ก็จบสิ้น
พออ่านกลอน ย้อนมา น้ำตาริน
เราเคยชิน จดหมาย ชายบางคน

เคยเก็บไว้ ในตู้ คู่กับแหวน
เฝ้าหวงแหน กลัวหาย ก็หลายหน
ซองยังเก่า เรายังเก็บ เจ็บก็ทน
"ทักษมน" หลงผิด...ติดสัญญา

เพราะคนให้ เค้าบอก ไม่หลอกแน่
นี่เพียงแค่ คำกับของ..จับจองหา
..........    .........
จากไปเรียน ต่างแดน ...พาแฟนมา
ประทับตรา ร่ำลากัน ไม่ทันไร...

จับมือลา พร้อมกับยื่น เพื่อคืนแหวน
ชาทั้งแขน  เมื่อ..เค้า..รับ..กลับคืนได้
ไม่มีพร่ำ ทำขอโทษ....เป็น "โจทย์ใจ"
สิ้นเยื่อใย ให้ "จำเลย"...ที่เคยรอ

เปิดจดหมาย ซองที่ช้ำ คำที่กล่าว
ความว่างเปล่า..ร้าวลึก ไม่สึกหรอ
กี่หมื่นแหวน กี่แสนวง ...คงไม่พอ
น้ำตาคลอ ..ก่อนจะพับ เก็บกับซอง

แหวนเอาคืน ไม่ขื่นขม...สมน้ำหน้า
แต่จดหมาย มีค่า....กว่าข้าวของ
มันทำร้าย ให้...ควายช้ำ น้ำตานอง
ต้องครอบครอง ความเป็นโสด ช่างโหดเกิน..(คุณหญิงทักษมน)

      

๐ ขออภัยที่ย้ำพร่ำความหลัง
ทำคนหลั่งน้ำตาคราที่เอิ้น
อยากเอื้อมเช็ดแก้มช้ำคล้ำยับเยิน
ก็ขัดเขินด้วยเห็นเป็นมือชาย

๐ จึงล้วงผ้าผืนบางพร่างลายดอก
ยื่นให้คนช้ำชอกบอกความหมาย
ซับน้ำตาเถอะหนาอย่าฟูมฟ าย
แค่ฝันร้ายผ่านเยือนเหมือนเคราะห์กรรม

๐ จมอดีตไยเล่าหน้าเฉาแล้ว
นัยน์ไร้แววปรางหม่นล้นเช้าค่ำ
ยิ่งจิตใจตายซากหากเพราะจำ-
แต่รอยช้ำย้ำลึกสึกทั่วใจ

๐ ลบทิ้งเถอะคำหวานลานกระดาษ
รวมถึงคำพิฆาตมาดสาไถย
เปลี่ยนมาเป็นพลังสั่งทรามวัย
เพื่อก้าวไกลอย่าแคร์แลชายลวง

๐ ทั้งเมสเซทคำหวานซาตานถ้อย
ที่สร้างรอยเหมือนปลักที่หนักหน่วง
ถือว่าเป็นถ้อยไขคนใจกลวง
ลบทั้งปวงให้สลายแม้สายใย

๐ จดหมายยับฉบับหนึ่งซึ่งเป็นเหตุ
เรียกน้ำตานองเนตรสังเกตได้
หากผู้อ่านหลงพิศสะกิดใจ
ก็เหมือนไฟของอดีตขีดหวนคืน..(ระนาดเอก)

เป็นเพราะถ้อยรอยลักษณ์ที่ฝากไว้
มาย้ำใจจนช้ำให้สะอื้น
หวนนึกถึงวันวานครั้งวารคืน
ความขมขื่นก็ฟื้นฝืนระทม

ลายเส้นสวยรวยศิลป์ถวิลหา
ซองสีชาคราก่อนซ่อนความขม
เหน็บข้อความกล่าวคำให้ทุกข์ตรม
น้ำตาเอ่อกองจมกับความนัย

เธอบอกรักมั่นคงโปรดจงเชื่อ
เพียงพร่ำเพรื่อเอื้อความงามสดใส
หากใครยินก็หลงจนชื่นใจ
ยามผลักไส ไกลห่างช่างหมางเมิน

ใจเจ็บชาล้านักจนหนักหน่วง
เจอชายลวง พ่วงคำให้ขวยเขิน
กล่าวถ้อยพจน์หยดหวานพานพาเพลิน
จนพาใจฉันเดินเพลินรักเธอ

มาวันนี้เธอบอกลาว่าเลิกเถอะ
เหมือนใจเปรอะรอยช้ำ ย้ำเสมอ
ยากหนอใจดีได้ เมื่อไร้เธอ
ความทุกข์เอ่อเมื่อรักหักสิ้นลง

แบบว่า...สวมรอยซะเลยค่ะ 

[ไพร พนาวัลย์]

บรรจงเก็บ ของเก่า เอามาจัด
มองเห็นชัด จดหมาย หลายปีผ่าน
ซองสีฟ้า จ่าตรง จากนงคราญ
ที่เธอจาร จากใจ ส่งให้มา

คิดถึงรัก ในอดีต ใจหวีดหวิว
พาใจปลิว ถึงนาง อยู่ไหนหนา
เธอหายไป ไม่เห็น แม้หน้าตา
หรือกานดา ลืมเรา ที่เฝ้าคอย

ตามที่อยู่ หน้าซอง ปองสืบหา
ไม่รอท่า ย้ายแล้ว แก้วสุดสอย
ต้องยืนเซ่อ เหม่อหา จนตาลอย
โถ เนื้อกลอย คนดี พี่จนใจ

ถ้อยคำหวาน ขานรับ กับใจเหงา
รักของเรา คงมั่น ไม่หวั่นไหว
น้ำตาคลอ รินหลั่ง อ่านครั้งใด
เจ้าเขียนไว้ “รอพี่ นี้คนเดียว”

แต่วันนี้ ไม่มีแล้ว แก้วตาพี่
โถ คนดี หายลับ ไม่แลเหลียว
อดีตรัก ครั้งเก่า ดั่งคมเคียว
ที่คอยเทียว บาดใจ ให้คร่ำครวญ

 

“ปรางค์  สามยอด”

แบบว่า ยังเจ็บอยู่ลึกๆอ่ะนะ 

[..ทักษมน..]

จะตามดู จดหมายรัก ของนักรบ
ใครจะพบ? เจ้าของ ปองสงวน
เห็นแต่มอง ซองยับ กับ ทบทวน
และใจจวน จะขาดใจ เสียดายแทน

หยิบมามอง หมองช้ำ ซ้ำเปรอะเปียก
จดหมายเรียก น้ำตาลาด ปาดต้นแขน
จากคนเคย ครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นแฟน
แต่ขาดแคลน น้ำใจ...จึงไกลกัน[/color]

[เมฆา...]

                                    จดหมายรัก...ที่ยังไม่ทันได้ส่ง..                                   
                                ...บรรจงเขียน เวียนสลัก รักอักษร
                                                ถึงโฉมเจ้าบังอรก่อนปีใหม่
                                                  รักแน่แท้ แม่โฉมงาม คือความใน
                                                    หวังส่งให้ งามงอน ตอนสิ้นปี
                                          ...ด้วยความรัก ปักใจ ที่ให้เจ้า
                                                ล้วนเสลา เคล้าคลุก สุขเหลือที่
                                                  จะบรรยาย ขยายความ ตามที่มี
                                                     คงล้นปรี่ ล้นกรอบ ขอบเรียงราย
                                          ...พับจดหมายใส่ซอง หวังปองยิ่ง
                                                อยากให้ถึง มือหญิง เหนือสิ่งหมาย
                                                  ลมเจ้ากรรม กระหน่ำซัด พัดกลับกลาย
                                                     ประดุจคล้าย  วายคลาด กระดาษลอย
                                          ...ตามด้วยเสียง โห่ร้อง ก้องระทึก
      ****ใครมีมะกรูด มาแลกมะนาว ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขย เอาวะเอาเว้ย ลูกเขย ตะละล๊าๆๆๆๆ******                                        ในสำนึก ตรึกใน หัวใจกร่อย
                                                  ขบวนแห่ แลขันหมาก มากเป็นร้อย
                                                     แห่ไปบ้าน น้องกลอย  พลอยตะลึง
                                          ...แข้งขาสั่น หงันงก หนอ..อกเอ๋ย
                                                ถูกเขาแย่ง   ตำแหน่งเขย  ไปเกยขึง
                                                  ดั่งฟ้าผ่า มากลางใจ  ไหวคำนึง
                                                     เหลือเพียงหนึ่ง คำวอน ก่อนลาไกล
                                          ...เก็บจดหมาย บรรยาย สายทางรัก
                                               ทางสายหลัก จักสุด จุดพลิกไหว
                                                  จบลงแล้ว แนวรัก เคยปักใจ
                                                    ขออวยชัย ให้เธอ เจอสิ่งดี......

                                                        (เมฆา...)
     

[กวีพเนจร]

จับปากกาน้ำตาพาหลั่งใหล
เขียนลงในกระดาษยับที่สับสน
ร้อยเรื่องราวผ่านหัวใจที่ทุกข์ทน
ส่งให้คนใจด้านชาจากลาไป

เขียนด้วยรักสลักไว้ในน้ำตา
หยดหล่นมาผ่านภาษาบรรจงใส่
คำว่า"รัก"หยาดน้ำตาพารดใน
เป็นคราบไคลบนกระดาษที่จาษจาร

หากเธออ่านกระดาษยับฉบับหนึ่ง
กับถ้อยคำซึ้งๆช้ำเผาผลาญ
เขียนจากใจในแผ่นน้อยรอยเปื้อนปาน
น้องเปิดอ่านอาจจะรู้ประตูใจ

[GreenMonkey]

ทุกคมขีด ถ้อยคำ ยังจำจด
ทุกคมรส ถ้อยหวาน ยังซ่านจิต
ทุกคมคำ ถ้อยเขียน ยังเวียนชิด
ทุกคมคิด ถ้อยเอ่ย ยังเปรยมา

เมื่อเปิดอ่าน จดหมาย ที่ได้รับ
ยังซึมซับ ความคิดถึง คะนึงหา
เหมือนเปิดใจ เปิดรับ กับสองตา
ที่บอกว่า รักรัก รักฉันนี้

แม้ตัวไกล ใจใกล้ อุ่นไอถ้อย
ที่เรียงร้อย คำหวาน อันล้นปรี่
หยิบเปิดอ่าน ยิ่งซึ้ง ตรึงฤดี
คิดถึงพี่ ผู้ส่งมา เมื่อลาไกล

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

^^ ครั้งแรกเลยครับ ติชมด้วยนะครับ ^^

[ธาตรี พฤกษา]

"จดหมายยับ..ฉบับหนึ่ง?"

๐

๐ เปิดจดหมายที่ยับกลับมาอ่าน
ทุกถ้อยสารสถิตติดฝังแน่น
ภาพความรักดื่มด่ำคล้ายรำแพน
เสมอแม้นยามนี้ยังมีเธอ

๐ เธอรู้ไหมฉันอ่านเป็นพันรอบ
ทุกครั้งขอบรอบตาก็พาเอ่อ
สะกดกลั้นทุกครั้งสั่งใจเออ
แต่ยามเผลอน้ำตาบ่าทุกที

๐ กระดาษอื่นหมื่นแสนไม่แหนหวง
ถ้อยลายมือพุ่มพวงปวงสักขี
ร่างบันทึกยืนยันขวัญชีวี
ว่าเคยมีฉันอยู่คู่หัวใจ

๐ ทุกบรรทัดมักมีคำที่รัก
ที่เธอจักขีดเน้นด้วยเส้นใหญ่
ถ้อยฉอเลาะงดงามความห่วงใย
อ่านวนไปวนมาหวานอารมณ์

๐ ยามใดที่ความเหงาเข้าเหยียบย่าง
เหมือนโลกคว้างกลางครันสวรรค์หม่น
ถ้อยคำเธอพาข้ามความมืดมน
ให้ผ่านพ้นเกิดยิ้มจนปริ่มทรวง

๐ อ่านจดหมายที่ยับก่อนพับเก็บ
รู้สึกเจ็บกับอดีตที่ขีดล่วง
ลิ้มถ้อยหวานวารเก่าเงาพุ่มพวง
ทุกข์ก็หน่วงวันนี้ไม่มีเธอ..

เป็นกระทู้ที่ชอบที่สุดในบ้านกลอน.....โอ๊ย....ผมดูหนังรักโรแมนติกอยู่หรือป่าวครับเนี่ย...ท่าทางจะยาวเสียด้วย