คนจะเลว ก็เลว ที่สันดาน
เกิดจากการ สั่งสม ที่หลากหลาย
คิดจะแก้ แสนยาก เกิดบรรยาย
เหล่าผองชน เหนื่อยหน่าย ตามตามกัน
คนจะพาล ก็พาล ที่นิสัย
ด้วยหลงไป ใจคะนอง ปองสุขสันต์
ซึ่งอุบัติ จากแวบคิด ชั่วคืนวัน
และเหหัน หลงทิศ จึงผิดทาง
คนจะดี ก็ดี ที่จิตใจ
ตามคว้าไขว่ ค่าตน ใช่เอ่ยอ้าง
คนที่ดี ก็ดี มิเจือจาง
และสรรค์สร้าง ทุกอย่าง ให้เชยชม
ไม่เป็นไร หากคิด จะกลับตัว
อย่าไปกลัว ความดี ที่สุขสม
แต่จงกลัว ความชั่ว ที่ขื่นตรม
เพราะสังคม พร้อมที่จะ...ให้อภัย
******************************************
สรุป
คนจะเลว ก็เลว ที่สันดาน
คนจะพาล ก็พาล ที่นิสัย
คนจะดี ก็ดี ที่จิตใจ
ไม่เป็นไร หากคิด จะกลับตัว
******************************************
อนึ่ง .... กลอนบทนี้แต่งไว้เมื่อนานมาหลายปีแล้วล่ะคะ
เมื่อตอนที่เริ่มหัดแต่งได้ไม่นาน
ปล. งานเขียนชิ้นนี้ ก็อบมาจากต้นฉบับที่แต่งไว้แต่แรกเลยคะ ไม่ีมการมาแก้ไขด้วย
******************************************
เกี่ยวกับกลอนบทนี้
กลอน บทนี้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ซึ่งเราได้แต่งกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งสนิทมาก ตอนแรกก็เพียงแค่คิดจะเขียนเป็นคำคมส่งประกวด แต่ก็ไม่ได้ส่ง เพราะแต่งเสร็จแล้วลืมทิ้งไว้(มันอยู่ในลังเศษกระดาษด้วยแหละคะ เหอๆ) แต่พอมาเจอ เราก็เลยหาเนื้อความใส่เข้าไป จะได้ดูยาวๆ ครั้งจะลงแค่ บทเดียวก็ยังไงอยู่ เลยเอาแต่ละวรรคมาแต่งต่อ และให้รับได้กับทุกบท จึงออกมาด้วยประการฉะนี้ อีกอย่าง กลอนบทนี้ไม่ได้สื่อถึงอะไรทั้งสิ้น นอกจากรางวัลของคำคมซึ่งเมื่อ 3 ปีก่อนอยากจะได้ (แต่ตอนนี้มันหมดไปนานแล้วแหละ -*-) แต่ก็เอาเถอะคะ เพื่อความจรรโลงใจของคนชอบเขียน
สนุกไปวันๆ สาระนั้นหาไม่มี -^_^-[/size]
