ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เจ้าชายตัวจริง?"
๐
๐ ภาพดอกไม้หลายช่อต่างรอยื่น
กับยิ้มรื่นรอบด้านปานสวรรค์
ฉันจูงมือเธอยิ้มพริ้มพร้อมกัน
จ้าละหวั่นไฟแฟลชแผดเข้าตา

๐ คนปรบมือให้เราด้วยเขาปลื้ม
ต่างดูดดื่มหัวใจใคร่หรรษา
คือเจ้าหญิงเจ้าชายในเพลา
ฉากล้ำค่าจบบทสดสวยงาม

๐ ในชั่วโมงยามตรึกบันทึกฝัน   
ราวกับห้วงนิรันดร์อันอร่าม
เธอเยื้องย่างดั่งดาวพราวทั้งยาม
ฉันวาบหวามทุกครั้งอย่างเรื่องจริง

๐ คือสัมผัสเธอได้ใกล้ที่สุด
ที่บุรุษคนหนึ่งพึงรักหญิง
มันซ่อนอยู่ภายในหากไหวติง
ภาพทุกสิ่งแสดงด้วยแรงรัก

๐ ลอบแอบควักรักจริงทิ้งใส่บท
ขอเก็บภาพงามงดด้วยบทหลัก
เสี้ยวเวลาของฉันแม้สั้นนัก
ขอทึกทักเพียงนิดสิทธิ์เจ้าชาย

๐ แล้วแสงไฟแฟลชซาม่านพาปิด
มือที่จูงหมดสิทธิ์สิ้นฤทธิ์พ่าย
เธอเหลียวหารักจริงทิ้งนิยาย
โผหากายหลังม่าน..นั่นตัวจริง?"

ระนาดเอก

..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต..

[gizon]

จะบทร้อย พันหมื่น ใครยื่นให้
ฉันเล่นได้ แนบเนียน เพียรสร้างสรรค์
แต่เมื่อฉาก ปิดจบ ลงครบครัน
ขอเป็นฉัน ตัวจริง ทิ้งมายา

เพราะหัวใจ มิอาจแสร้ง หรือเสกสรรค์
มิอาจพร่ำ จำนรรจ์ เพียงหรรษา
บทบาทหรู ไว้ดู เพียงหลอกตา
หลังปิดม่าน มายา คือตัวจริง




(แฮะแฮะ .. รู้สักเหมือนไม่ค่อยเข้ากับเค้าเท่าไหร่เลย)

[Kotchanan]

ราวเชื่อมโยงโมงยามข้ามชาติภพ
พริบที่สบตาซึ้งตรึงทุกสิ่ง
ภาพดอกรักหลากช่อลอออิง-
ผุดชัดยิ่ง จริง-ฝัน แต่นั้นมา

เปิดตำนานบันทึกผนึกรัก
ปิดมิติจมปลักเหงาหนักหนา
ปาฏิหาริย์โยงใยใช่มายา
เมื่อแววตาเจ้าชาย..ระบายยิ้ม

           

[ระนาดเอก]

๐ ราวเชื่อมโยงโมงยามข้ามชาติภพ
พริบที่สบตาซึ้งตรึงทุกสิ่ง
ภาพดอกรักหลากช่อลอออิง-
ผุดชัดยิ่ง จริง-ฝัน แต่นั้นมา

๐ เปิดตำนานจารึกผนึกรัก
ปิดมิติจมปลักเหงาหนักหนา
ปาฏิหาริย์โยงใยใช่มายา
เมื่อแววตาเจ้าชาย..ระบายยิ้ม..(กชนันท์)

๐ กอดเธอด้วยหัวใจ ณ ในบท
ละครรสอ่อนหวานปานจุ๋มจิ๋ม
สัมผัสเธอถ้อยขับประทับพิมพ์
แตะตรงริมเปลือกตาให้ซามนต์

๐ อยากให้ใจเธอคล้ายในท้องเรื่อง
รักเจ้าชายต่อเนื่องรุ่งเรืองผล
ร่างเรากลืนมิตินี้บัดดล
ทั้งสองคนครองรักภักดิ์ยั่งยืน..(ระนาดเอก)

[ฌลา]

ปิดลงแล้ว...ม่านมายา...
เจ้าหญิงกลายเป็นคนธรรมดา...เพียงเท่านั้น
จากที่สวยงดงาม...กลับกลายเป็นเพียงความ...สามัญ
จากที่เลิศลอยเหมือนนางสวรรค์...ก็เหลือเพียงแค่ฉัน...คนธรรมดา

ไม่ได้เลิศเลอไปกว่า...ใครใคร
ไม่ได้มีความหมาย...ให้เจ้าชายห่วงหา
เมื่อปิดบทจบตอน...ก็เหลือเพียงความรานรอนและน้ำตา..
ไม่มีเจ้าชายไม่มีรถม้า...ไม่เหลือค่า...ใดใด

...เพราะเป็นเพียงคน...ธรรมดา
เจ้าชายเลยไม่เห็นค่า...ใช่ไหม?
ทันที่ที่ปิดม่าน...เจ้าชายก็มองผ่านเลยไป..
เหลือเพียงฉันที่หวั่นไหว...และแอบร้องไห้...ลำพัง