ตำนานรักของดอกแค

เห็นดอกแคแน่นิ่งจริงเลยเจ้า
คงจะเหงาเปล่าจิตไม่คิดฝัน
แต่ก่อนเคยมีรักปักชีวัน
เหตุใดกันเจ้ายืนต้นอยู่คนเดียว

ตำนานเก่าเล่ามาในคราก่อน
พุ่มขจรดอกแคไม่แน่นิ่ง
ยังมีดอก"ไม่แค"คอยแนบอิง
สุขใจจริงไหมเล่าเจ้าดอกแค

แต่แล้วมาอยู่ดีๆมีดอกหนึ่ง
ดอกที่ซึ่งสีทองส่องเฉิดฉาย
ดอกไม่แคตกหลุมรักห็หักลาย
เปลี่ยนเส้ยสายไปอิงแอบแนบดอกทอง

น้ำตาตกฟกช้ำระกำจิต
"แคไม่คิดจะโดนทิ้งแล้วชิงหนี
ใยไม่แคเลิกราไม่ปรานี
ปล่อยฤดีแคเหงาเฝ้ารอคอย"

ดอกไม่แคแค่ได้ยินคนเคยรัก
ใจก็จักลังเลเริ่มเหหัน
ดอกทองเห็นดอกไม่แคชะแง้งัน
จึงเริ่มสรรเสกหามารยาลวง

"ไม่แค..เจ้าลืมเขาได้มิใช่หรือ
นางนั่นคือ"แคเหี่ยวเหี่ยว"ใยเหลียวหลัง
สบตาข้าแล้วเจ้าจงรับฟัง
ข้านั้นยังรอไม่แค..แค่ตัดใจ"

"เจ้านั้นมันดอกทองของมีค่า
แต่ตัวข้าดอกไม่แคแค่ฝันใฝ่
ตัวเจ้าอยู่สูงกว่าข้าเข้าใจ
แม้จากไปก็ไม่ว่าข้าไม่แค"

ด้วยโมโหโกรธาวาจานั้น
ดอกทองสั่นด้วยความชังที่ฝังจิต
จึงสะบัดเกสรที่ซ่อนพิษ
หมายชีวิตดอกแคให้แพ้ภัย

แล้วทันใดดอกไม่แคก็แน่นิ่ง
ด้วยรีบวิ่งไวว่องต้องเกสร
เพื่อรับแทนดอกแคแม่บังอร
จนล้มนอนนิ่งแน่นับแต่นั้น

ดอกทองเห็นเช่นนั้นพลันวิ่งหนี
ข้ามวารีลัดป่าพณาสัณฑ์
มาถึงเมืองมนุษย์ในเร็ววัน
แฝงร่างอันสีทองเข้าครองคน

ส่วนดอกแคกับไม่แคคงจะรู้
ว่าทั้งคู่ต้องจากพรากสังขาร
ดอกแคนำดอกไม่แคลอยอังคาร
แล้วซมซานยืนต้นอยู่คนเดียว

คงรู้โทษของไม่แคเป็นแน่แล้ว
คงไม่แคล้วเสียจริงสิ่งทั้งสอง
นั่นก็คือดอกแคและดอกทอง
จงไตร่ตรองอย่าไม่แคร์จนแชเชือน

เล่ามาตั้งนาน มีสาระตรงบทสุดท้ายนี่แหละ - -"
ปล.กลอนนี้ ไม่มีสัมผัสระหว่างบทนะครับ....ขี้เกียจ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ตำนานรักของดอกแค (อ่าน 4692 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้