สิ่งที่หวัง ยังรางเลือน เหมือนเดือนสาง
ยังคงว่าง เปล่าดาย ไปไม่ถึง
เฝ้ารอคอย ความสำเร็จ เสร็จสมตรึง
ในก้นบึ้ง ใจปวดปร่า ล้าทรุดตรง
ความเงียบยัง วังเวง ดุจเพลงเศร้า
ทำใจร้าว ผ่าวสลาย กลายเป็นผง
ดวงใจหมาย คลายลดน้อย ถดถอยลง
ไม่มั่นคง ตรงใจจินต์ ช่างหินเกิน
อุปสรรค คักครั่นล้น ท่วมท้นจิต
ใช้ชีวิต คิดตริตรอง ตามปองเผิน
พบแต่พลาด จนขลาดใจ ให้สู้เดิน
อยากขอเอิ้น เชิญกำลัง ฝั่งกายา
แม้แต่ฟ้า ยังลาดิน สิ้นหยาดฝน
เมฆหมองหม่น กาฬกลาย ในเวหา
จึ่งนั่งคอย น้อยใจโชค โยกชะตา
ทำอุรา ข้าร้อนรุ่ม ดั่งสุมไฟ
คงสิ้นหวัง นั่งรอ ขอแต่โชค
คงต้องโศก โศกา น้ำตาไหล
ไร้วี่แวว แนวคนดี ที่แนะใจ
ใครหนอใคร ให้ยาดี ชี้นำทาง
โอ้ความหนาว เจ้าช่างร้าย ใจแสนโหด
เจ้าพิโรธ โกรธใคร ใยถากถาง
แม้คนที่ มีแต่หวัง ยังเลือนลาง
ต้องหนาวร้าง ร่างไหวแรง แข่งตาวัน
เจ้าลมหนาว ช่างหนาวสั่น วันสิ้นหวัง
ได้แต่นั่ง ฝั่งกายลง ตรงความฝัน
ทรหด ก็อดทน จนกัดฟัน
เจ้ามักหยัน เหยียบย่ำ ซ้ำชีวา
แม้พรุ่งนี้ หากมีให้ ข้าได้หวัง
ก็คงยัง หวังไว้ ใจไคว่หา
ยังต้องการ ขานรับ กับกายา
ให้หวังข้า น่าสมหวัง ดั่งใจจินต์
