ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[อินทรวิเชียร]

สายลมเจ้าพัดผ่านใบไม้ไหว

โบกโบยไปให้ใครได้ค้นหา

มีใครไหมแลเห็นเจ้ามีน้ำตา

บอกผ่านฟ้าและสายฝนเจ้าเฝ้ารอ

สายน้ำตาจากใบไม้ดูเศร้าสร้อย

เจ้าเฝ้าคอยหยาดน้ำแห่งสายฝน

เจ้ารอจนเหี่ยวแห่งและอับจน

รอสายฝนปนเปื้อนทั้งน้ำตา...

[สายลมสีขาว]

สะบัดโบก พลิ้วแผ่ว แว่วห่วงฟ้า
สะอื้นมา ตามลม ที่พบผ่าน
สะสมจิต ตั้งมั่น ครั้งวันวาน
สะท้านกาล พื้นฟ้า และแผ่นดิน

จะร่ำไห้ ไปใย เจ้าใบไม้
จะแว่วไหว ไปใย ให้เปลืองสินธุ์
จะคร่ำครวญ ไปใย ให้เปื้อนดิน
จะไหลริน ทำไม ซึ่งน้ำตา

เจ้าใบไม้ เจ้านั้น เคยรู้ไหม
ว่าสายลม ห่วงใย ในพฤกษา
คอยพัดแผ่ว เป็นเพื่อน พรรณนา
คอยสรรหา ทุกอย่าง มาปลอบโยน

ด้วยเพียงหวัง ตัวเจ้า จะเติบใหญ่
เพื่อผลิใบ ชูก้าน หยั่งรากโคน
สะพรั่งดอก ออกผล ให้กลิ่นโชน
เพื่อโพดโผน ไปสู่ นภาไกล

[bourana]

ใบไม้ปลิดปลิวพริ้วไหวคล้ายน้ำตา
แม้ตอนนี้ไม่ได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของฉัน
แต่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกภายในที่ตีบตัน
ไม่ได้กลั้น..แต่อาจเป็นเพราะมันตีบตันในหัวใจ

คล้าย-คล้ายคนเพิ่งโดนรถชน
ยังไม่รู้สึกตนว่าเจ็บขนาดไหน
ต้องรอเวลาให้นานออกไป
แล้วถึงจะสัมผัสได้..ว่าปางตายเลยทีเดียว

[อินทรวิเชียร]

เจ้าสายลมโบกโบยผ่านใบไม้

เจ้ามาไกลฝากใจให้ค้นหา

เจ้าก็รู้เจ้าเหงาเฝ้าเวลา

เจ้าหวังว่าเพียงใบไม้ได้เฝ้ามอง

พอใบไม้ได้รับรู้ถึงความเหงา

พอความเศร้าเข้ามาถึงซึ่งสมอง

พอความรู้สึกเข้ามาสิ่งหมายปอง

พอความหมองจากใจให้หมดไป

หวังสายลมพัดผ่านให้หายเศร้า

หวังความเหงาผ่านไปถึงฟ้าใส

หวังความทุกข์หมดสิ้นซึ่งสายใย

หวังจากใจให้เจ้าช่วยดูแล

จากความหวังที่เฝ้ารอให้หายเหงา

จากความเศร้าหวังเจ้าเฝ้าเท็กแคร์

จากความคิดลิขิตฟ้าใช่หรือแน่

จากความแพ้ที่สิ้นหวังใครหมายปอง