รักแท้คือเธอใช้ไหม ตอนจบ...

ผมกลับมาห้อง อาบน้ำนอนปกติ พลอยหลับไปแล้ว แต่ผมยังข่มตาหลับไม่ลงลุกไปห้องน้ำ พยายามโทรหา
น้ำแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ก็กลับเข้ามานอน คิดว่าวันรุ่งขึ้นคงได้เจอเธอที่ทำงาน ค่อยขอบคุณเธอ ผมมา
ถึงที่ทำงานวันนี้แต่เช้า เห็นลูกน้องของน้ำยืนคุยกันว่า ?น่าเสียดายพี่น้ำเนอะ ไม่รู้หัวหน้าใหม่จะเป็นยัง
ไง เซ็งเลยพี่น้ำไม่น่าลาออกกะทันหันเลย? ผมนี่เหมือนทั้งโลกหยุดหมุนเลยครับ ผมรีบถามน้องๆ ว่า ?
อะไรนะ น้ำลาออกแล้วเหรอ ออกวันไหนแล้ววันนี้มาทำงานป่ะ? น้องๆ บอกว่า ?พี่น้ำไม่มาแล้วค่ะ เมื่อ
วานเค้าทำงานวันสุดท้าย? ผมแทบช๊อกครับ รีบลางานหัวหน้า บอกว่ามีธุระด่วนที่บ้าน ขับรถไปหาน้ำที่
บ้าน พอไปถึงหน้าบ้าน ผมช๊อคอีกครั้งครับ ผมเห็นป้ายประกาศขายบ้านแล้วน้ำไปไหน น้ำอยู่ที่ไหนป้อง
อยากเจอน้ำ ผมร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ไม่อายสายตาคน ผมรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก ผมขับรถไปทุก
ที่ที่ผมเคยไปกับน้ำ ผมหวังไว้ลึกๆ ว่าผมจะเจอน้ำ วันนี้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลียขับรถไปเรื่อยเปื่อยกลับมา
บ้านตอนเย็นผมแทบหมดแรง ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ ลืมตาตื่นขึ้นมาผมเห็นหน้าน้ำ ผมเรียกชื่อน้ำ น้ำ แต่
ไม่ใช่เป็นพลอย พลอยเช็ดตัวผมอยู่ แล้วบอกกับผมว่า ?พี่ป้อง วันอาทิตย์หน้านี้พี่ป้องว่างมั้ยคะ พลอย
อยากให้พี่ป้องเจอคนๆ หนึ่ง?ผมลุกพรวด คิดว่าเป็นน้ำ ?รีบเขย่าตัวพลอยว่าใครๆ พลอยใคร? พลอยสี
หน้าเปลี่ยน เหมือนกลัวๆ ?เธอบอกว่าเดี๋ยววันนั้นพี่ป้องก็รู้เองแหละค่ะ? ผมดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก วัน
อาทิตย์ผมต้องได้เจอน้ำ ผมได้เจอน้ำอีกครั้งหนึ่งแล้ว ผมนอนหลับเป็นตายครับคืนนี้ เพราะผมไม่ได้นอน
มาหลายวัน พอถึงวันอาทิตย์ ผมนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ถามพลอยว่า ?เมื่อไหร่จะมาอ่ะ คนที่ว่าอ่ะ
อยากเจอเร็วๆ? สีหน้าพลอยไม่สู้ดีนัก เธอถอนหายใจเป็นพักๆ นี่ผมทำให้พลอยรู้สึกแย่อยู่หรือเปล่านี่ ผม
เดินไปหาพลอยแล้วกอดเธอ เธอเหมือนรับรู้ได้ว่าอ้อมกอดนี้ได้เย็นชาไปแล้ว เธอไม่ค่อยกอดผม เธอ
เหมือนเกร็งๆ ผมเข้าใจเธอดีครับ เธอคงกำลังสับสนและเสียใจ เธอคงจะน้อยใจผมที่ให้ความสนใจกับ
น้ำคนที่กำลังจะมาวันนี้ ผมลูบผมพลอยเบาๆ เธอกอดผมแล้วร้องไห้ ผมถามว่า ?พลอยร้องไห้ทำไมคะ พี่
อยู่ตรงนี้แล้วไง พี่อยู่กับพลอยนะ? พลอยไม่พูดอะไรร้องไห้สะอึกสะอื้น พักนึงเสียงออดหน้าบ้านดัง ผม
ผละจากพลอยรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้า
บ้านหวังว่าจะเจอน้ำเป็นคนแรก ผมรีบเปิดประตู แต่.....สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ
ไม่เกิน 25 ปี ยืนอยู่ ผมผิดหวังอย่างแรงนึกว่าน้ำซะอีก ผมถามว่า ?มาหาใครครับ ? ผู้ชายคนนั้นยกมือ
ไหว้ผม แล้วพูดว่า ?พี่ป้องเหรอครับ สวัสดีครับ ผมต้นนะครับ? ผมงงครับ ใครกันหว่า แต่ก็ยกมือรับไหว้
ชายคนนั้นถามต่อว่า ?พลอยอยู่ข้างในเหรอครับ? ผมพยักหน้า สงสัยเป็นญาติพลอยมั้ง พักนึงพลอยเดินมา
แต่เธอเดินผ่านผมไปจูงมือผู้ชายคนนั้น มายืนตรงหน้าผมผมก็ยังคิดว่าเป็นพี่ชายหรือน้องชายเค้าอยู่ดี
พลอยพูดว่า ?พี่ป้องคะ นี่ต้นค่ะ ต้นกับพลอย เอ่อ.........เราคบกันมา 7 เดือนแล้วค่ะ? ผมเหมือน
โดนฆ้อนปอนทุบหัว อึ้ง นิ่ง งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น หน้าถอดสี
พลอยกับต้นเราคุยกันรู้เรื่อง เราไม่ได้แตกต่างกันมาก คบกับพี่ป้องพลอยก็เหมือนเป็นภาระทุกอย่างค่ะ
พลอยกลัวค่ะ กลัวว่าวันหนึ่งพี่ป้องจะไปเจอคนที่ดีกว่าแล้วทิ้งพลอยไป พลอยกลัวว่าพลอยจะทำอะไรให้พี่
ป้องไม่พอใจ พลอยก็มีความสุขที่ได้รักกับพี่ป้อง แต่เราต่างกันเกินไปค่ะ ต้นเค้ารับรู้แล้วก็เข้าใจพลอยมา
ตลอด ต้นเค้าเป็นคนดีค่ะ พี่ป้องคะ พี่ป้องปล่อยพลอยไปเถอะนะคะ?
พลอยพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่ยังจับมือผู้ชายคนนั้นไม่ปล่อย ผมไม่รู้จะพูดอะไรครับ ยืนกำมือตัวเอง
แน่น ร้องก็ร้องไม่ออกยังงงกับเหตุการณ์อยู่นั่นเอง คนที่ผมคิดว่าเค้าไม่มีวันทิ้งผมไปไหน คนที่ผมคิดว่า
เค้าเหมาะสมแล้วกับผม คนที่ผมคิดว่าเค้านี่แหละดีที่สุดแล้ว รักผม ดูแลผม เทิดทูนผม ผมจะไม่มีวันทำ
เธอเสียใจ เค้ากลับเป็นคนทิ้งผมเองอย่างนั้นเหรอ น้ำตาผมเริ่มไหล ผมคิดถึงน้ำมากที่สุด ผมมันโง่ ที่
ผมทิ้งน้ำไป แล้ววันนี้ พลอยคนที่ผมคิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับชีวิตผม เธอกลับทิ้งผมไป สมองผมเต็มไปด้วย
เรื่องราวต่างๆ แต่ก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ผมพูดออกไปว่า ?ถ้าพลอยคิดว่าพลอยอยู่กับเค้าแล้วมีความ
สุข พี่ก็ไม่ดึงพลอยไว้ ก็ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน ต้น ผมฝากพลอยด้วยนะ? พูดจบผมก็ขับรถออกจากบ้านไป
ขับไปเรื่อยเปื่อยครับ ออกไปถึงพัทยาตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมนั่งอยู่ริมชายหาด นั่งคิดอะไรไปเรื่อย
เปื่อย

คิดว่า ป่านนี้พลอยคงเก็บของไปหมดแล้ว สองปีที่ผ่านมา ไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ จบกันง่ายๆ อย่างนี้
น่ะเหรอ แล้วสามเดือนกับน้ำ มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ผมกลับโยนมันทิ้งไป ผม
ไม่โกรธพลอย ผมก็ทำผิดกับเธอเพียงแต่ว่าผมคิดว่าผมเลือกเธอเป็นปลายทางของผมแล้ว ผมเลยต้อง
หยุดความสัมพันธ์กับน้ำ เพราะไม่อยากทำให้พลอยต้องเจ็บแล้วก็เสียใจ แต่ผลสุดท้ายผมเองที่เป็นคนเสีย
ใจ ผู้ชายคนนั้นคงดูแลพลอยเป็นอย่างดีในช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ดูแลเธอ เพราะผมไม่เคยดูแลพลอยมีแต่
พลอยดูแลผม วันนี้ ไม่มีทั้งพลอยไม่มีทั้งน้ำ ผมกลับมาทบทวนเรื่องราวต่างๆ ว่าอะไรเป็นอะไร ผมทำให้
น้ำเสียใจมากมายเหลือเกิน พลอยเองยังไม่รู้เรื่องอะไรระหว่างผมกับน้ำเธอจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร
แล้วตอนนี้เธอก็ไปมีความสุขกับคนที่เค้ารักเธอมากกว่าผมแล้ว สรุปแล้ว พลอยเป็นคนที่โชคดีที่สุด ถึงแม้
ว่าครั้งหนึ่งเธอจะเป็นคนโง่ที่สุดที่ถูกผมนอกใจก็ตาม แต่บางทีการไม่รู้อะไรเลยมันก็เป็นการดีสำหรับคน
บางคน ตอนนี้ผม
คิดถึงน้ำมากที่สุด ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ เธอจะเจ็บปวดและเสียใจมากมายแค่ไหนนะ ตอนที่ผม
ทิ้งเธอไป ผมคิดแล้วผมก็เจ็บเองครับ ผมชอบขับรถไปในที่ๆ ผมเคยไปกับน้ำ จะว่าไป 2 ปีที่ผมคบกับ
พลอยเราแทบไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลยผมเลยไม่ค่อยมีสถานที่พิเศษ แล้วก็ไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรสัก
เท่าไหร่ แต่กับน้ำแค่เวลาสามเดือนเราไปไหนมาไหนกันเกือบทั่วประเทศไทย ผมชอบถ่ายรูปให้เธอ
เธอเองก็ชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว น่าเสียดายที่รูปอยู่กับน้ำทั้งหมดที่ผมไม่มีเลย เพราะผมกลัวพลอยเห็น รูปคู่ที่
ผมถ่ายกับน้ำเต็มไปด้วยความสุข ผมดูทีไรผมยิ้มได้ทุกที แต่ตอนนี้ผมไม่มีโอกาสได้ดูมันอีกแล้วล่ะ เพราะ
ว่าตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าน้ำอยู่ไหน ผมได้แต่คร่ำครวญแล้วก็ถอนหายใจ เป็นอยู่อย่างนี้เป็นปีๆ ผมไม่คิดมี
ใครอีกเลย ผมใช้ชีวิตของผมมาเรื่อยอยู่คนเดียว นั่งจมอยู่กับอดีต คิดถึงน้ำมากที่สุด
ผมกับพลอยเลิกกันมาแล้ว 1 ปี วันหนึ่งพลอยโทรมาบอกว่า ?พลอยจะแต่งงานแล้วค่ะ พี่ป้องไปได้ไหม
แต่ว่าพลอยแต่งที่ตากนะคะ ไม่รู้พี่ป้องจะว่างหรือเปล่า เดี๋ยวเสาร์นี้เอาการ์ดไปให้นะคะ? ผมยิ้ม ไม่
เสียใจครับ เห็นพลอยมีความสุขผมก็มีความสุข ตอนนั้นน้ำก็คงเป็นเหมือนผมตอนนี้ ที่เห็นผมมีความสุขน้ำก็
มีความสุข เลยจัดงานวันเกิดให้ผมได้อยู่กับพลอย ขอบคุณนะน้ำ ป้องจะไม่มีวันลืมน้ำไปตลอดชีวิต ถ้ามี
โอกาสป้องก็อยากเจอน้ำอีกสักครั้ง ป้องอยากจะบอกน้ำว่า ?น้ำป้องรู้แล้วว่าน้ำคือ ?รักแท้? ของป้อง
ป้องรักน้ำมากที่สุด?

ถ้าน้ำสื่อถึงป้องได้ น้ำคงจะรับรู้ ขอให้น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ป้องอยากเจอน้ำเหลือเกิน ป้องมีเรื่องจะคุย
กับน้ำเยอะแยะไปหมด ป้องจะบอกน้ำว่าป้องรู้สึกกับน้ำยังไง แล้วป้องเป็นยังไง เจ็บแค่ไหนตอนน้ำไม่อยู่
ถ้าน้ำรับรู้ได้ น้ำติดต่อป้องมาทีนะ ผมเมาจนเพ้อเจ้อครับ ผ่านไปนานปีกว่าแล้ว ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เคยลืม
น้ำ ผมทำผิดกับเธอไว้มากเหลือเกิน วันนี้ผมมาทำงานปกติ น้องๆ แซวว่า ?พี่ป้องวันนี้หน้าตาสดใสขึ้นนะ
เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ผมก็นิ่งพักนึง คิดในใจว่า อืมม นานเป็นปีเลยสินะ ที่เราปล่อยเนื้อปล่อยตัว กิน
เหล้าเพื่อให้มันหลับทุกวัน ไม่ได้สนใจดูแลตัวเองเลย วันนี้ผมโกนหนวดโกนเคราหน้าตาก็เลยดูโล่งๆ
น้องๆ มันเลยแปลกใจ ที่เห็นผมดูแปลกไป เปล่าหรอก ผมก็รำคาญมันเหมือนกัน โกนๆ มันซะหน่อยจะได้
หล่อใสเหมือนเดิม ว่าจะเลิกกินเหล้าแล้วเหมือนกัน ดูแก่ลงไปเยอะเลย ผมเดินมาที่โต๊ะทำงาน เปิด
คอม เช็คอีเมลล์ดูซะหน่อยว่าวันนี้มีงานด่วนอะไรบ้าง ผมเห็นอีเมลล์ฉบับหนึ่งเข้ามา ใช้ชื่อว่า ?Mommy
Pong? หัวข้อเรื่อง ?Say hi? ผมนึกว่าเป็นอีเมลล์ขายของ แต่ก็มาฉุกคิดตรงที่ ชื่อนี่แหละ Pong มัน
เหมือนชื่อเราแฮะ ผมรีบเปิดอ่าน ผมถึงกับขนลุก น้ำ น้ำ ส่งเมลล์มาหาผม น้ำอยู่ไหนเนี่ย ผมอ่านข้อ
ความของเธอ มีใจความว่า

?ป้องค่ะ ตอนนี้ป้องคงสบายดีนะคะ พลอยเป็นยังไงบ้าง เธอคงมีความสุขดีเช่นกันใช่ไหม น้ำขอโทษป้อง
นะคะที่ตอนนั้นน้ำเห็นแก่ตัวอยากจะแย่งป้องมาจากพลอย ช่างน่าอายเนอะ คนเรารักกันมาดีๆ อยู่ๆ ก็จะ
ไปแย่งเค้ามาซะงั้น?

อ่านมาถึงตรงนี้ผมน้ำตาคลอครับ น้ำไม่ได้ผิดอะไรหรอก ผมต่างหากที่มันเห็นแก่ตัว น้ำอย่าโทษตัวเองสิ
ผมเจ็บปวดมากมายที่ได้อ่านคำขอโทษจากเธอ ผมอ่านต่อ

?ป้องคะ อีก 6 เดือนป้องก็จะแต่งงานกับพลอยแล้วสิ น้ำดีใจด้วยนะ แต่ว่าน้ำคงไปงานป้องไม่ได้ค่ะ
เพราะว่าตอนนี้น้ำจะเดินยังลำบากเลย 55 ไม่ต้องตกใจค่ะ น้ำไม่ได้เป็นอัมพาต ก็แค่มีบางอย่างในตัว
น้ำที่เปลี่ยนไปก็เท่านั้นเอง?

ผมขมวดคิ้วน้ำอ้วนขึ้นเหรอทำไมต้องเดินลำบาก ผมอ่านต่อ
?ป้องคะ ตอนนี้น้ำมีเจ้าตัวเล็กแล้วค่ะ ใกล้คลอดแล้ว น้ำได้ลูกชายค่ะ น้ำอยากให้เค้าเป็นตัวแทนของ
ป้อง น้ำเลยตั้งชื่อเค้าว่า ?น้องป้อง? ป้องคงไม่ว่าน้ำนะคะ หลังจากวันเกิดป้อง น้ำก็ย้ายมาอยู่ที่ปาย
น้ำชอบที่นี่ค่ะ น้ำคิดว่าน้ำอยากใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ น้ำเลยอุทิศตนให้กับโครงการหลวง น้ำมาเป็นครูดอย
อยู่ที่นี่ค่ะ น้ำมีความสุขที่ได้สอนเด็กๆ เห็นหรือยังล่ะ มาว่าเค้าคุณหนู ตอนนี้เค้าพิสูจน์ให้ป้องเห็นแล้วนะ
ว่าเค้าไม่ได้ติดหรู หรือว่าติดสบายเหมือนที่ป้องคิด 555 อ้อ ลืมบอกไป น้ำแต่งงานกับ ?พี่นิธิ? เค้าเป็น
หัวหน้าป่าไม้ที่นี่ค่ะ น้ำอาจจะตัดสินใจเร็วไปนิดนึงที่คบกับเค้าแค่ไม่ถึงปีก็ตัดสินใจแต่งงานแต่พี่นิธิเป็นคนดี
ค่ะ อบอุ่นเหมือนป้องเลย อุ้ยยย..เจ้าตัวเล็กดิ้นใหญ่แล้ว ป้องกับพลอยก็รีบมีน้องซะนะ อ้อ ขอเป็นลูก
สาวนะ จะได้จับหมั้นกันไว้เลยตั้งแต่ตอนนี้ ขอบคุณป้องนะคะที่ทำให้น้ำรู้จักความรักที่แท้จริง ว่า?รักแท้ไม่
จำเป็นต้องครอบครอง? น้ำรักป้อง น้ำเลยไม่อยากทำให้ป้องต้องลำบากใจในวันนั้น พลอยเค้าก็รักป้อง
ดูแลป้องเป็นอย่างดี ซึ่งน้ำเองอาจจะดูแลป้องได้ดีไม่เท่าพลอย น้ำก็รู้ตัวเองดี ต้องให้ป้องมาคอยดูแลน้ำ
อีก แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านไปแล้ว เราต่างคนก็ต่างมีความสุขบนเส้นทางเดินของตัวเองแล้ว ป้อง
พาพลอยมาเที่ยวปายสิคะ ครอบครัวน้ำจะเป็นไกด์พาเที่ยวเอง ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ ไว้จะส่งรูปเจ้าตัว
เล็กมาให้ดูนะคะ ตอนนี้ดูรูปคุณแม่น้ำไปก่อนนะคะ น้ำส่งรูปตอนน้ำแต่งงานกับรูปตอนอุ้มท้องมาให้ดู ดูแค่
นั้นแหละ 2 รูปพอ มีอะไรก็ติดต่อน้ำมาได้ที่อีเมลล์นี้นะคะ แต่นานๆ จะลงมาเช็คทีนึง ไม่ค่อยได้ใช้
เทคโนโลยีเลยค่ะแต่ก็เป็นความสุขอีกแบบหนึ่ง อ้อ...ป้องคะ น้ำมีอะไรจะบอกค่ะ กำลังลุ้นอยู่ว่าจะได้
บอกเป็นคำพูด หรือบอกผ่านเมลล์ดี ไว้น้ำจะติดต่อมาอีกทีนะคะ รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป I will
always beside you? ผมสงสัยว่าน้ำจะพูดอะไร ทำไมต้องลุ้นด้วย แต่ผมก็จะรอเธอติดต่อมา ผมดูรูป
แต่งงานของน้ำ เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยมากๆ ขนาดจัดงานแบบเรียบง่ายนะ แต่งตัวแบบสาวทางเหนือ
เธอช่างดูสวยเสียจริงๆ ผมไม่น่าโง่ปล่อยเธอไปเลยวันนั้น คิดแล้วเสียดาย แต่ก็ดีใจแล้วที่วันนี้เธอมี
ความสุข เจ้าบ่าวก็ดูดี หล่อกว่าเราอีกแฮะ ส่วนอีกรูปนึง เป็นรูปที่เธออุ้มท้อง มือนึงลูบท้องอีกมือชูท่าไม้
ตาย สองนิ้วของเค้าล่ะ ท่าหากิน เธอยังไม่ลืม ผมมองเธอแล้วก็ยิ้มๆ แต่ในใจก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่
ได้รู้ว่าวันนี้เธอมีเจ้าของแล้ว ผมไม่สามารถกอดเธอได้แบบเดิม หรือว่าไม่สามารถเรียกร้องอะไรกลับ
คืนมาได้อีกแล้ว
ผมตั้งหน้าตั้งตารอการติดต่อมาของน้ำทุกวัน ผมส่งอีเมลล์ไปหาเธอแต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ผมกลับไป
อ่านเมลล์ที่น้ำส่งมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก รอว่าเมื่อไหร่น้ำจะติดต่อมาเสียที สองอาทิตย์ผ่านไป ผมได้รับอีเม
ลล์จากน้ำผมดีใจมากรีบเปิดอีเมลล์ฉบับนั้นอ่านทันที ใจความว่า
?ป้องคะ ป้องจำได้มั้ยว่าเราจากกันนานแค่ไหนแล้ว 1 ปีกับ 6 เดือนที่เราจากกัน น้ำไม่ได้หายไปไหน
ค่ะ น้ำอยู่ข้างๆ ป้องเสมอ ตอนนี้น้องป้องคงอายุครบ 10 เดือนแล้ว....?

ผมงง ก็เมลล์ฉบับที่แล้ว น้ำยังอุ้มท้องอยู่ เจ้าตัวเล็กจะอายุสิบเดือนได้ยังไง

? ป้อง งงใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องงงหรอกค่ะ คืองี้ ตอนน้ำส่งเมลล์หาป้องนี้ น้ำกำลังอุ้มท้องน้องป้องอยู่ครบ
เก้าเดือนพอดี แต่ว่าน้องป้องตัวใหญ่มาก หมอต้องผ่าออกค่ะ ซึ่งอันตรายมาก เพราะว่าน้ำไม่ค่อยแข็ง
แรง ทั้งแม่และลูกไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง น้ำก็เลยลุ้นว่าเราสองคนแม่ลูกจะปลอดภัยดี หรือว่า ลูกจะรอด
หรือน้ำจะรอด หรือว่าเราทั้งคู่จะไม่รอด ไม่มีทางรู้ได้เลยค่ะ ตอนนั้นน้ำกลัวมากๆ แต่ก็ยังหวังลึกๆ ว่า
น้ำจะได้กลับมาบอกกับป้องเองว่าน้ำคลอดลูกแล้ว น้ำเลยเขียนเมลล์ไว้ ตั้งเวลาไว้ส่งให้ป้องวันนี้ ครบ
สิบเดือนพอดี น้ำกะว่าถ้าน้องป้องครบสิบเดือนจะพาไปเยี่ยมป้องที่กรุงเทพ แต่ว่าโชคคงไม่เข้าข้างน้ำ
น้ำเลยไม่มีโอกาสได้พาน้องป้องไปเยี่ยมป้อง ...?

ผมก็ยังงงอยู่ดี นี่น้ำเล่นอะไร พูดอะไรวกวนจนผมงงไปหมด

?นี่คืออีเมลล์อัตโนมัติที่น้ำเตรียมไว้ส่งให้ป้องก่อนที่น้ำจะไปคลอดเมื่อสิบเดือนที่แล้ว ป้องลองเลื่อนขึ้นไปดู
สิคะว่าน้ำเขียนเมลล์นี้ตั้งแต่วันที่เท่าไหร่...? ผมรีบเลื่อนเมาท์ขึ้นไปดู ใช่ เธอเขียนมันไว้นานแล้ว
เขียนเมื่อสิบเดือนที่แล้ว ผมใจหายวูบ ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม

?......คือน้ำไม่รู้ว่าน้ำจะเป็นยังไง น้ำไม่รู้ว่าน้ำจะมีชีวิตรอดกลับมาบอกป้องหรือเปล่า ว่าน้ำคลอด
ลูกของเราแล้ว....? ลูกของเราอะไร ผมงงไปหมดแล้ว แล้วน้ำเป็นอะไร ผมใจเต้นตึกๆ ตักๆ ไม่
เป็นจังหวะ ผมมือสั่น ลากเมาท์อ่านข้อความต่อไป

?....ถ้าป้องได้อ่านเมลล์นี้ นั่นหมายความว่าน้ำไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วนะ ตอนแรกที่น้ำเขียนมันขึ้นมาก็แค่
เขียนไปงั้น ไม่คิดหรอกว่าน้ำจะไปจริงๆ คิดว่าถ้าตัวเองรอดกลับมาก็จะ cancel เมลล์นี้ แล้วโทรไป
บอกป้องแทน...? มาถึงตรงนี้ผมเริ่มขนลุก ตัวชา น้ำตาไหลพรั่งพรู มีเสียงสะอื้นออกมาเล็กน้อย ตา
พร่าไปหมดเพราะน้ำตามันคลอเต็มเบ้าตา น้ำเสียแล้วเหรอ ผมคิดในใจ แล้วน้องป้องคือลูกเราเหรอ

? จริงๆ น้ำอยากจะบอกป้องตั้งนานแล้วว่าตอนที่เราเลิกกัน น้ำท้องได้เดือนนึงแล้วแต่น้ำไม่อยากเป็น
ภาระของป้อง น้ำไม่อยากให้ป้องกับพลอยทะเลาะกัน น้ำเลยตัดสินใจออกจากงานกะทันหัน ไม่อยากให้
ใครรู้ว่าน้ำท้อง น้ำเลยหนีมาใช้ชีวิตอยู่ที่ปายเพราะไม่มีใครรู้จัก น้ำได้เจอกับพี่นิธิ เค้าเป็นคนดีมากเค้า
ขอรับผิดชอบชีวิตน้ำ เค้าอยากดูแลน้ำ เค้ารักน้ำและรักน้องป้องเหมือนลูกแท้ๆ...ตอนนี้น้องป้องอยู่ใน
ความดูแลของเค้า และเป็นลูกที่ถูกต้องตามกฏหมายของพี่นิธิ ป้องจะไปเยี่ยมน้องป้องก็ได้นะ ตามที่อยู่
ข้างล่างนี้.....

ป้องค่ะ น้ำรักป้องนะคะ ลาก่อนค่ะ....น้ำ?

ผมน้ำตาไหลเป็นทาง น้ำ...ป้องไม่มีโอกาสได้เจอน้ำอีกแล้วเหรอ น้ำ...ป้องอยากจะบอกอะไรน้ำอีก
เยอะแยะไปหมดเลย ป้องขอโทษที่ทิ้งน้ำทิ้งลูก ป้องมันเลว ป้องขอโทษนะน้ำ ผมร้องไห้คร่ำครวญอย่าง
ไม่อายสายตาเพื่อนร่วมงาน...ผมนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงานร่วมชั่วโมง...พักหนึ่งก็มีเสียงอีเมลล์เข้ามา
ผมไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่อยู่มือผมดันไปกด enter ทำให้เมลล์นั้นมันถูกเปิดขึ้นมา หน้าจอคอมผมตอนนั้น
มีรูปผมกับน้ำเยอะแยะไปหมดเธอเอารูปคู่ของเรามาแต่งวางทับซ้อนกัน แล้วมีอักษรเขียนไว้ตรงกลาง
ว่า I will always beside you ผมร้องไห้อีกครั้ง ผมเหลือบเห็นข้อความบางอย่าง เธอเขียนไว้
ว่า

?ป้องยังร้องไห้อยู่อีกเหรอ ไม่ร้องแล้วนะ ตอนนี้น้ำมองป้องอยู่บนฟ้านะ เห็นน้ำยิ้มให้ป้องมั้ย ป้องต้อง
เข้มแข็งนะคะ มีเวลาก็ไปเยี่ยมลูกของเราด้วยนะคะ เค้าคงจะน่ารักเหมือนป้อง น้ำไปล่ะนะ ลาก่อน
ตลอดกาลนะคะป้อง รักและคิดถึงป้องเสมอตลอดไป...
........น้ำ?
เย็นวันนั้นผมรีบจัดแจงกระเป๋า ผมจะเดินทางไปปายตามที่อยู่ที่น้ำให้ไว้ วันรุ่งขึ้นสายๆ ผมถึงปาย ผมรีบ
ตรงไปยังบ้านพักกรมป่าไม้ มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งเล่นกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผมเดินเข้าไป รู้สึกขน
ลุกอย่างบอกไม่ถูก ผมถามเด็กผู้หญิงว่า ?นี่ใช่บ้านคุณนิธิหรือเปล่าครับ? เด็กผู้หญิง ขานรับเป็นภาษา
เหนือ ?ใจ่ แล้วเจ้า แต่เปิ้นบ่อยู่ ไปทำงานเจ้า? ผมพอฟังออกเพราะมีน้องที่ทำงานเป็นคนเหนือ ผม
ถามว่า ?นั่น...ใช่น้องป้องหรือเปล่าครับ? เด็กสาวขานรับต่อ ?เจ้า..น้องป้องเจ้า เฮาจื่อ..สุรีย์
เป็นปี้เลี้ยงดูแลเจ้า...นายนิธิจะเข้ามาตอนเที่ยงๆ เจ้า รอปะเปิ้นก่อนนะเจ้า? เด็กสาวบอกให้ผมรอ
พบคุณนิธิตอนเที่ยงเค้าจะเข้ามา ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วขอพี่เลี้ยงอุ้มน้องป้อง ?ผม..เอ่อ..ขออุ้มน้อง
ป้องได้มั้ยครับ? เด็กสาวรีบกุลีกุจอ จัดแจง น้องป้องให้ผมอุ้ม ?อุ้มได้เจ้า เปิ้นน่าฮัก บ่ไห้บ่ฮ้อง เลี้ยง
ง่ายเจ้า? เธอบอกว่าน้องป้องน่ารักไม่งอแง เลี้ยงง่าย ผมอุ้มน้องป้อง มือผมก็สั่นๆ ผมมองน้องป้อง ตา
เค้าเหมือนน้ำมากๆ ผมพูดว่า ?ตาโตบ๊องแบ๊ว เหมือนแม่เลยเนอะตัวเล็กนี่? เด็กสาวรีบสวนมาทันทีว่า
?ใจ่แล้วเจ้า คุณน้ำง้ามงาม บ่น่าอายุสั้นเลย คิดแล้วกะเสียดาย? ผมยิ้มให้สุรีย์แล้วบอกว่า ?ผมขออุ้ม
น้องป้องเดินเล่นนะ? สุรีย์พยักหน้า น้องป้องน่ารักมากตัวใหญ่เกินเด็กอายุสิบเดือน น้องป้องมองหน้าผม
แล้วยิ้มให้ เด็กไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร แต่ความผูกพันลึกๆ ที่เชื่อมต่อถึงกันก็คือสายใยระหว่างพ่อกับลูก
ผมนึกโทษตัวเอง ว่าถ้าผมเลือกน้ำวันนั้น เราก็คงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก หมอที่กรุงเทพคง
ช่วยชีวิตน้ำไว้ได้
ตอนเที่ยงคุณนิธิกลับเข้ามา เหมือนเค้าจะไม่แปลกใจหรือลังเลอะไรเลย เค้ายิ้มให้ผม ผมยกมือไหว้เค้า
คุณนิธิถามผมว่า

?คุณป้องมาถึงนานแล้วหรือ เห็นน้ำเค้าบอกว่าสักวันหนึ่งคุณป้องจะมาที่นี่ ผมก็เตรียมตัวต้อนรับคุณป้องทุก
วันเลยนะนี่? พูดแล้วคุณนิธิก็หัวเราะ
?คะ ครับ ขอบคุณครับ? ผมพูดตะกุกตะกัก
?คุณป้องจะอยู่ที่นี่กี่คืนล่ะครับ? คุณนิธิถาม
?อ๋อ..ก็คงสักสองสามวันล่ะครับ? ผมตอบ
?คุณนิธิครับ ...? ผมเอ่ย
?อ่ะ...ครับว่าไงครับ?คุณนิธิขานรับ
?ผมขอบคุณนะครับที่ดูแลน้ำ ผมทำผิดกับน้ำไว้เยอะผมไม่มีโอกาสได้ชดใช้อะไรให้เธอเลย? ผมก้มหน้าน้ำ
ตาคลอ
?ผมว่าน้ำเค้าเข้าใจทุกอย่างได้ดี น้ำไม่เคยต่อว่าคุณ น้ำพูดถึงคุณเสมอ ผมก็รับรู้ได้ดีว่าหัวใจของน้ำมีแต่
คุณ แต่ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไร แค่ผมได้ดูแลน้ำผมก็มีความสุขแล้ว และน้องป้องเอง ผมก็รักเหมือนลูกแท้
ๆ ของผม? คุณนิธิกล่าวด้วยสีหน้านิ่งๆ
ผมยกมือขอบคุณคุณนิธิอีกครั้งก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มผมก็รีบพาน้องป้องเดินออกไปนอกบ้านเพื่อเดินเล่น

?น้องป้องครับ..เห็นคุณแม่น้ำอยู่บนฟ้าตรงโน้นมั้ยครับ? ผมชี้ขี้นไปบนฟ้า น้องป้องมองหน้าผมด้วยแววตา
ไร้เดียงสา แล้วเค้าก็หัวเราะไปตามประสาเด็ก ผมใช้ชีวิตอยู่กับน้องป้องและคุณนิธิ 3 วันผมก็ต้องกลับ
กรุงเทพ เพราะผมมีงานรออยู่ แต่ทุกครั้งที่ผมมีเวลาว่าง ผมก็จะขึ้นไปปายเพื่อไปหาน้องป้องและคุณนิธิ
ทุกวันนี้คุณนิธิเหมือนเป็นพี่ชายผมคนหนึ่ง เวลาแกลงมาสัมมนาที่กรุงเทพก็จะมาค้างที่บ้านผม คุณนิธิก็ไม่คิด
แต่งงานใหม่ ผมเองก็เหมือนกันผมอยากเก็บรักแท้ของผมไว้ให้น้ำตลอดไป

น้ำถ้าน้ำยังมองลงมาที่ป้องนะ น้ำจะเห็นว่าตอนนี้ป้องมีความสุขดีแล้ว ป้องอาจไม่ได้อยู่ดูแลลูกตลอดเวลา
แต่ว่าน้องป้องโชคดีที่มีพ่อนิธิ ดูแลอยู่ ป้องสัญญาจ๊ะ ว่าป้องจะช่วยพี่นิธิเค้าดูแลน้องป้องตลอดไป เพราะ
น้องป้องเป็นตัวแทนของน้ำ เป็นหัวใจของป้อง ขอบคุณ ?รักแท้ของน้ำ? ที่ทำให้ป้องได้รู้จักการเสียสละ
และให้อภัยในวันที่พลอยทิ้งป้องไป ตอนนี้ไม่มีพลอย ไม่มีน้ำ มีแต่ ?พ่อป้อง? กับ ?ลูกป้อง? ที่นั่งแหงน
มองหน้า ?แม่น้ำ? บนดอยปาย

?น้ำ....ป้องรักน้ำนะ ถ้าย้อนเวลาได้ป้องจะไม่ทำให้น้ำเสียใจ ป้องจะดูแลรักแท้ของน้ำ
ตลอดไป...ป้องรักน้ำเสมอ I will always beside you?

แด่..?แม่น้ำ? หญิงอันเป็นที่รัก ที่จากไป...จาก ?พ่อป้อง?กับ ?ลูกป้อง?

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รักแท้คือเธอใช้ไหม ตอนจบ... (อ่าน 3864 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้