ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพเนจร]

๑

ในราตรีที่เหว่หว้า...อุราเศร้า

มีแต่ความเงียบเหงา...ที่คอยท่า

เสียงหรีดหริ่งเรไร...ในพนา

ช่วยตอกย้ำความเหว่หว้า...ที่ข้ามี

๒

เงยหน้ามองท้องฟ้า...ยามพลบค่ำ

เมฆหมอกดำปกคลุม...เดือนดาวหนี

แม้แต่ฟ้าพาใจเศร้า...ยามราตรี

ดวงชีวีที่สดใส...ใยตรอมตรม

๓

เงียบเหลือเกินคืนนี้...ในห้องว่าง

ความอ้างว้างแวะมา...พาขื่นขม

มาทักทายทายทัก...ใจระทม

ให้ดิ่งจมในห้วง...แห่งน้ำตา

๔

เสียงของความเดียวดาย...ที่ลอยผ่าน

พร้อมห้วงกาลแห่งความเหงา...ที่เพรียกหา

ที่อัดแน่นด้วยความเหงา...ในอุรา

จึงมีความเหว่หว้าในหัวใจ...ที่ช้ำตรม

โพสอยู่ที่ http://www.oknation.net/blog/Theerayutt/2009/02/04/entry-1

[กวีพเนจร]

๑

ที่ตรงนี้กับตรงนั้นต่างกันไหม

ที่ตรงไหนไกลห่างหนทางหรือ

ที่ตรงนี้กับตรงนั้นต่างก็คือ

ที่ยึดถือคือความจริงสิ่งนิรันดร์

๒

หากตรงนั้นมันห่างขวางทางไว้

เพียงหัวใจเรามีกันวันแห่งฝัน

ที่ตรงนี้ยังคิดถึงซึ่งชีวัน

ที่ตรงนั้นยังคิดถึงหรือร้างลา

๓

ที่ทั้งสองมองผ่านยังว่าห่าง

แม้หนทางอุปสรรคมักเหว่หว้า

หากตรงนี้กับตรงนั้นคือชีวา

คงมีฟ้าเป็นปัญหาให้ฝ่าไป

๔

แม้เส้นทางขวางกั้นทางแห่งฝัน

ทุกข์นิรันดร์ถาโถมโรมรันใส่

ที่ตรงนี้กับตรงนั้นที่ว่าไกล

แต่มีใจสองดวงห่วงนิรันดร์

โพสอยู่ที่เดียวกันกับอันแรก

[กวีพเนจร]

ยามอาทิตย์อัสดงลงตรงเขา

นั่งจับเจ่าเหม่อมองท้องฟ้าไกล

เห็นฝูงนกวิหคผกผินไป

พร้อมหัวใจใครบางคนทนเฝ้ารอ


สุริยันลาลับดับจากฟ้า

ดวงจันทราดาราใครร้องขอ

ฟ้าคืนนี้มีจันทร์ดาวพราวไม่พอ

มีคนท้อคิดถึงจึงอ่อนใจ


นั่งฝากใจกับฟ้าค่ำคืนนี้

ให้คนดีมีให้ไม่ไปไหน

แม้วันนี้คนดีอยู่แสนไกล

จะส่งไปให้ใจที่เฝ้ารอ

อยู่ที่เดียวกัน

[สุภาพบุรุษทรชน]

..ได้ยินเสียงเหว่ว้าอุราเศร้า
..ก็ทำเอาหงาลึกนึกเพื่อนเอ๋ย
..ปล่อยตัวเองร้องร่ำพร่ำรำเพย
..ไฉนเลยเคยเศร้ามาเฝ้าคอย

..ที่ตรงนี้ปัจจุบันพลันปรากฏ
..อดีตใช่กำหนดให้ถดถอย
..อนาคตที่พบเห็นเป็นร่องรอย
..ยังเฝ้าคอยคนกล้าให้ท้าทาย.

 ......................................