ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[plaing_piu]

...โอ้ว่า...คะนึง....


๑     เยี่ยมแสงรวีจะละนภา      หทยาก็โรยแรง
ความนัยมิง่ายฤดิแสดง            พลมีบ่คลี่เคลื่อน *


๑     โอ้ว่า..คะนึง ..คำคนพร่ำเอ่ย
นัยยากเฉลย....จริง..เสมือน
เสนาะนักแรกรักเอ๋ย..ครั้นเลยเลือน
อกผ่าวเหมือนสวาทจะขาดรอน


๑     วูบไหวในเร้นหลืบทุกคืบศอก
วังเวงยอกขยอกยากรักจากหลอน
แทบสิ้นลงตรงหน้าแสนอาวรณ์
ใจคนอ่อนแอพ่ายอีกอายนัก


๑     ทรมานนานเกินทนเหินห่าง
ใครเมินหมางร้างเรือนเตือนตระหนัก
ลูกผู้ชายง่ายหรือซื้อใจรัก
เจ้ามีศักดิ์พี่รักศรี..คนมิร้าย


๑     คะนึง..คำย้ำนัยให้หนักจิต
ค่ายิ่งกว่ามิ่งมิตรในเรือนหมาย
มิบังอาจทำผิดพลอยเปื้อนรอยชาย
แม้ไม่ดีแต่มิร้ายทำลายนวล


๑     คงไว้เพียง..คะนึง..ซึ้งนัยถ้อย
ดีกว่ารอยบาปคั้นใจปั่นป่วน
มิต้องโชกโศกซมอารมณ์รวน
สิ้นสงวนนวลตามประณามกัน


๑     คะนึง...จำคำน้องยังก้องอก
มิอาจยกนรกประจานสวรรค์
เล่นคารมคมรักบาดสักวัน
ได้แต่ฝันคั้นใฝ่...ไม่มีจริง



              ๑๑๑๑๑
 

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

โอ้ว่า...คะนึง...ใจได้ซึ้ง..ซึ่งน้ำใจ
โอ้ละเอ..เหว่าว้าไหว...ในวันนี้
คนเคยเลยซึ้ง...ใยวันนึง...ถึงไม่มี
ฉันไม่ดี..หรือฤดี..ของเธอ...ที่เผลอลืมกัน

ครั้นแรกรัก...ก็ใจภักดิ์...สมัครสมาน
พอเริ่มนาน...กาลเวลา....พาหวาดหวั่น
ค่ำพร่ำรัก...ว่ารัก รัก...จักสะบั้น
เธอบั่นคำ...ให้ใจช้ำ...จำน้ำใจ

โอ้คะนึง...ถึงคนหนึ่ง...ซึ่งรักมาก
แม้ใจอยาก...เคียงข้าง...อย่างวันไหน
แต่เธอเลือกที่จะจาก...พรากจากไกล
ฉันคนนี้...มีค่าใด...ให้ย้อนมอง

โอ้ว่าอึ้ง...ซึ่งครั้งนึง...ชีวิตเริ่ม
เธอคอยเติม..เสริมรัก...ฤาจักหมอง
ริ้นไม่ให้ไต่...ไรไม่ให้มอง
เธอปกป้อง...เฝ้ามองดู...อดสุใจ

โอ้คะนึง...ถึงคนรัก..ที่ใจภักดิ์...เท่าชีวิต
ฟ้าหรือดินที่ลิขิต...ขีดเส้นใด
คนที่ให้ชีวิต...ให้ลมหายใจ
เลือดในกาย...ครึ่งดวงใจ...ก็ให้มา

เขียนด้วยมือ..ลบด้วยเท้า...รานร้าวหนอ
ดวงใจเธอ...ใยเผลอย่อ...ท้อหนักหนา
เธอจากไป...ทิ้งใครๆ..ให้จ่มบ่อน้ำตา
ทั้งชีวิต...เธอให้มา...ใยเมื่อลา...แม้เสี้ยวตาก็ไม่แล

ใครคนใหม่...ที่เธอหมาย...ช่างร้ายเหลือ
ใจคะนึง..ซึ้งดั่งเกลือ...มาเจือแผล
โอ้คะนึง...เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง...ซึ่งไม่แคร์
เธอทิ้งคนที่เคยแคร์...ไม่มีแม้ข้อแม้...ให้แผลใจ

[plaing_piu]

ตอบ..1

คะนึง..คำซึ้งใจใครร่ำว่า
ฝากดินกินน้ำตาฟ้าเลือนหาย
คำคนเอ่ยพ้นปากยากกลับกลาย
รักสลายหมายขึ้ง...คำนึงใคร