24 มกราคม 2552 - 00.26 น. ใครๆ อาจไม่รู้จักความเหงา แต่ในขณะที่ความเงียบเข้าคลุมบริเวณตึกพักที่ฉันอาศัยอยู่ และขณะที่ความรู้สึกของฉันยังคงตื่นอยู่กับความเป็นปัจจุบัน ฉันมิอาจที่จะสะกัดกั้นความสะท้านไหวในหัวใจ มิให้มันแสดงอาการของความเหงา หว้าเหว่ และเดียวดายมิให้เข้ามาเกาะกุมหัวใจได้ ในท่ามกลางบรรยากาศที่เย็น และเงียบสงัดขณะนี้ จะมีใหมสักคน ที่ยังคงมีหัวใจเปล่าเปลี่ยว อยากจะคิดถึงใครสักคน แต่ก็ไม่มีปัญญาพอที่จะหาใครสักคนให้คิดถึงได้ ช่างเด็กนัก... ฉันอายุ 22 ย่างเข้า 23 แล้ว ยังหาใครสักคน เพื่อให้คิดถึงมิได้ เขาว่ากันว่า การคิดถึงใครสักคนมันทรมาน แต่ฉันว่าการไม่มีใครให้คิดถึงนี่ซิ มันรู้สึกทรมานยิ่งกว่า ทรมานเพราะว่า มันรู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหงา เหมือนว่าไม่มีใครเลย ใช่หล่ะ หากว่าอดีตฉันไม่เคยมีใครเลย ฉันคงไม่ต้องการใคร แต่ฉันเคยมีใครคนหนึ่งที่เป็นเสมือนผู้อยู่ข้างฉันทุกเวลา แม้ความเป็นจริงเราห่างกันราวลับขอบฟ้า แต่นั่นมิใช่สิ่งสำคัญ เพราะความสำคัญของสิ่งที่ฉันเอ่ยถึง มันคือ ?ความรัก?
