ครั้นค้นหาความรักเพียงเพื่อที่หยุดอยู่กับมัน ผ่านเหนือกาลเวลา...หรือแม้นกระทั่งชีวิตจะหาไม่
มีเพียงคำพูดคำเดียวที่ทำให้คนผูกพัน คือคำว่ารัก และใครสักคนที่ใจต้องการเพื่อใช้ชีวิตอยู่กับเขาตลอดไป
วันเวลาผ่านไปเพียงเพื่อพบใครสักคนที่ใฝ่ฝัน ยังมีบางคนวาดวางความรัก...แด่คนที่รักและใฝ่หาให้มันจบลง
เหมือนที่วาดไว้ เหนือคำทำนาย กาลเวลา ชนชั้น คำตอบแทน และความรู้สึกทุกๆสิ่งและทุกๆอย่าง เพื่อให้ลงตัวกับคำว่า.....สมหวัง (แต่ใช่ว่าความจริงจะเป็นอย่างนั้น)
ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่สุดแสนทรมาน คือ การล่ำลา..ให้น้ำตามาเทียบแทน.....ความรักที่ไม่มีทางมาโคจรพบกันอีกไม่ได้ หนึ่งคนที่จาก หนึ่งคำพูดที่ล่ำลา เมื่อจากกันไปแสนไกล ก็หมดสิทธ์
ที่ไขว้คว้า ให้กลับมารักกันตลอดตลอดไป หรือสายเกินไปแล้ว สุดแสนจะยากเย็น จงร่ำพึงและพร่ำพูดกับตัวเองได้เลยว่า ตัวตนที่แท้จริงของเรา(เขา)มีเพียงคนคนเดียวนั้นก็คือเรา(เขา) พลิกโลกหาทั้งใบก็ไม่มีใครจะเหมือนเรา(เขา)ไปซะหมดทุกอย่าง ให้ความสำคัญแก่ตนเอง(ผู้อื่น) ให้ความสำคัญกับผู้อื่น(ตัวเอง)เยี่ยงตัวเอง (ผู้อื่น)
โอ้ ดวงดาวดั่งแว่วเสียงแนบโน้มสถิตที่หัวใจของฉัน...ที่เต้นอักกระทักอยู่ในทรวง ครั้นหนึ่งพาลพบแด่ความรักที่
สวยงาม ได้แต่เฝ้าจับจองว่าสิ่งที่เลือนลาง กลับมามีความหมายอีกสักครั้ง แว่วได้ยินเสียงเพียงได้แค่พร่ำร่ำร้อง
ให้แก่เธอผู้แสนไกล วิงวอนร้องขอ....กับวันเวลาเก่าๆ ความทรงจำที่ยังตราตรึงแด่เธอ..ผู้เป็นเจ้าของหัวใจ
ขอให้ความเยือกเย็นมาแทนความร้อนระอุที่จะบังเกิดขึ้นข้างในหัวใจ ขอให้สายน้ำนำทางเศษหรือสิ่งของที่ตกหล่นลงไป ให้ความหวังบังเกิดขึ้น..ว่าสักวันนึงเจ้าของหรือคนที่ทิ้งมันลงไป
ได้กลับมาเจอมันอีกครั้ง เปรียบเสมือนคนรักที่ตกหล่น หรือร้างลา หวังว่าสักวันนึง ถึงจะนานแสนนานสักแค่ไหน หรือแม้แต่ผ่านกาลเวลาการ เกิด แก่ เจ็บ และตาย ในความคิดกระทั่งตัวกระผม และทุกๆคน ต้องการย้อนเวลาที่เคยทำผิดพลาดไว้กับคนที่เรารัก ขอเวลาเหลือเพียงแค่เศษเสี้ยววินาทีที่พบเจอ ยังมีไออุ่นแห่งความรักจากอ้อมกอด วาจาแห่งรักเรียงโรยด้วยกลีบน้ำตา หรือแม้แต่คำสารภาพความผิดในรักครั้งเก่า
